Tο πολύ γαρ της θλίψης των ελληνικών ΜΜΕ για τα λουκέτα κοντεύει να τρελάνει και τους λίγους εχέφρονες που απέμειναν σ’ αυτό τον τόπο. Το γνωστό πανηγύρι έχει στηθεί και η κυβέρνηση εγκαλείται για πράγματα τα οποία ουδόλως φταίει, και γλιτώνει την απολογία για τα πραγματικά αμαρτήματά της.
Έτσι, το πρώτο ερώτημα που τέθηκε από γνωστό τηλεαστέρα όταν μεταδόθηκε η είδηση ότι κλείνουν τα «Υβόνη Stores» ήταν: «η κυβέρνηση το ήξερε ότι πάει για λουκέτο η γνωστή αλυσίδα καλλυντικών; Και τι λένε τώρα που πιάστηκαν στον ύπνο;». Βέβαια κάθε λογικός άνθρωπος θα ανησυχούσε αν ένα κράτος -μια κυβέρνηση- είχε τόσο καλή πληροφόρηση, ώστε να ξέρει ακόμη και τι συμβαίνει σε μια επιχείρηση που απασχολεί 110 άτομα. Ένα τέτοιο κράτος -με τόσο καλή πληροφόρηση- θα ήταν ένα οργουελιανό κράτος.
Αλλά ακόμη κι ας υποθέσουμε ότι ο κ. Χριστοδουλάκης ήξερε ότι η συγκεκριμένη αλυσίδα καλλυντικών δεν πάει καλά. Τι θα μπορούσε να κάνει; Να πάει προσωπικά και να κάνει απογευματινή βάρδια σε κάποιο από τα καταστήματα; Ή μήπως να θεσπίσει φοροαπαλλαγές στις κολόνιες. Ή να επιδοτήσει την αγορά αντηλιακών;
Σε μια αγορά κάποιες επιχειρήσεις κλείνουν και κάποιες ανοίγουν. Η κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται για το ισοζύγιο, όχι για κάθε μία χωριστά. Έχει τεράστιες ευθύνες διότι η παραγωγική βάση της χώρας έχει παραμείνει στη μορφολογία που είχε την δεκαετία του 1960 (κλωστοϋφαντουργίες στο κέντρο της Αθήνας!) και όχι αν θα κλείσει ένα σούπερ-μάρκετ. Έχει ευθύνες διότι, σε αγαστή συνεργασία με το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, ορθώνει αντικίνητρα στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, κι όχι αν είναι ζημιογόνο ένα κατάστημα ξηρών καρπών. Έχει ευθύνες διότι τα κονδύλια για επανεκπαίδευση του εργατικού δυναμικού διασπαθίζονται δεξιά κι αριστερά στα διάφορα αρκτικόλεξα κέντρα (ΚΕΚ, ΙΕΚ και δεν συμμαζεύεται). Έχει ευθύνες διότι θεσμικά το επιχειρείν στη Ελλάδα θεωρείται βαρύτατο αμάρτημα. Έχει ευθύνες πολλές, αλλά όχι συγκεκριμένα για τα «Υβόνη Stores».
Τέλος το κράτος έχει ευθύνη απέναντι στους πολίτες που η αγορά τους αφήνει εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Πρέπει να έχει το δίχτυ προστασίας που να εξασφαλίζει αφενός μια αξιοπρεπή διαβίωση στους ανέργους και αφετέρου συστήματα πραγματικής επιμόρφωσης τους για να επανενταχθούν στην παραγωγή. Όλα τα άλλα είναι ανέξοδοι, αλλά πολύ επικίνδυνοι λαϊκισμοί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.5.2003
