Οσο πληθαίνουν οι κινητοποιήσεις τόσο μειώνεται η απήχησή τους. Ουδείς πλέον θεωρεί κάποια διεκδίκηση που εμφανίζεται με πανό στη Σταδίου σοβαρό αίτημα.
Υπάρχουν κινητοποιήσεις και κινητοποιήσεις. Αυτές που απέμειναν και υφιστάμεθα τον τελευταίο καιρό είναι ο χλωμός απόηχος του παλμού που δόνησε τη χώρα μετά το 1974 όπου υπήρχαν αιτήματα, οργή για τα χρόνια που έχασε η δημοκρατία, υπήρχε και υπερβολή. Η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε ανακατάταξη: οι ιεραρχίες που είχαν φτιαχτεί με βάση τα αποτελέσματα του εμφυλίου γκρεμίζονταν, η μεσαία και η εργατική τάξη έπαιρναν θέση για αναδιανομή του πλούτου και της εξουσίας. Οι κινητοποιήσεις της μεταπολίτευσης είχαν τις υπερβολές τους, αλλά συνολικά εξέφρασαν κάτι περισσότερο από τους επιμέρους συντεχνιασμούς. Υπήρχε διάχυτο το αίτημα μιας ολόκληρης κοινωνίας να αναδιοργανωθεί πιο δημοκρατικά.
Με τα χρόνια και κυρίως με την ικανοποίηση πολλών αιτημάτων, η διαμαρτυρία και η διεκδίκηση άρχισαν να αφυδατώνονται. Χρόνο με τον χρόνο ο συνδικαλισμός γραφειοκρατικοποιείται και επειδή γραφειοκρατικοποιείται κρατάει μόνο το τελετουργικό της διεκδίκησης. Ετσι, ενώ τα σημάδια κόπωσης της κοινωνίας είναι ορατά -εξαιτίας των διαρκών κινητοποιήσεων- οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες επιμένουν στα παλιά μέσα, χωρίς καν να κάνουν μια στοιχειώδη ανάλυση κόστους – οφέλους των μεθόδων διεκδίκησης. Ακολουθούν απλώς τον πατροπαράδοτο τρόπο: τρία πανό, δύο συνθήματα και αποκλεισμός του κέντρου της Αθήνας. Ούτε ένα στοιχείο έκπληξης. Είναι στον χαρακτήρα κάθε γραφειοκρατίας να αναπαράγει τις μεθόδους της και να διευρύνει τον εαυτό της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνο στην Ελλάδα η Συνομοσπονδία Εργατών προκήρυξε απεργιακές κινητοποιήσεις για ένα ξένο πόλεμο, αυτόν στο Ιράκ!
Το αποτέλεσμα αυτής της γραφειοκρατικοποίησης είναι η πολιτική ήττα: όσο πληθαίνουν οι κινητοποιήσεις τόσο μειώνεται η απήχησή τους. Ουδείς πλέον θεωρεί κάποια διεκδίκηση που εμφανίζεται με πανό στη Σταδίου σοβαρό αίτημα. Η μείωση της απήχησης δημιουργεί ανακλαστικά ναρκομανούς που χρειάζεται όλο και συχνότερη δόση για να έχει τα ίδια αποτελέσματα.
Ομως, ο εκφυλισμός της διεκδίκησης δημιουργεί περαιτέρω παρενέργειες. Πρώτον, μαζί με τα ξερά αιτήματα καίγονται και τα πραγματικές ανάγκες. Δεύτερον, και κυριότερο, τα αιτήματα που προβάλλονται διαρκώς στενεύουν. Γίνονται υπόθεση λιγότερων ανθρώπων και περισσότερο συντεχνιακά.
Οι κινητοποιήσεις των φοιτητικών παρατάξεων για να ακυρώσουν τις πρυτανικές εκλογές είναι το αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας και ίσως ορόσημο. Η γραφειοκρατία του φοιτητικού κινήματος στρέφεται κατά του δικαιώματος λόγου και ψήφου των ίδιων των φοιτητών. Αυτό που παλιότερα θα ήταν αίτημα ενός μαζικού κινήματος -η διεύρυνση της εκλογικής βάσης, η συμμετοχή όλο και περισσότερων σε αρχαιρεσίες- τώρα γίνεται αντικείμενο σκληρής αντίθεσης. Αυτό δεν είναι καν αριστερισμός. Είναι συντεχνιασμός που αποτρελάθηκε.
Μόνο που με τέτοιες πρακτικές συκοφαντείται η διεκδίκηση. Τα προβλήματα είναι μεγάλα και οι συλλογικοί φορείς πρέπει να έχουν λόγο στην επίλυσή τους. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο με επαναθεώρηση της στάσης τους, μπολιάζοντάς την με λογική.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.5.2008