Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα που ελπίζει ότι ο δρόμος προς την κοινωνία της πληροφορίας περνά με σβηστούς υπολογιστές.
(Για το θέμα των ηλεκτρονικών παιχνιδιών η κυβέρνηση) είχε μόνο μια ιδέα κι αυτή ήταν λάθος… Παράφραση από ρήση του βρετανού πολιτικού Βενιαμίν Ντισραέλι (Περισσότερες ρήσεις στο βιβλίο «Είπαν», εκδόσεις Καστανιώτη)
Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα που ελπίζει ότι ο δρόμος προς την κοινωνία της πληροφορίας περνά με σβηστούς υπολογιστές. Μετά την απόφαση σταθμός του τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης που κήρυξε αντισυνταγματικό το νόμο 3037/2002 (ορθότερο θα ήταν να τον κηρύξει απλώς ηλίθιο νόμο) που απαγορεύει όλα τα ηλεκτρονικά παιγνίδια σε ιδιωτικούς ή δημόσιους χώρους, υπάρχει έφεση από τον Αντιεισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης κ. Στέλιο Γκρόζο και η δίωξη οδεύει πάλι προς τα δικαστήρια.
Ο νόμος αυτός είναι τόσο εξόφθαλμα ανόητος (πέρα από αντισυνταγματικός) που είναι αδύνατον να σταθεί σε οποιοδήποτε δικαστήριο, οποιασδήποτε δυτικής χώρας. Μόνο που μέχρι να το πάρουν χαμπάρι στο ΥΠΕΘΟ ότι γελοιοποιούν διεθνώς τη χώρα με την ανοησία τους, κάποιοι φουκαράδες των internet café θα πληρώσουν τη νύφη.
Μία λύση υπάρχει κ. Χριστοδουλάκη. Δημόσια και χωρίς τσιριμονιές να πάρετε το νόμο πίσω. Η κοινωνία της πληροφορίας την οποία ευαγγελίζεστε, τα δισεκατομμύρια που δίνετε σε επιδοτήσεις για προώθηση των υπολογιστών σε επιχειρήσεις και σχολεία είναι στον αέρα εφόσον επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη ενός νομοθετικού προϊόντος που βρίθει ανοησίας. Μεθαυρίο μπορεί να οδηγηθούν στα δικαστήρια ακόμη και διευθυντές σχολείων, οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν από το υπουργείο σας για να αποκτήσουν υπολογιστές, κι αυτοί οι υπολογιστές αναγκαστικά εμπεριέχουν στο λειτουργικό τους ηλεκτρονικά παιγνίδια.
Πριν από χρόνια ο αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν είπε: «Η κυβέρνηση είναι σαν ένα μεγάλο μωρό. Ένας μεγάλος πεπτικός σωλήνας ο οποίος έχει μεγάλη όρεξη στο ένα άκρο και καθόλου υπευθυνότητα στο άλλο».(Περισσότερες ρήσεις στο βιβλίο «Είπαν», εκδόσεις Καστανιώτη) Να σκεφτείτε ότι ο κ. Ρίγκαν δεν ήξερε καν την ελληνική κυβέρνηση η οποία κατέθεσε και πέρασε το παρακάτω νόμο:
ΝΟΜΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3037 (ΦΕΚ Α΄ 174/30-7-2002) ‘Αρθρο 2: Απαγόρευση διενεργείας η εγκατάστασης παιγνίων. Απαγορεύεται η διεξαγωγή των υπό στοιχεία β, γ και δ. του άρθρου 1 παιγνίων περιλαμβανομένων και των υπολογιστών σε δημοσία γενικά κέντρα όπως ξενοδοχεία, καφενεία, αίθουσες αναγνωρισμένων σωματείων κάθε φύσης, και σε κάθε άλλο δημόσιο η ιδιωτικό χώρο. Επίσης απαγορεύεται η εγκατάσταση των παιγνίων αυτών.
Ο νόμος αυτός δεν έπρεπε να υπάρχει. Κάποιοι ήδη ταλαιπωρούνται στα δικαστήρια. Πολίτες της χώρας, και φορολογούμενοι…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.9.2002
