Για να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό -και άλλες κοινωνικές δαπάνες- πρέπει η παραγωγικότητα να αυξάνεται τόσο που όχι μόνο θα καλύπτει τις μεγαλύτερες ανάγκες, αλλά θα υπάρχει και περίσσευμα.
Είχε δίκιο ο κ. Αλαβάνος όταν είπε στη Βουλή ότι η αύξηση της παραγωγικότητας μιας οικονομίας μπορεί να χρηματοδοτήσει το ασφαλιστικό. Ομως είχε δίκιο κατά το ήμισυ. Το άλλο μισό που ξέχασε να μας πει είναι ότι η αύξηση της παραγωγικότητας στην ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια χρηματοδοτεί τον διευρυμένο και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα. Ετσι, οι Ελληνες μπορεί να δουλεύουν και να παράγουν όλο και περισσότερο, αμείβονται όμως όλο και λιγότερο και φυσικά αποταμιεύουν επίσης λιγότερο (η κοινωνική ασφάλιση μια μορφή αποταμίευσης είναι).
Τι απάντησε, με γλαφυρό ομολογουμένως τρόπο, ο κ. Αλαβάνος στον πρωθυπουργό κατά τη συζήτηση για το ασφαλιστικό; «Το πρώτο ψέμα [του κ. Καραμανλή] είναι η επιταχυνόμενη δημογραφική γήρανση. Παλιά ήταν 4 εργαζόμενοι απέναντι σε ένα συνταξιούχο, σήμερα είναι 1,7 εργαζόμενοι απέναντι σε ένα συνταξιούχο. Ο παππούς μου, αν ήταν αγρότης, μπορούσε να παράγει τότε, πριν από 50 χρόνια, το βιος για μια οικογένεια δέκα ατόμων. Ο σημερινός αγρότης, με τα τρακτέρ, την τεχνολογία του, τους ψεκασμούς, παράγει βιος για 100 άτομα, εφ’ όσον μπορεί να το δώσει και στην αγορά βέβαια. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αυτή η μείωση των εργαζομένων σε σχέση με τους συνταξιούχους υπεραντισταθμίζεται από την αύξηση της παραγωγικότητας.»
Αυτό θα ήταν αλήθεια αν οι σημερινοί αγρότες ζούσαν όπως ο παππούς του κ. Αλαβάνου και αν οι σημερινοί συνταξιούχοι είχαν τις απαιτήσεις του παππού του κ. Αλαβάνου. Βεβαίως, ο σημερινός αγρότης παράγει πολλαπλάσιο προϊόν από τον προ πεντηκονταετίας αγρότη, αλλά έχει και πολλαπλάσιες απαιτήσεις. Το βιος που τότε παρήγαγε για την οικογένεια 10 ατόμων είναι ελάχιστο για τα σημερινά δεδομένα και τις τωρινές απαιτήσεις των ανθρώπων. Αν ζητούσαμε από τους σημερινούς συνταξιούχους να ζήσουν όπως τα έβγαζαν πέρα οι προ πεντηκονταετίας παππούδες, τότε η σύνταξη των 400 ευρώ που δίνεται μηνιαίως θα ήταν «βασιλική». Θα τους περίσσευαν κιόλας (κάτι που συμβαίνει για κάποιους συνταξιούχους που ζουν σε χωριά διατηρώντας το επίπεδο διαβίωσής τους «σαν τον παλιό καιρό»).
Μόνο που δεν έχουμε την απαίτηση να ζουν ούτε οι αγρότες ούτε οι συνταξιούχοι όπως τότε. Και ορθώς. Σήμερα υπάρχουν περισσότερες ανάγκες και τα 400 ευρώ είναι λίγα. Η αύξηση, λοιπόν, της παραγωγικότητας από μόνη της δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει το ασφαλιστικό, επειδή παράλληλα αυξάνουν και οι ανάγκες κατανάλωσης των ανθρώπων.
Για να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό -και άλλες κοινωνικές δαπάνες- πρέπει η παραγωγικότητα να αυξάνεται τόσο που όχι μόνο θα καλύπτει τις μεγαλύτερες ανάγκες, αλλά θα υπάρχει και περίσσευμα. Το πρόβλημα λοιπόν της χώρας είναι ότι η πλεονάζουσα παραγωγικότητα χάνεται. Χρηματοδοτεί υψηλές αμυντικές δαπάνες, αεροπλάνα της «Ολυμπιακής» που πετούν άδεια σε διάφορους προορισμούς, ένα εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους οι περισσότεροι εκ των οποίων βάζουν σφραγίδες σε διάφορα άχρηστα έγγραφα, χρηματοδοτεί τους ειδικούς λογαριασμούς των υπουργείων, τη διαφθορά κ.λπ. Με λίγα λόγια, χρηματοδοτεί αυτό που ο κ. Αλαβάνος λατρεύει περισσότερο: το μεγάλο κράτος. Από πού να περισσέψει για τους συνταξιούχους;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 6.3.2008
