Δουλειά της πολιτικής (και συνεπώς των πολιτικών) δεν είναι να ασχολούνται με το ποσοστό κέρδους των επιχειρήσεων. Αυτό θα το ρυθμίσουν από μόνοι τους οι καταναλωτές.
Οφείλουμε καταρχήν να παρατηρήσουμε ότι είναι θετικό να δηλώνουν στην τελευταία κομουνιστική γωνιά της Ευρώπης, πολιτικοί -και δη υπουργοί- υπέρ της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Είναι ένα βήμα μπροστά για τη χώρα. Πρέπει όμως παράλληλα να επισημάνουμε ότι μονίμως μένει ασαφές το πού τελειώνει το κέρδος, που αρχίζουν τα υπερκέρδη και σε ποια ποσοστά κερδοφορίας υπάγεται η αισχροκέρδεια. Διότι και το ΚΚΕ κατά της αισχροκέρδειας δηλώνει. Απλώς, θεωρεί το κέρδος αισχρό από τη φύση του.
Το δεύτερο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι πως ο κ. Χατζηνικολάου είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους Ελληνες δημοσιογράφους, και μπράβο του! Προσφέρει στην αγορά των media μοναδικές υπηρεσίες, τις οποίες η επιχείρηση τις αποτιμά σε κάποιο ποσό που του δίδει. Κανείς δεν τον κατηγόρησε ποτέ, ούτε για «υπεραποδοχές», ούτε για … «αισχρομισθία». Υπάρχει μια σύμβαση μεταξύ συναινούντων ενηλίκων με την οποία ο ένας πουλάει τις δεξιότητες και το χρόνο του κι ο άλλος πληρώνει γι’ αυτές. Κανείς δεν τους υποχρεώνει να συνάψουν την αγοραπωλησία.
Για το κατσικάκι και για τις ντομάτες γιατί να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Κι εκεί υπάρχουν συμβάσεις συναινούντων ενηλίκων. Κάποιος θέλει αρνάκι άσπρο κι ακριβό και κάποιος άλλος βουλγάρικο. Κάποιος θέλει να αγοράζει μαρούλι από μανάβικο του Κολωνακίου και κάποιος άλλος δεν ενοχλείται όταν το αγοράζει από τη λαϊκή. Κάποιοι θα περιμένουν τον οβελία πίνοντας ελληνικό κρασάκι και κάποιοι μπορεί να θέλουν να θαμπώσουν τους καλεσμένους τους με ένα Σατό Λατίφ των 200 ευρώ το μπουκάλι. Όλοι αυτοί δεν υποχρεώνονται να κάνουν την α’ ή β’ επιλογή. Είναι ελεύθεροι άνθρωποι: ζυγίζουν τις επιθυμίες τους και κάνουν τις αγορές τους.
Ο όρος «αισχροκέρδεια» λειτουργεί όπως το ΚΚΕ Εσωτερικού παλιά. Όσοι ντρέπονταν να δηλώσουν Δεξιοί, ή ήθελαν λόγω μόδας να λογίζονται Αριστεροί, έλεγαν πως ανήκουν στο ΚΚΕ Εσ. Έτσι και τώρα: όσοι ντρέπονται που σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν επιχειρήσεις με κέρδη δηλώνουν πολέμιοι των υπερκερδών. Τουλάχιστον στον Μεσαίωνα οι άνθρωποι ήταν πιο ειλικρινείς. Θεωρούσαν το κέρδος αμαρτία. Τελεία και παύλα.
Δουλειά λοιπόν της πολιτικής (και συνεπώς των πολιτικών) δεν είναι να ασχολούνται με το ποσοστό κέρδους των επιχειρήσεων. Αυτό θα το ρυθμίσουν από μόνοι τους οι καταναλωτές κι αν δεν το ρυθμίσουν είτε κάτι ξέρουν είτε κακό του κεφαλιού τους. Κάνουν μια επιλογή και απολαμβάνουν τα οφέλη της και πληρώνουν το τίμημα. Αυτά στα οποία πρέπει να αντιτίθενται οι πολιτικοί και να τα πατάσσουν είναι η πιθανή παραπλάνηση των καταναλωτών, οι πρακτικές εναρμόνισης πωλήσεων κ.λπ. Τα άλλα είναι δική μας δουλειά κι ας μας αφήσουν ήσυχους να την κάνουμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.4.2005
