Πολλά δάκρυα χύθηκαν στην Ελλάδα για την Περεστρόικα, αποδεικνύοντας ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι η κυριαρχία της Αριστερής λογικής. Είναι η κυριαρχία του Αριστερού παραλογισμού.
Οι δημοσκοπήσεις που γίνονται στο Διαδίκτυο πρακτικά δεν έχουν αξία. Δεν στήνονται με στατιστικούς κανόνες, ούτε μπορεί να ελεγχθεί το αδιάβλητο της ψηφοφορίας. Εχουν, όμως, κάποια αξία, διότι «δείχνουν κλίμα». Ειδικά όταν οι διαφορές είναι μεγάλες και εξαλείφουν τα (μεγάλα, επίσης) στατιστικά λάθη. Ετσι η δημοσκόπηση που έγινε από τη δικτυακή πύλη «in.gr» έχει τη σημασία της. Στο ερώτημα: «Είκοσι χρόνια μετά την Περεστρόικα. Καλύτερος ή χειρότερος ο κόσμος χωρίς την παρουσία μιας δεύτερης υπερδύναμης;», 16% των χρηστών απάντησε «καλύτερος» και 81% «χειρότερος».
Οι στατιστικού τύπου ενστάσεις είναι θεμιτές για το παραπάνω γκάλοπ, αλλά ας μην είμαστε σίγουροι ότι μια επιστημονικά τεκμηριωμένη δημοσκόπηση θα έδινε πιο ισόρροπα αποτελέσματα. Μπορεί, για παράδειγμα, να επιτυγχάναμε μία ακόμη φορά τα τρομακτικά ποσοστά τής κατά Τσόμσκι «κατασκευασμένης συναίνεσης» που είχαμε την περίοδο της διεθνούς επέμβασης Κόσοβο. Γεγονός, πάντως, είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει ότι ο παλιός κόσμος είναι ωραίος, ενώ ο νέος είναι αλλιώς και κακάσχημος.
Φυσικά στις προσωπικές προτιμήσεις ο πόνος των άλλων λίγο μετράει και οι Ελληνες που νοσταλγούν την εποχή του υπαρκτού διπολισμού λίγο νοιάζονται για τα εκατομμύρια των συνανθρώπων μας που στέναζαν κάτω από το σταλινικό ζυγό. Φράγκο δεν δίνουν για τους Ανατολικογερμανούς που τους πυροβολούσαν στην πλάτη σαν έκαμαν να ξεφύγουν από τον υποχρεωτικό παράδεισο του Χόνεκερ, για τους Ρώσους που αργοπέθαιναν στα γκουλάκ, για τους Καμποτζιανούς που κατά χιλιάδες θάβονταν από τους κόκκινους Χμερ στα «χωράφια του θανάτου» ή για τους Κινέζους που έκαναν το μεγάλο άλμα εμπρός πεθαίνοντας κατά εκατομμύρια. Οπως είπε και ο μεγάλος καθοδηγητής της ελληνικής κοινωνίας Ιωσήφ Στάλιν: «Ενας θάνατος είναι τραγωδία. Μερικά εκατομμύρια θάνατοι είναι στατιστική». Και οι στατιστικές λίγο επηρεάζουν τη νοσταλγία.
Ηταν, όμως, πραγματικά καλύτερος ο κόσμος πριν από είκοσι χρόνια όταν στη σημερινή μοναδική υπερδύναμη υπήρχε το αντίπαλο δέος; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι ΗΠΑ εκτραχύνθηκαν από τότε που έσβησε (από τις εσωτερικές της αντινομίες) η ΕΣΣΔ. Για παράδειγμα, λένε, οι Αμερικάνοι δεν θα τολμούσαν ποτέ να επέμβουν στο Αφγανιστάν. Σωστό. Δεν γνωρίζουμε όμως τι είναι προτιμότερο για τους ίδιους τους Αφγανούς. Διότι πριν από την επέμβαση του ΟΗΕ τους μακέλευαν οι Σοβιετικοί. Και χωρίς πολλές πολλές ευαισθησίες για την κατακραυγή των διεθνών ΜΜΕ, ευαισθησίες οι οποίες αν και σήμερα δεν είναι βρίσκονται στο απόγειό τους υπάρχουν. Εστω για λόγους δημόσιων σχέσεων…
«Μα σήμερα υπάρχει η μονομερής επέμβαση στο Ιράκ», μπορεί να αντιτείνει κάποιος. Κι αυτό σωστό είναι. Μόνο που στη δεκαετία του ’80 υπήρχε η μονομερής επέμβαση των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, η μονομερής επέμβαση των Αμερικανών στη Γρενάδα, η μονομερής επέμβαση της Λιβύης στο Τσαντ, οι συγκεκαλυμμένες επεμβάσεις των Αμερικανών στο Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα, ο βομβαρδισμός της Λιβύης, το πραξικόπημα Γιαρουζέλσκι, οι συγκεκαλυμμένες επεμβάσεις Ρώσων και Κουβανών απ’ άκρου εις άκρον της Αφρικής κ.λπ. Ούτε και οι Ιρακινοί περνούσαν καλύτερα διότι ο δεκαετής πόλεμος με το Ιράν ήταν πολύ πιο αιματηρός και βρόμικος από τη σημερινή κατάσταση τους. Οσοι διατηρούν αμφιβολίες ας ρωτήσουν και τους κατοίκους της κουρδικής πόλης Χαλέπσε, που δοκίμασαν τα χημικά του πατερούλη Σαντάμ.
Είναι καλό, λοιπόν, να υπάρχει ένας «ανεξέλεγκτος καουμπόι» στον κόσμο, ο οποίος επεμβαίνει όπου κι όποτε γουστάρει; Αν και πρέπει να βάλουμε αστερίσκους στο «όπου κι όποτε γουστάρει» -αφού και η μοναδική υπερδύναμη έχει αντικειμενικούς περιορισμούς- η απάντηση είναι φυσικά «όχι». Είναι προτιμότερο όμως από το να υπάρχουν δύο ανεξέλεγκτοι καουμπόι οι οποίοι επενέβαιναν -η πρόσφατη ιστορία αυτό δείχνει- όπου κι όπου γούσταραν στη σφαίρα επιρροής των. Το πρόβλημα δεν έγκειται στον αριθμό των καουμπόι, αλλά στην ύπαρξή τους. Η ενίσχυση των διεθνών θεσμών (ΟΗΕ, Διεθνή Δικαστήρια κ.λπ.) που μισούμε είναι η μόνη απάντηση.
Στην Ελλάδα χύθηκαν πολλά δάκρυα για το γεγονός ότι έλαχε η «Περεστρόικα» στη μητέρα του «υπαρκτού». Περισσότερα ίσως απ’ όσα χύθηκαν στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Για να αποδειχθεί ότι είκοσι χρόνια μετά το πείραμα Γκορμπατσόφ, το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι η κυριαρχία της Αριστερής λογικής. Είναι η κυριαρχία του Αριστερού παραλογισμού.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.3.2005
