Προς τι η έκπληξη για λογοκρισία από το ΚΚΕ της διαδρομής του Χαρίλαου Φλωράκη; Σύνηθες δεν είναι για τους συνεπείς του Σταλινισμού;
Το σπουδαίο με την Ιστορία είναι η προσαρμοστικότητά της…
Πίτερ Ουστίνοφ
Βρείτε τις διαφορές: Στην πρώτη φωτογραφία του 1920, υπάρχουν (δεξιά του Λένιν, στα σκαλιά) οι Τρότσκι και Κάμενεφ. Στη δεύτερη, οι (χρισθέντες από τον Στάλιν) «αντεπαναστάτες»… εξαφανίστηκαν. Όταν η Ιστορία δεν συμφωνεί με το Κόμμα τόσο το χειρότερο για την Ιστορία…
Αδίκως διαμαρτύρεται ο συνάδελφος κ. Γρηγόρης Ρουμπάνης για τη λογοκρισία που έκανε το ΚΚΕ στο πολυσέλιδο βιογραφικό του Χαρίλαου Φλωράκη, που εξέδωσε.
Σύμφωνα με όσα παρατήρησε ο κ. Ρουμπάνης, στο επίσημο κείμενο «γίνεται εκτενής αναφορά στη δράση του κατά την προπολεμική περίοδο, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, την παρανομία, την προσπάθειά του για την ανασυγκρότηση του Κόμματος μετά το 1974, την πάλη του για την κομματική ενότητα και τον προσωπικό αγώνα που έδωσε στο 13ο Συνέδριο κατά των εσωκομματικών του αντιπάλων. Για όλα αυτά, εκτός από:
* Την προσωπική συμβολή του στη συγκρότηση του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, με την οποία γεφυρώθηκε το χάσμα από την οδυνηρή διάσπαση του 1968. Του Συνασπισμού, του οποίου υπήρξε πρόεδρος.
* Την, επίσης, προσωπική συμβολή του στη συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας κατά την περίοδο 1989-1990. Η πρώτη ήταν η κυβέρνηση Τζαννετάκη και η δεύτερη η κυβέρνηση Ζολώτα, η αποκαλούμενη και Οικουμενική, αφού πήρε μέρος και το, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ. Στην κυβέρνηση αυτή μετείχε και το ίδιο το ΚΚΕ, με υπουργό το τότε στέλεχός του Γιάννη Δραγασάκη.
Η νέα ηγεσία του Κόμματος, αμέσως μετά την αποχώρηση Φλωράκη, είχε αποφανθεί ότι κακώς μετείχε το ΚΚΕ σε αυτές τις κυβερνήσεις. Άποψη σεβαστή. Άλλοι συμφωνούν και άλλοι όχι. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να διορθώσει ένα νεκρό. Και κενό στην Ιστορία από το 1988 μέχρι το 1991 δεν υπήρξε. Με άλλα λόγια: Οι λευκές σελίδες δεν διορθώνουν την Ιστορία. Την υποτιμούν. Και τους μελετητές της, επίσης». («Η λογοκρισία που προσβάλλει τον Φλωράκη», «Ελευθεροτυπία», 24.5.2005)
Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν και κατά πόσον οι «περικοπές» που έκανε το ΚΚΕ, προσβάλλουν τον Χαρίλαο Φλωράκη ή αν ο αποθανών κομμουνιστής γερόλυκος γελά κάτω από τα μουστάκια του, εκεί όπου βρίσκεται. Μήπως είναι ευχαριστημένος που αφήνει -κατά πώς θα έλεγε και ο ίδιος- «καλή μαγιά» Σταλινισμού στο κόμμα, ένα κόμμα που ποτέ δεν σεβάστηκε το παρελθόν όταν εκείνο δεν συμφωνούσε με την «επαναστατική» του θεωρία; Εξάλλου, έκανε ποτέ ο ίδιος ο Φλωράκης κριτική της Ιστορίας του τόπου και της δικής του ιστορίας σ’ αυτήν; Δεν ήταν ταγμένος μια ζωή υπερασπιστής του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, ο οποίος όπως κάθε ολοκληρωτισμός έκοβε κι έραβε την Ιστορία στα μέτρα του; (σ.σ.: Η συνεπής υπεράσπιση του Σταλινισμού είναι μια σελίδα της ιστορίας του αποθανόντα κομμουνιστή ηγέτη, που λογοκρίθηκε απ’ όλους. Συντρόφους του και αντιπάλους).
Έτσι, όσο κι αν επιμένει το πνευματικό του παιδί, ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης «έζησε κι έφυγε σαν σύγχρονος Μακρυγιάννης», μάλλον θα κατακρεουργούσε και ο ίδιος την Ιστορία όπου βόλευε το Κόμμα.
Έτσι κι αλλιώς, από την «Αθλιότητα της Φιλοσοφίας» του Καρλ Μαρξ οι Κοινωνικές Επιστήμες θεωρήθηκαν όργανο αλλαγής του κόσμου κι όχι εξήγησής του. Η Ιστορία θα τη γλίτωνε; Και αφού η Ιστορία δεν τη γλίτωσε ποτέ από τους Σταλινικούς (χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε), η βιογραφία του Χαρίλαου Φλωράκη θα ήταν η εξαίρεση;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 25.5.2005
