«Η διαμαρτυρία δεν αγιάζει τα μέσα», λένε οι πολίτες και «νόμος δεν είναι το (αυτοπροσδιοριζόμενο από τον καθένα) “δίκιο”».
Είχε ξεκάθαρα μηνύματα η δημοσκόπηση που δημοσίευσε την Κυριακή η «Καθημερινή». Σαφέστατα και ζυγισμένα: Το 99% των πολιτών λέει «όχι» στην καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, το 79% αποστρέφεται τις καταλήψεις και τα μπλόκα των εθνικών οδών, το 72% δεν θέλει καταλήψεις σχολείων και δημόσιων πανεπιστημίων, ενώ αντιθέτως το 76% – 77% θεωρεί θεμιτό μέσο διεκδίκησης τις πορείες και τις διαδηλώσεις, τις απεργίες κλαδικές ή πανελλαδικές.
Πολλοί διαβάζοντας τη δημοσκόπηση θα μιλήσουν για συντηρητική στροφή της κοινωνίας. Υπάρχει, αλλά δεν απεικονίζεται στη συγκεκριμένη δημοσκόπηση. Πιθανώς να βάλουν στο γραμμόφωνο και τον παλιό δίσκο για τον ρόλο των ηλεκτρονικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία υπερπροβάλλουν σκηνές βίας από τις διαδηλώσεις. Να συμφωνήσουμε και σ’ αυτό: σε όλα τα θέματα ο ρόλος των ηλεκτρονικών ΜΜΕ άθλιος είναι. Προβάλλουν την ένταση, όταν μάλιστα αυτή συνοδεύεται από εικόνα. Δεν θα μαθαίναμε ποτέ, για παράδειγμα, την αξιέπαινη πρωτοβουλία των καθηγητών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου να γιορτάσουν φέτος με διαφορετικό τρόπο την επέτειο του Πολυτεχνείου, αν δεν υπήρχε ο προπηλακισμός του φοιτητή από αστυνομικούς και ο ξυλοδαρμός δεν θα γινόταν ποτέ μέγα θέμα αν δεν υπήρχαν τηλεοπτικές κάμερες παραπλεύρως. Οπως, επίσης, τα κανάλια δεν μας δείχνουν ποτέ την άρνηση των φοιτητών, πάνε συνεργεία σήμανσης της Αστυνομίας έπειτα από διαρρήξεις σε πανεπιστημιακά οικήματα, διότι έτσι θεωρούν ότι «καταπατούν το άσυλο».
Δεν υπάρχει λοιπόν μια γκράντε προσπάθεια των καναλιών για να καταργηθεί το άσυλο, όπως διάφοροι συνωμοσιολογούν. Αν γινόμασταν κυνικοί θα λέγαμε ότι τα κανάλια επιχειρηματικώς σκεπτόμενα θα έπρεπε να λατρεύουν το άσυλο: τους προσφέρει κάθε λίγο και λιγάκι άφθονη πρώτη ύλη για να γεμίζουν τα αχανή δελτία τους. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάποιοι χούλιγκαν μαζεύονται εντός ενός πανεπιστημίου, θα ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία και τα κανάλια θα έδειχναν το συνταρακτικό γεγονός.
Ο άθλιος ρόλος των καναλιών δεν έχει να κάνει ότι παίρνουν την α΄ ή τη β΄ θέση. Ετσι κι αλλιώς, τα ίδια κανάλια δείχνουν τους κουκουλοφόρους να πετούν μολότοφ, τα ίδια κανάλια παίζουν και ξαναπαίζουν το συμβάν της «ζαρντινιέρας». Ο άθλιος ρόλος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η θεματολογία τους ορίζεται από την εικόνα. Αν έχει εικόνα και είναι ήσσονος σημασίας, «παίζει». Χωρίς εικόνα, και η καταστροφή του κόσμου όγδοη είδηση -λίγο πριν από τα αθλητικά- θα γίνει.
Αυτό που δείχνει η δημοσκόπηση είναι ότι ο ελληνικός λαός πιστεύει ότι «νόμος δεν είναι το δίκιο» όπως ο καθένας θέλει να ορίζει το «δίκιο». Οι πολίτες μπούχτισαν από τα πολλά άλλοθι που η ανομία χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της. Θέλει τη διαμαρτυρία (και μάλιστα με συντριπτικά ποσοστά) ως όπλο όσων θεωρούν εαυτούς αδικημένους, αλλά τονίζει ταυτόχρονα ότι η διαμαρτυρία δεν αγιάζει τα μέσα. Οι καταλήψεις σχολών και δρόμων, οι καταστροφές κ. λπ. είναι εκτός νομιμότητας κι εκτός λογικής και τώρα βγαίνουν εκτός «κοινωνικής νομιμοποίησης» – αν φυσικά ποτέ μπορούσε να «νομιμοποιηθεί» η παραβίαση των δικαιωμάτων άλλων πολιτών από το «κοινωνικό σύνολο».
Αυτή η δημοσκόπηση εμπεριέχει ένα σαφές μήνυμα προς την Αριστερά. Το γεγονός ότι ο Μπους παρανομεί στο Ιράκ δεν απαντάται με παρανομία στους δρόμους της Αθήνας. Το γεγονός ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στην Ανωτάτη Εκπαίδευση, δεν δικαιολογεί τη διόγκωση του προβλήματος με τις καταστροφές στα εργαστήρια και τις αίθουσες των ΑΕΙ. Το γεγονός ότι ζούμε σε ένα «κακό κόσμο» δεν σημαίνει ότι κάποιοι έχουν το δικαίωμα να τον κάνουν χειρότερο, διότι δηλώνουν οργισμένοι με το «κακό». Θα το πάρουν άραγε το μήνυμα;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 30.1.2007
