Η λογική του «κράτους όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» έχει ως τελικό αποτέλεσμα να ασχολείται το γκουβέρνο με όλα και να αποτυγχάνει στα πάντα. Ακόμη και σε αυτά που εμπίπτουν στις πραγματικές του αρμοδιότητες.
Ήταν μια ιλαρή στιγμή μέσα στην τραγωδία στιγμή αλλά μπορούσε να αποφευχθεί. Ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Παναγιώτης Σκανδαλάκης μιλούσε στο ραδιοσταθμό Flash και στην κ. Μαριάννα Πυργιώτη. Το ερώτημα της δημοσιογράφου ήταν σαφές. Οι ακροατές ρωτούν που μπορούν να απευθυνθούν για να στείλουν βοήθεια στις πληγείσες περιοχές. «Στο υπουργείο», απαντά χωρίς δισταγμό ο υφυπουργός, «και στα τάδε τηλέφωνα της διεύθυνσης Αναπτυξιακής συνεργασίας…» Αρκετοί τηλεφώνησαν μεταξύ αυτών και οι δημοσιογράφοι του ραδιοσταθμού και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Θεόδωρος Πάγκαλος. Οι υπάλληλοι κάποιους έβρισαν και κάποιους άλλους τους παρέπεμψαν σε άλλα τηλεφωνικά νούμερα. Στα τελευταία φυσικά δεν απαντούσε κανείς. Με τα πολλά αποκαλύφθηκε ότι την ανθρωπιστική βοήθεια την χειρίζονται οι μη κυβερνητικές οργανώσεις (λεπτομερής κατάλογος δημοσιεύτηκε χθες σε τούτη εδώ την εφημερίδα) και το υπουργείο Εξωτερικών -όπως ορθώς προβλέπει το σχέδιο αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων- δεν μαζεύει ούτε τρόφιμα, ούτε φάρμακα. Ούτε καν λεφτά.
Ένα μικρό ψεματάκι και μια μίνι γκάφα του υφυπουργού; Ναι, αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το σκεπτικό πίσω από αυτή την κίνηση του κ. Σκανδαλάκη. Στην προκειμένη περίπτωση ο υφυπουργός λειτούργησε όπως όλοι οι Έλληνες πολιτικοί που διαχειρίζονται κάποιο κομμάτι της κρατικής εξουσίας. Αντί να δηλώσουν ευθύς εξαρχής ότι είναι αναρμόδιοι για το θέμα, μπαίνουν στη λογική του «ενός κράτους όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Πιεζόμενοι από την κοινωνία με το απίστευτο ερώτημα «που είναι το κράτος;» και θέλοντας να δείξουν ότι το «κράτος είναι εδώ και στιβαρό», μπαίνουν σε χωράφια που δεν είναι δική τους ευθύνης αλλά τελικά επωμίζονται την ευθύνη κάποιων μη αρεστών στο κοινό καταστάσεων. Είναι η ίδια λογική, με την οποία ο κ. Ιωάννης Παπαθανασίου απολογείται συνεχώς για τις τιμές της ντομάτας στο καταχείμωνο (ενώ οι τιμές διαμορφώνονται από την προσφορά και τη ζήτηση -και κυρίως από το δεύτερο, δηλαδή από μας τους καταναλωτές), ενώ όλος ο κρατικός μηχανισμός θα απολογείται σε λίγο επειδή κάποιοι δήμαρχοι δεν θα καθαρίσουν τους δρόμους από τα χιόνια.
Κι ενώ οι πολιτικοί θα μπορούσαν να έχουν παιδευτικό ρόλο, εξηγώντας διαρκώς μέχρι να το χωνέψουν άπαντες, ότι το κράτος πρέπει να έχει επιτελικό ρόλο μπαίνουν για το θεαθήναι στη διαδικασία του «στιβαρού δια πάσαν νόσον κράτους». Μια τακτική που δεν γίνεται απλώς μπούμερανγκ, αλλά δημιουργεί προσδοκίες περισσότερης «στιβαρότητας». Το τελικό αποτέλεσμα είναι να ασχολείται το γκουβέρνο με όλα και να αποτυγχάνει στα πάντα. Ακόμη και σ’ αυτά που εμπίπτουν στις πραγματικές του αρμοδιότητες.
Ορθώς λοιπόν το σχέδιο κρίσης προβλέπει αποκέντρωση της διαδικασίας ανθρωπιστικής βοήθειας στην Κοινωνία των πολιτών (UNISEF, Action Aid, Αλληλεγγύη κ.λ.π.) Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν και την εμπειρία και τη δυνατότητα χειρισμού τέτοιων σύνθετων αποστολών. Ορθώς το υπουργείο Εξωτερικών δεν ανακατεύεται. Δεν είναι κακό να το πει. Το πάθημα του κ. Σκανδαλάκη είναι μάθημα αποκέντρωσης και καλά είναι να το χωνέψουμε όλοι. Κυρίως οι πολιτικοί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 30.12.2004
