Ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος αναφέρθηκε στα πάντα. Δεν εκστόμισε όμως την λέξη Ελλάδα. Δεν αποτίμησε όμως ούτε κατ’ ελάχιστον τι σημαίνει για τον ευρύτερο ελληνισμό το «ναι» και τι επιπτώσεις θα έχει το «όχι».
Ήταν δραματικό το «όχι» που εκστόμισε χθες βράδυ ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Τάσσος Παπαδόπουλος. Ήταν ένα βαθιά συναισθηματικό διάγγελμα -τα μάτια του λαμπύρισαν από δάκρυα κάποια στιγμή- από εκείνα που αγγίζουν την καρδιά κάθε Έλληνα πατριώτη. Η φωνή του έσπαζε από την συγκίνηση στο πρώτο και στο τελευταίο κομμάτι της ομιλίας του. Αντιθέτως ήταν πολύ κάθετος και στιβαρός στο μεσαίο και μεγαλύτερο μέρος, εκείνο που αφορούσε τις ζημίες που πιθανόν να υποστεί η Κύπρος αν αποδεχθεί τελικά στη λύση που τα Ηνωμένα Έθνη προτείνουν.
Είπε πολλά για τον Κυπριακό ελληνισμό ο πρόεδρος κ. Τάσσος Παπαδόπουλος. Πολύ λιγότερα για τον τουρκοκυπριακό λαό. Μόλις 264 λέξει, δηλαδή το 5% της συνολικής ομιλίας του που ήταν 5.000 λέξεις.
«Μικρό το κακό», μπορεί να πει κάποιος. Χθες ο κ. Παπαδόπουλος δεν μίλησε ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (η οποία έχει στους κόλπους της ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους) αλλά μίλησε ως ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Εκτίμησε το σχέδιο Ανάν με βάση τις επιθυμίες του 13% της ελληνοκυπριακής κοινότητας, το οποίο είναι το ποσοστό που πήρε στις εκλογές το κόμμα του ΔΗ.ΚΟ.
Ας αφήσουμε τους Τουρκοκύπριους έξω. Αυτά είναι ψιλά διπλωματικά γράμματα. Αν κάποιος θέλει να εμφανίζεται ως ηγέτης της ενιαίας Κύπρου μιλά ως ηγέτης και των δύο κοινοτήτων. Πρέπει να απευθύνεται και στους ελληνοκύπριους και στους τουρκοκύπριους. Είναι και οι δύο υπήκοοι της χώρας του.
Υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό, το οποίο πρέπει να παρατηρήσουμε. Στην ωριαία ομιλία του ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας είπε πολλά για τους κινδύνους που θα έχει η διχοτομημένη από την επαίσχυντη γραμμή του Αττίλα Κύπρος. Μίλησε για το πόσα θα πρέπει να πληρώσουν οι Κύπριοι για την επανένωση. Τόνισε τα αρνητικά του «ναι» και τις ελπίδες που πιθανώς θα δημιουργήσει το «όχι». Ένα πράγμα δεν υπάρχει στην ομιλία των 5.000 λέξεων που έκανε ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος. Η Ελλάς και ο ελληνισμός…
Διάβασα την ομιλία τρεις φορές. Ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος αναφέρθηκε στα πάντα. Δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά στο συνολικότερο πρόβλημα του Κυπριακού. Δεν εκστόμισε την λέξη Ελλάδα. Δεν αποτίμησε ούτε κατ’ ελάχιστον τι σημαίνει για τον ελληνισμό, τι επιπτώσεις θα έχει -βρε αδελφέ- το «ναι» και τι επιπτώσεις θα έχει το «όχι» για την μεγαλύτερη της Κύπρου κοινότητα, για τον ελληνισμό στο σύνολό του.
Η Κύπρος είναι ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνισμού. Ίσως το πιο πονεμένο. Του οφείλουμε πολλά. Είμαστε δίπλα του, κι έτσι πρέπει να κάνουμε. Συνδέσαμε την μοίρα μας σε πλείστες όσες περιπτώσεις και καλά κάναμε.
Να πούμε την αλήθεια! Υπήρξαν φορές που χαντακώσαμε την Κύπρο. Όπως στις δεκαετίες 1960-1970. Πολιτικές φιλοδοξίες στη μεγαλόνησο κι αδιέξοδα της ελληνικής δικτατορίας εκτονώθηκαν στο πονεμένο νησί της Αφροδίτης. Πολλοί έκαναν καριέρα πάνω στο Κυπριακό. Πολιτικοί που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα επιβίωσαν πάνω στον πραγματικό πόνο των ξεριζωμένων. Κάποιοι πούλησαν πατρίδα και εξαργύρωσαν ψήφους. Κάναμε λάθη (λέμε «λάθη» για να κρύψουμε βαρύτερες ευθύνες) και τα πληρώνουμε.
Υπήρξαν όμως άλλες περιπτώσεις που βοηθήσαμε την Κύπρο. Για παράδειγμα η πρόσφατη ένταξη της μεγαλονήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν μπορούσε να γίνει χωρίς την αποφασιστική συμβολή της Ελλάδος.
Ε, λοιπόν ίσως πρέπει να το πούμε ωμά. Η Ελλάς που συμπαρίσταται, άκριτα μέχρι σήμερα στις αποφάσεις της Κύπρου, ο ελληνισμός που πονά και παλεύει μαζί με τους Κυπρίους αδελφούς μας άξιζε δύο αράδες στο διάγγελμα του κ. Τάσσου Παπαδόπουλου. Ήταν εθνικό χρέος του κ. Τάσσου Παπδόπουλου να έχει μια αναφορά -έστω για την τιμή των όπλων- στα 20 εκατομμύρια των Ελλήνων που παλεύουν σ’ όλο τον κόσμο για τα δίκαια του Κυπριακού ελληνισμού. Έπρεπε να το κάνει, αλλά δυστυχώς δεν το έκανε. Τα υπόλοιπα θα τα γράψει η ιστορία…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.4.2004
