Καλά είναι να θυμόμαστε τα υπαρκτά εγκλήματα του Ισραήλ, αλλά να μην ξεχνάμε τα επίσης υπαρκτά εγκλήματα της Χεσμπολάχ.
Δίκαιη η οργή πολλών Ελλήνων για το γεγονός ότι δεν γίνεται σεβαστή η έκκληση του γενικού γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), Κόφι Ανάν, περί άμεσης κατάπαυσης πυρός στον Λίβανο. Αλλά πάλι, σάμπως είναι η πρώτη φορά που δεν γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις του διεθνούς οργανισμού; Σεβάστηκε, για παράδειγμα, κανείς τις προηγούμενες αποφάσεις του ΟΗΕ που προέβλεπαν τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ; Οργίσθηκε κανείς για το γεγονός ότι στα σύνορα με το Ισραήλ υπάρχουν χιλιάδες πύραυλοι, οι οποίοι φυσικά δεν είναι αυτοσχέδιοι, ούτε εισήχθησαν στον Λίβανο λαθραία, μέσα σε βαλίτσες; Αναρωτήθηκε κάποιος μήπως πραγματικά η Χεζμπολάχ αποτελεί «κράτος εν κράτει» στον Λίβανο; Αυτό τουλάχιστον δήλωσε ο πρωθυπουργός της χώρας των κέδρων, ο οποίος μάλιστα ζήτησε τη συνδρομή της διεθνούς κοινότητας όχι μόνο για κατάπαυση του πυρός, αλλά και για αφοπλισμό του «Κόμματος του Θεού».
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι οι εκκλήσεις του ΟΗΕ και του Λιβανέζου πρωθυπουργού γίνονται σεβαστές. Καταρτίζεται ένα σχέδιο απονομής δικαίου στην περιοχή, που προβλέπει αφενός να συμμαζευτεί το Ισραήλ και αφετέρου να αφοπλιστεί η Χεζμπολάχ. Το ερώτημα είναι ποιος θα πραγματοποιήσει το τελευταίο. Η κυβέρνηση του Λιβάνου αποδείχθηκε αδύναμη. Οι κυανόκρανοι, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να σώσουν τους Ισαάκ και Σολωμού από τη δολοφονική μανία των «Γκρίζων Λύκων», δεν θα καταφέρουν να αφοπλίσουν μια ολόκληρη τρομοκρατική οργάνωση. Αρα απομένει μια διεθνής στρατιωτική επέμβαση, όπως έγινε στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Τότε, υπενθυμίζουμε, ότι ολόκληρη η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να απελευθερώσει το Κουβέιτ από την ιρακινή κατοχή κι έστειλε στρατεύματα για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός.
Μόνο που τότε, στην ιδεολογικά καθοδηγούμενη από τα ορφανά της ΕΣΣΔ Ελλάδα, ούτε αυτό άρεσε. Γίνονταν διαδηλώσεις κατά της «ιμπεριαλιστικής επέμβασης» και η κοινή γνώμη ήταν κατά του πολέμου. Συνεπώς δεν είμαστε υπέρ όλων των αποφάσεων του ΟΗΕ, αλλά μόνον εκείνων που ταιριάζουν στο δόγμα ότι υπάρχει μια «νέα τάξη» την οποία οφείλουμε να ανατρέψουμε. Δεν είμαστε υπέρ της ειρήνης γενικώς, αλλά εναντίον κάποιων πολέμων ειδικώς. Δεν υπήρξε δα και κανένας κλαυθμός για το γεγονός ότι το Σεράγεβο βομβαρδιζόταν (όπως τώρα η Βηρυτός) για δύο συνεχόμενα χρόνια.
Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν τις αναλογίες άδικες. Είναι! Οποτε πεθαίνει ένα παιδί, είτε από ισραηλινά πυρά είτε από πυραύλους της Χεζμπολάχ είτε από σερβικές οβίδες είτε ως παράπλευρη απώλεια αμερικανικών βομβαρδισμών, καμιά αναλογία δεν έχει σημασία. Ετσι κι αλλιώς, σε κανέναν πόλεμο δεν υπάρχει ένα δίκιο κι ένα άδικο. Πάντα υπάρχουν δύο άδικα. Γι’ αυτό καλά είναι να θυμόμαστε τα υπαρκτά εγκλήματα του Ισραήλ, αλλά να μην ξεχνάμε τα επίσης υπαρκτά εγκλήματα της Χεζμπολάχ. Οχι μόνο κατά Ισραηλινών, αλλά εναντίον και Λιβανέζων, χριστιανών και σουνιτών.
Δεν μπαίνει θέμα δικαιολόγησης των μεν και των δε. Ούτε συμψηφισμού του πόνου. Ούτε τίθεται θέμα ποιος είχε το πρώτο δίκιο και ποιος το τελευταίο άδικο. Η ολοκληρωμένη εικόνα μπορεί να μην εξυπηρετεί συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά βοηθά στην κατανόηση του κόσμου. Δυστυχώς, με ασπρόμαυρα σχήματα δεν γίνεται αντιληπτός αυτός ο πολύπλοκος κόσμος. Μόνο, όταν βλέπουμε όλες τις πτυχές θα κατανοήσουμε το παζλ της Μέσης Ανατολής. Θα καταλάβουμε, για παράδειγμα, γιατί η γενναία ισραηλινή Αριστερά, αυτή που διαδήλωνε με κάθε αφορμή κατά των πολέμων της χώρας της (από τον ηγέτη του κόμματος «Μερέτζ» Γιόσι Μπεϊλίν μέχρι τον συγγραφέα Αβραάμ Γεχόσουα) τούτη τη φορά υποστηρίζουν την κυβέρνησή τους. Ας μην τους δικαιολογήσουμε! Ας επιχειρήσουμε απλώς να καταλάβουμε το γιατί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 22.7.2006
