Τρία πράγματα αναδεικνύονται από τη διαμάχη για τη μεταμεσονύκτια λειτουργία του μετρό. η προχειρότητα, η πλήρης απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και η λογική του «κάποιος να με πληρώνει».
Εχει πολλά οφέλη η επέκταση της μεταμεσονύχτιας λειτουργίας του μετρό κατά δύο ώρες τα μεσάνυχτα Παρασκευής-Σαββάτου και μακάρι να πετύχει. Μακάρι, δηλαδή, να βρεθεί ικανός αριθμός επιβατών ώστε να βγαίνουν οι 500.000 ευρώ που στοιχίζει μηνιαίως η λειτουργία. Το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει αν δεν πετύχει, αν δηλαδή δεν υπάρξουν οι 62.000 επιβάτες που απαιτούνται για να καλυφθεί το κόστος.
Το πρώτο Σαββατοκύριακο τα νούμερα ήταν απογοητευτικά. Μόνο 5.300 προτίμησαν το μετρό και τον ηλεκτρικό. Αυτό σημαίνει ότι η εταιρεία για 80 λεπτά εισιτηρίου, δαπάνησε ανά επιβάτη κάτι λιγότερο από 100 ευρώ. Βεβαίως, δεν μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, διότι ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο μεταμεσονύκτιας λειτουργίας, και πολλοί πιθανώς να μην το γνώριζαν. Αυτό όμως που μπορούμε να διακρίνουμε στη ρητορική όσων υπερασπίζονται το μέτρο, την ίδια λογική που χρεοκόπησε αρκετές ΔΕΚΟ. «Οι συγκοινωνίες», δήλωσε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Αλέξης Τσίπρας, «πρέπει να είναι κρατικές γιατί έχουν και κοινωνικό ρόλο.
Βέβαια ο «κοινωνικός ρόλος» είναι παλιά τέχνη της Αριστεράς και δι’ αυτού του ρόλου η «Ολυμπιακή» παρουσιάζει σήμερα ζημιές 800.000 ευρώ ημερησίως. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η ερώτηση προ διετίας βουλευτή του ΣΥΝ που ζητούσε να μην καταργηθούν οι ζημιογόνες γραμμές από Θεσσαλονίκη προς Γερμανία διότι είναι «ενάντια στη θέληση των μαζικών φορέων και κατοίκων της Θεσσαλονίκης» ή η απαίτηση να μεταφέρεται ο αθηναϊκός Τύπος σχεδόν δωρεάν σε κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας. Πίσω από κάθε «κοινωνικό ρόλο» που επικαλούνται οι πολιτικοί βρίσκεται ο μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά ο οποίος καλείται να πληρώσει τις «ευαισθησίες» τους.
Η εταιρεία του μετρό είναι φωτεινή εξαίρεση κρατικής επιχείρησης. Νοικοκυρεμένη και με καλούς λογαριασμούς. Πληρώνει ακόμη και την Ελληνική Αστυνομία για τη φύλαξη των χώρων της. Κυρίως δεν καλεί άλλους, πέραν των επιβατών της, να πληρώνουν τη λειτουργία των συρμών της. Αυτό πρέπει να διατηρηθεί, έστω για να αποτελεί παράδειγμα επιτυχημένης δημόσιας επιχείρησης. Στην περίπτωση αποτυχίας του μέτρου πρέπει να βρεθούν εναλλακτικές λύσεις για τη μεταμεσονύκτια μετακίνηση των κατοίκων των Αθηνών και να μην κληθεί όλος ο ελληνικός λαός να πληρώσει τη διασκέδαση κάποιων. Θα μπορούσαν να πυκνώσουν οι διαδρομές των λεωφορείων, και αν ο Δήμος Αθηναίων επιμένει να επωμιστεί το επιπλέον κόστος.
Τρία πράγματα αναδεικνύονται από τη διαμάχη για τη μεταμεσονύκτια λειτουργία του μετρό: πρώτον η προχειρότητα: ουδείς μέτρησε την πιθανή ζήτηση και ουδείς πρόβαλε εναλλακτικές λύσεις. Η συζήτηση έγινε μόνο σε πολιτικό επίπεδο για να καταλήξει σε ένα ιδιότυπο διαγωνισμό «ποιος είναι πιο ευαίσθητος». Δεύτερον, αναδεικνύεται η πλήρης απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος: πριν από χρόνια ο λόγος των συνδικαλιστών ήταν θέσφατο. Τώρα αυτομάτως χλευάζεται. Από το ένα άκρο περάσαμε στο άλλο. Τρίτον, η λογική του «κάποιος να με πληρώνει» (έστω και για την διασκέδαση) ζει και βασιλεύει. Μόνο που πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε νηφάλια. Η μετάθεση κόστους και ωφελειών οδηγεί μακροπρόθεσμα να πληρώνουν πολλοί για να ωφελούνται λίγοι. Το ζήσαμε με όλες τις ΔΕΚΟ. Δεν είναι ανάγκη να το ζήσουμε και με το μετρό.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 16.2.2008
