Το μεγάλο κράτος στην Ελλάδα σπανίως λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων.
Μία από τις αντιφάσεις που επιζεί σε αυτό που ονομάζεται «αριστερή σκέψη» είναι η προσέγγισή της στο κράτος. Από τη μια μεριά το θεωρεί «ταξικό» -και ως εκ τούτου δέσμιο της ισχυρής αστικής τάξης ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων- και από την άλλη θέλει την επέκτασή του ή έστω να μη συρρικνωθεί. Δηλαδή η Αριστερά ζητά περισσότερο «ταξικό κράτος», το οποίο, σύμφωνα με την ανάλυσή της, είναι «εχθρός του προλεταριάτου που εκπροσωπεί».
Δεν είναι η μοναδική παραδοξότητα που προπαγανδίζει η Αριστερά, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση έχει κάποιο δίκιο. Τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος της ανάλυσής της. Πραγματικά το μεγάλο κράτος στην Ελλάδα σπανίως λειτούργησε υπέρ των λαϊκών τάξεων και των συμφερόντων τους. Κυρίως λειτουργούσε εναντίον τους. Κλασικό παράδειγμα αυτού είναι η «Ολυμπιακή». Το αεροπλάνο δεν ήταν ποτέ ένα λαϊκό μεταφορικό μέσο. Εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο 100.000 ή 200.000 επιχειρηματίες, στελέχη επιχειρήσεων ή μεγαλοσχήμονες του δημόσιου τομέα. Με μια κρατική κι επιδοτούμενη από τον προϋπολογισμό «Ολυμπιακή» φτάσαμε στο σημείο να χρηματοδοτούν οι πολλοί μη έχοντες τις αερομεταφορές των κατά τεκμήριον εχόντων. Το είναι λοιπόν πιο αριστερό; Ενας κρατικός αερομεταφορέας που τον χρηματοδοτούν όλοι για να ταξιδεύουν οι λίγοι ή πολλές ιδιωτικές εταιρίες στις οποίες πληρώνει καθένας το αντίτιμο των υπηρεσιών που απολαμβάνει;
Δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Για χρόνια στον τραπεζικό τομέα κυριαρχεί το κράτος. Υποτίθεται προς όφελος του λαού. Μόνο που η εμπειρία έδειξε ότι οι τράπεζες συγκέντρωναν τα χρήματα των μικροκαταθετών για να χρηματοδοτούν τις μεγάλες επιχειρήσεις με χαμηλά επιτόκια. Δεν ήταν θέμα διαφθοράς, αν και σε πάρα πολλές περιπτώσεις γίνονταν αθέμιτες συναλλαγές. Ηταν μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή για την ανάπτυξη της χώρας. Υποτίθεται ότι με χαμηλά δάνεια θα προχωρούσαν οι μεγάλες επιχειρήσεις σε επενδύσεις, θα μειωνόταν η ανεργία κ.λπ. Δι’ αυτού του τρόπου όμως και οι μικροκαταθέτες ζημιώθηκαν και ανάπτυξη δεν υπήρξε. Πολλοί επιχειρηματίες, έχοντας πρόσβαση σε φθηνό χρήμα, δεν εκσυγχρόνισαν τις εταιρείες τους και φτάσαμε τελικά στη μεγάλη κρίση των προβληματικών. Οι κρατικές τράπεζες λοιπόν, υπηρετώντας πολιτικές αποφάσεις, δεν επιτέλεσαν το «καπιταλιστικό τους καθήκον» (να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη), αλλά δεν επιτέλεσαν ούτε το «σοσιαλιστικό τους καθήκον» (να προστατεύσουν τους μικροκαταθέτες).
Τρίτο παράδειγμα: ο ΟΤΕ μισθώνει τις γραμμές του ώστε να αναπτυχθούν διάφορες επιχειρήσεις εναλλακτικής τηλεφωνίας. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις δεν πληρώνουν το συμπεφωνημένο μίσθωμα. Αν ο ΟΤΕ ήταν ιδιωτική επιχείρηση θα «έκοβε» τους κακοπληρωτές. Η αλήθεια είναι ότι ο οργανισμός προσπάθησε πριν από έναν χρόνο να λειτουργήσει με τα διαβόητα «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια» – μια καραμέλα που όλοι οι κρατιστές χρησιμοποιούν. Εκοψε τη σύνδεση ενός κακοπληρωτή και… ξεσηκώθηκε το σύμπαν. Η κακοπληρώτρια εταιρεία είχε συνδρομητές, οι οποίοι λειτούργησαν ως Πέμπτη Φάλαγγα στα συμφέροντα του δικού μας ΟΤΕ. Εγραψαν οι εφημερίδες για τα νοικοκυριά που μένουν χωρίς τηλέφωνο, παρενέβη ο υπουργός «για το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε» και αυτή τη στιγμή καμιά σχεδόν εταιρεία δεν πληρώνει τον ΟΤΕ. Ο κρατικός κι «ευαίσθητος» ΟΤΕ αιμορραγεί, κάποιοι ατσίδες συντηρούν επιχειρήσεις με «ξένα κόλλυβα» και εκτός όλων των άλλων ο ΟΤΕ χρηματοδοτεί αυτούς που του κλέβουν την πελατεία!
Το πρόβλημα των κρατικών επιχειρήσεων είναι ότι οι πραγματικοί αφέντες τους (οι πολιτικοί) έχουν άλλους στόχους απ’ αυτούς που πρέπει να έχουν οι επιχειρήσεις. Τι είναι λοιπόν πιο αριστερό; Κρατικές επιχειρήσεις που τελικά χρηματοδοτούν την παρασιτική επιχειρηματικότητα ή ιδιωτικές που λειτουργούν ανάλογα με τις ανάγκες των πελατών τους;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 21.9.2006