Η συζήτηση για την σημαία σε κάθε εθνική εορτή έχει γίνει πλέον κουραστική.
Η συζήτηση για την σημαία σε κάθε εθνική εορτή έχει γίνει πλέον κουραστική. Πιο κουραστική είναι η συζήτηση σε τηλεπαράθυρα, αν και την φώτισε αυτές τις μέρες το χαμόγελο της Σονίλας Μετούση και προπαντός οι μεστές της απόψεις. Θα είναι ευτύχημα αν η ελληνική παιδεία βγάζει τέτοια μυαλά, κι αν ο επόμενος τη τάξει νυν σημαιοφόρος στο Δήμο Λαρίσσου χειρίζεται με τέτοια επάρκεια τη γλώσσα.
Δύο πράγματα μόνο πρέπει να παρατηρήσουμε σχετικά μ’ αυτή τη συζήτηση. Πρώτον το Προεδρικό Διάταγμα 201/1998, στο οποίο στηρίζουν ολόκληρη την επιχειρηματολογία οι αρνητές προς τους αλλοδαπούς να σηκώσουν τη σημαία, δεν είναι δυσανεκτικό μόνο προς τους αλλοδαπούς μαθητές, αλλά και προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ρητά αναφέρει ότι την ελληνική σημαία μπορούν να σηκώσουν μόνο όσοι «δεν έχουν απαλλαγεί από το της φυσικής αγωγής».
Το δεύτερο είναι ότι αυτή η κοινωνία πρέπει να αποφασίσει πως θέλει τους μετανάστες. Είτε θέλει να τους ενσωματώσει, άρα τους επιτρέπει να κρατούν την σημαία της, είτε τους θέλει χώρια οπότε τους επιτρέπει να κρατήσουν τη δική τους. Όλη η υπόλοιπη συζήτηση περί «όμαιμου» (τεράστια κι επικίνδυνη ανοησία: κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτε), «ομόγλωσσου», (η νεαρή Σονίλα είναι ομόγλωσση πολλών ηρώων του 1821) και «ομότροπου» είναι για τα καφενεία, και καλά είναι να παραμένει εκεί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 19.10.2004
