Τα ακατανόητα είναι πολλά. Κατ’ αρχήν ο πληθωρισμός των αναλογιών: «Γκουαντάναμο η Ελλάδα» λέει ο ένας, «λευκά κελιά στον Ευαγγελισμό» ισχυρίζεται ο άλλος. Έτσι που ξεκινήσαμε σε λίγο μπορεί να ακούσουμε και για «Ολοκαύτωμα στην εντατική».
Κάποτε σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να μάθουμε να βάζουμε τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις. Να αποτιμούμε τις παραμέτρους κάθε προβλήματος και να διατυπώνουμε εκτιμήσεις. Δυστυχώς στην Ελλάδα, προηγούνται οι εκτιμήσεις από τη γνώση. Προηγείται η καταγγελία από το έγκλημα. Τα ονόματα του αρχηγού από την απαγγελία κατηγορίας. Όλα κινούνται ανάποδα.
Τελευταίο κρούσμα οι καταγγελίες που υπερίπτανται για τα «δικονομικά δικαιώματα» (κι όχι τα «ανθρώπινα» ή «στοιχειώδη», όπως πολλοί βαφτίζουν) του νοσηλευόμενου μετά την βομβιστική επίθεση στον Πειραιά κ. Σάββα Ξηρού. Είναι κατανοητό να υπάρχει ιδιαίτερη ευαισθησία για τα δικαιώματα οποιουδήποτε πολίτη κατηγορείται έστω για τα απεχθέστερα των εγκλημάτων. Είναι χρέος κάθε πολίτη να επαγρυπνεί, γιατί όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα κάποιου, παραβιάζονται όλων μας.
Τα ακατανόητα είναι πολλά. Κατ’ αρχήν ο πληθωρισμός των αναλογιών: «Γκουαντάναμο η Ελλάδα» λέει ο ένας, «λευκά κελιά στον Ευαγγελισμό» ισχυρίζεται ο άλλος. Έτσι που ξεκινήσαμε σε λίγο μπορεί να ακούσουμε και για «Ολοκαύτωμα στην εντατική».
Το δεύτερο είναι οι «καταγγελίες – ομοβροντίες». Αν πάρει κάποιος στα σοβαρά το «Κείμενο – Παρέμβαση» («Ελευθεροτυπία» 15.7.2002) που υπογράφουν σαράντα συμπολίτες μας –μεταξύ των οποίων και κάποιοι (αυτοχρισθέντες και μη) πανεπιστημιακοί– διαπιστώνει κανείς ότι ο Σάββας Ξηρός «στερείται των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων». Δηλαδή ποιών ακριβώς δικαιωμάτων; Απειλεί κάποιος τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητά του; Η ελευθερία του πιθανώς να απειλείται, αλλά μάλλον αιτιολογημένα.
Διαβάζουμε επίσης ότι «ο Σάββας Ξηρός έχει μεταβληθεί σε πειραματόζωο». Σοβαρότατη καταγγελία! Γιατί δεν πάνε στον εισαγγελέα; Αν είναι σίγουροι γι’ αυτό που υπογράφουν οφείλουν ως συνειδητοποιημένοι πολίτες να καταθέσουν μηνύσεις. Αν δεν έχουν στοιχεία, τότε, με το συμπάθιο πρέπει να πούμε: Ως εδώ! Και η επαναστατική μπαρούφα έχει και τα όρια της.
Οι γραφικότητες αυτού του είδους (στο κείμενο ζητούν κινητοποίηση του λαού γιατί υπάρχει και κίνδυνος … «αλλοτρίωσης της πολιτισμικής μας ιδιαιτερότητας». Ίσως να εννοούν το γεγονός ότι θα υπάρχει ένας λιγότερος αγιογράφος στην αγορά) δεν θα δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να απομειώσουν πραγματικά τις ευαισθησίες του ελληνικού λαού στα δημοκρατικά δικαιώματα. Κάθε φορά που αυτοί σκούζουν άκριτα «λύκος στα πρόβατα», αφαιρούν απ’ όλους μας τη δυνατότητα να το φωνάξουμε τεκμηριωμένα. Ελπίζουμε να μην χρειαστεί στο μέλλον να το κάνουμε, γιατί κανείς δεν θα μας πιστέψει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.7.2002
