Ολοι οι φορολογούμενοι καλούμαστε να πληρώσουμε 6,25 εκατ. ευρώ παρά το γεγονός ότι τα κανάλια υποχρεούνται να τα μεταδίδουν δωρεάν, ως ελάχιστο αντιστάθμισμα για τη δημόσια περιουσία που χρησιμοποιούν.
Yπήρχε μια εποχή που όλοι αναρωτιόταν αν μπορούσε να υπάρξει στην Ελλάδα ένας Ομπάμα. Το ερώτημα ήταν ευρύτερο: μπορεί μέσα στις συγκεκριμένες πολιτικές δομές να ανθήσει κάτι καινούργιο; Η απάντηση δυστυχώς είναι χειρότερη από αρνητική. Οχι μόνο δεν μπορεί να ανθήσει κάτι καινούργιο, αλλά ούτε καν επιτρέπεται. Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα δεν πνίγει απλώς οποιαδήποτε πρωτοβουλία· την απαγορεύει.
Το θέμα που ήρθε στην επιφάνεια με την προσφυγή του κόμματος Δράση στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) είναι χαρακτηριστικό. Από το 2002 όλα τα κόμματα της Βουλής ομόφωνα αποφάσισαν να απαγορεύσουν κατ’ ουσίαν οποιονδήποτε νεοεισερχόμενο να τους χαλάσει τη νομή της πολιτικής εξουσίας. Ψήφισαν ένα νόμο, ο οποίος όχι μόνο δεν δίνει δωρεάν τηλεοπτικό χρόνο στα νέα κόμματα, αλλά τους απαγορεύει και να τον αγοράσουν. Δεν μπορούν να βάλουν πληρωμένες διαφημίσεις στην τηλεόραση. Τους απαγορεύει να δηλώσουν στο ευρύ κοινό την παρουσία τους. Να προσπαθήσουν να πείσουν τους πολίτες για την καλή ή την κακή (δεν έχει σημασία) πρότασή τους. Με άλλα λόγια φιμώνουν κάθε φωνή που προσπαθεί να σπάσει τον κατεστημένο πολιτικό λόγο.
Μια ζωντανή Δημοκρατία θα επεδίωκε την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή. Οχι μόνο πολιτών, αλλά και σχηματισμών. Θα είχε μέτρα θετικής διάκρισης για τους νεοεισερχομένους. Στη Δύση θεωρούν ότι όσες περισσότερες είναι οι φωνές, τόσο καλύτερη γίνεται η Δημοκρατία. Αυτά όμως ισχύουν για τις ζωντανές δημοκρατίες, σε εκείνες που ο πολιτικός λόγος ενθαρρύνεται. Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία τουλάχιστον δεν θα απαγορευόταν. Κάποιος από τους 300 της Βουλής του 2002 θα έβαζε τις φωνές: «ρε παιδιά τι ψηφίζουμε εδώ; ο νόμος 3023 είναι αντισυνταγματικός, διότι αντίκειται στο δικαίωμα των πολιτικών κομμάτων να εκφράζονται ελεύθερα (άρθρο 14 παρ. 1 του Συντάγματος) να αναπτύσσουν την πολιτική (άρθρο 5 παρ. 1) και να εκθέτουν το πρόγραμμά τους (άρθρο 29 παρ. 1). Τόση έλλειψη από νομικούς, ή έστω σκεπτόμενους, έχει η Βουλή;
Υπάρχει όμως κι ένα μεγάλο ζήτημα που αποκάλυψε με το υπόμνημά του στο ΣτΕ για την υπόθεση ο συνταγματολόγος κ. Νίκος Αλιβιζάτος. Το Σύνταγμα προβλέπει «δωρεάν μετάδοση προεκλογικών μηνυμάτων από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα που η συνταγματική αυτή διάταξη προβλέπει, συνιστά θεσμική υποχρέωση των μέσων ενημέρωσης -δημόσιων και ιδιωτικών- σε αντάλλαγμα της χρήσης από αυτά των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων. Υποχρέωση χωρίς αντάλλαγμα. Παρά ταύτα, όπως προκύπτει από την άλλη προσβαλλόμενη ενώπιον του Δικαστηρίου σας απόφαση του υπουργού Εσωτερικών το κράτος διαθέτει στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς το ιλιγγιώδες ποσό των 6,25 εκατ. ευρώ, για την δωρεάν μετάδοση των προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων, αν και δεν έχει καμιά προς τούτο υποχρέωση.»
Με άλλα λόγια, όλοι οι φορολογούμενοι καλούμαστε να πληρώσουμε 6,25 εκατ. ευρώ παρά το γεγονός ότι τα κανάλια υποχρεούνται να τα μεταδίδουν δωρεάν, ως ελάχιστο αντιστάθμισμα για τη δημόσια περιουσία που χρησιμοποιούν. Είναι δηλαδή σαν να έχει παραχωρήσει το κράτος σε κάποιον ιδιώτη προς εκμετάλλευση ένα κοινόχρηστο πάρκο και μετά το ίδιο το κράτος να πληρώνει ενοίκιο για να αναρτήσει τις ανακοινώσεις.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 21.5.2009
