Τα νούμερα δείχνουν αύξηση της ιδιωτικής ευημερίας σε βάρος της δημόσιας περιουσίας. Δείχνουν αυτό που όλοι ψιθυρίζουμε: Φάγαμε τα έτοιμα. Καιρός να παράγουμε καινούργια…
Η εύκολη γκρίνια στη χώρα μας αφορά τη φτώχεια. Λιγώνουν κάθε φορά οι τηλερεπόρτερ όταν αποκαλύπτουν ότι κάποια οικογένεια βρίσκεται στα πρόθυρα λιμοκτονίας, το ίδιο και οι σχολιαστές όποτε ανακαλύπτουν εκατομμύρια Ελλήνων στο κατώφλι της φτώχειας, ένα δάκρυ κυλά στα μάγουλα των κοινωνικά ευαίσθητων πολιτικών που επιμένουν ότι «οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι πάσχουν».
Οι αριθμοί βέβαια πράγματι ευημερούν αν δούμε τους πίνακες που δημοσίευσε την Κυριακή η «Καθημερινή» για το πως άλλαξε η Ελλάδα την δεκαετία 1993-2002. Έτσι ο αριθμός νέων κατοικιών αυξήθηκε κατά 13% (από 79.150 σε 89.398), τα αυτοκίνητα αυξήθηκαν κατά 76% (!), από 1.924.984 σε 3.990.144. Το ποσοστό των νοικοκυριών που είχε δεύτερη κατοικία το 1993 ήταν 10%, ενώ σήμερα φτάνει το 14%. Τα παραπάνω δεν αποτελούν τις συνήθεις λογιστικές αλχημείες του κ. Χριστοδουλάκη. Είναι στοιχεία που δείχνουν ότι η ιδιωτική ευημερία αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η αύξηση δεν αντανακλά τη συνολική ευημερία.
Για να το κάνουμε πιο λιανά: Η ευημερία είναι σύνθεση πολλών παραγόντων. Συναποτελείται από το ατομικό εισόδημα, αλλά κι από τις συνθήκες ζωής. Έτσι, διπλασιάστηκαν μεν τα αυτοκίνητα, αλλά το γεγονός ότι δεν υπήρξαν εκείνες οι δημόσιες παρεμβάσεις (δρόμοι, θέσεις στάθμευσης κ.λ.π.) η συνολική ευημερία μάλλον μειώνεται παρά αυξάνεται. Ο χαμένος χρόνος σε μποτιλιαρίσματα, οι απέλπιδες προσπάθειες να βρει κανείς πάρκινγκ, ο εκνευρισμός στους δρόμους, τα πολλά ατυχήματα κ.λ.π. (χαρακτηριστικά που δεν αποτελούν πλέον μόνο προνόμιο της Αθήνας, αλλά όλης της επικράτειας) ακυρώνουν την αύξηση της συνολικής ευημερίας που θα είχε η χώρα από την αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν. Μπορεί να αυξήθηκε η κατοχή δεύτερης κατοικίας η επιβάρυνση όμως του περιβάλλοντος τις τουριστικές και μη περιοχές περισσότερο επιβαρύνει παρά αυξάνει τη συνολκή ευημερία.
Η αποτυχία του κράτους δεν συνίσταται μόνο στις απαιτούμενες υποδομές. Η ιδιωτική ευημερία που παρατηρήθηκε, οφείλεται εν πολλοίς σε μια εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου της χώρας. Αυτή η ιδιωτικοποίηση δεν έχει να κάνει με «τα μονοπώλια», τα οποία -κατά την προσφιλή αριστερή μυθολογία- εκμεταλλεύονται ληστρικά τον εθνικό μας πλούτο. Η ιδιωτικοποίηση αυτή, είναι πολλές, μικρές -σα σαράκι- ιδιοποιήσεις της κοινής μας περιουσίας. Είναι οι ακρογιαλιές της χώρας με τ’ αυθαίρετα, οι πλαγιές της Πεντέλης που οικοπεδοποιήθηκαν, τα πεζοδρόμια των πόλεων που τα ιδιοποιούνται οι κάτοχοι Ι.Χ.
Τα νούμερα δείχνουν αύξηση της ιδιωτικής ευημερίας σε βάρος της δημόσιας περιουσίας. Δείχνουν αυτό που όλοι ψιθυρίζουμε: Φάγαμε τα έτοιμα. Καιρός να παράγουμε καινούργια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.1.2003
