Βλέπουμε τα σημερινά πολλά προβλήματα με το ευρώ και νοσταλγούμε τα περισσότερα προβλήματα που είχαμε με την δραχμή.
Η νοσταλγία είναι περίεργο πράγμα. Και πολύ άδικη με την πραγματικότητα. Για παράδειγμα πολλοί νοσταλγούν «εκείνο τον καιρό» αλλά κατ’ ουσία νοσταλγούν τη νιότη που είχαν εκείνο τον καιρό.
Πολλοί αναφέρονται με κολακευτικά λόγια για το παρελθόν, αλλά αποσιωπούν ένα μεγάλο κομμάτι του. Ετσι κάποιοι νοσταλγούν τους περιπάτους που κάνανε σε δρόμους γεμάτους ολάνθιστες πασχαλιές, αλλά ξεχνούν ότι: πρώτον οι πασχαλιές ανθίζουν μόνο μερικές μέρες τον χρόνο, δεύτερον ότι περιπάτους μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποι μόνο όταν δεν έβρεχε και οι δρόμοι δεν ήταν γεμάτοι λάσπες και τρίτον περίπατοι μπορούσαν να γίνουν αν επίσης δεν φύσαγε διότι θα πνίγονταν από τη σκόνη. Ας αφήσουμε δε το γεγονός ότι πολλές φορές τα λύματα των σπιτιών κατέληγαν στους δρόμους περιπάτου.
Κάπως έτσι κινείται και η νοσταλγία για τη δραχμή. Βλέπουμε τα σημερινά πολλά προβλήματα που έχουμε με το ευρώ και νοσταλγούμε τα περισσότερα προβλήματα που είχαμε με την δραχμή. Ετσι σε έρευνα της «Public Issue» για την «στάση των Ελλήνων απέναντι στη διεθνή κρίση και το ευρώ» το 47% των συμπατριωτών μας θα ψήφιζαν σήμερα «Οχι» σε πιθανό δημοψήφισμα κατά της ένταξης της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση.
Ευτυχώς τέτοιο δημοψήφισμα δεν πρόκειται να γίνει -θα ήταν πεδίο δόξης λαμπρό να θεριέψει ο λαϊκισμός της Αριστεράς- αλλά το γεγονός ότι μόνο ένας στους δύο Ελληνες (50%) θα ψήφιζε υπέρ πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Σε περιόδους κρίσης οι Ελληνες θα σκεφθούν το ορθό, αφού έχουν πρώτα εξαντλήσει όλες τις άλλες πιθανότητες.
Το έχουμε αναφέρει και παλαιότερα: είναι αλήθεια πως η κυκλοφορία του νέου νομίσματος συνέπεσε μ’ ένα κύμα ακρίβειας. Mπορεί και να το φούσκωσε. Πρέπει να θυμόμαστε πως ακρίβεια υπήρχε και στην εποχή της δραχμής, ακρίβεια υπάρχει και τώρα. Mε δεδομένο όμως τον ρυθμό πληθωρισμού (ήταν 25% τη δεκαετία του 1980, είναι 4% σήμερα) η τωρινή ακρίβεια απλώς φαίνεται και δεν είναι μεγαλύτερη.
Ποιος θυμάται άραγε πόσο γρήγορα το χιλιάρικο έγινε πεντοχίλιαρο και το πεντοχίλιαρο δεκαχίλιαρο; Ποιος θυμάται τις οιμωγές για την ακρίβεια, τότε που για να πάρει κάποιος στεγαστικό δάνειο διαπραγματευόταν επιτόκια της τάξης του 25% και άνω;
Πολλοί από το 47% που θα ψήφιζαν κατά του ευρώ δεν έχουν μόνο κοντή μνήμη. Συγκρίνουν μια δυσάρεστη, αλλά υπαρκτή κατάσταση, με μια φανταστική. Πιστεύουν και ισχυρίζονται ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν κρατούσαμε την δραχμή. Αυτό δείχνει ένα τρομακτικό έλλειμμα ενημέρωσης.
Οι πολίτες δικαίως δυσανασχετούν από τα οικονομικά τους προβλήματα, αλλά αδίκως ρίχνουν το φταίξιμο στο νόμισμα. Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό να γνωρίζουν όσα και οι οικονομολόγοι, αλλά κάποιος έπρεπε να τους διαφωτίσει ότι το ευρώ απλώς ανέδειξε τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, δεν τις δημιούργησε. Αυτές προϋπήρχαν, απλώς όμως καλυπτόταν με υποτιμήσεις και διολίσθηση της δραχμής. Τα ίδια όμως μέτρα που κάλυπταν το πρόβλημα ταυτόχρονα το χειροτέρευαν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4.12.2008
