Καλός και χρυσός είναι ο «μεσαίος χώρος», καλύτερο και το «κοινωνικό κέντρο». Μόνο που αυτοί οι όροι δεν πρέπει να σταθούν στην εκλογική μηχανική, στην διαδικασία της πολιτικής. Πρέπει να γίνουν πολιτική.
Είναι σίγουρο πως και ο πρωθυπουργός βαρέθηκε το πολύ «ευλογητός» που έπεσε στο όνομά του κατά την διάρκεια του διημέρου στην Ανθούσα. Διαβάζοντας τις εισηγήσεις στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας μπορούμε να διακρίνουμε δύο συνιστώσες: η πρώτη αφορούσε τη λατρεία στο πρόσωπο του κ. Κώστα Καραμανλή. Εν πολλοίς δικαιολογημένη. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήταν ο αρχιτέκτονας της νίκης στις διπλές εκλογές του 2004. Πήρε μια παράταξη ρημαγμένη από την απαισιοδοξία και της ξανάδωσε το χαμόγελο της νίκης. Η δεύτερη συνιστώσα ήταν οι σχέσεις κόμματος-κράτους, κάτι που αποτελεί αγκάθι απ’ ότι φαίνεται για την κεντροδεξιά παράταξη. Η ρήση του πρωθυπουργού «το κράτος δεν κομματικοποιείται και το κόμμα δεν κρατικοποιείται» εμφανίσθηκε στις εισηγήσεις σε τόσες παραλλαγές που ένας τρίτος παρατηρητής έπρεπε να αναφωνήσει: «Εντάξει! Το εμπεδώσαμε». Πιθανώς κι αυτό έτσι έπρεπε να γίνει: το ζήτημα είναι να το εμπεδώσει και το στελεχιακό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας.
Έλειπαν όμως κάποιες λέξεις από τις εισηγήσεις του συνεδρίου. Όπως η λέξη «παγκοσμιοποίηση». Απουσίαζαν επίσης η «νέα φτώχεια», η «μετανάστευση κεφαλαίων», «τρομοκρατία», «αντιτρομοκρατία» κ.λ.π. Ακόμη και η Αριστερά τέθηκε ως εκλογικός στόχος και όχι ως δέσμη ιδεοληψιών που καταδυναστεύει τον τόπο. Όλες οι παραπάνω έννοιες δεν είναι εργαλεία διανοούμενων για να σκιαμαχούν μέσω των ειδικών σελίδων εφημερίδων και περιοδικών. Είναι η σημερινή πραγματικότητα -βλέπουμε, για παράδειγμα, τι γίνεται στη Θράκη- που μια κορυφαία μάζωξη στελεχών που έχει ως στόχο την συγκρότηση ή ανασυγκρότηση του ιδεολογικού χώρου πρέπει να αντιμετωπίσει. Αντ’ αυτών είχαμε την εκπληκτική παρομοίωση του κόμματος με τα αυτοκίνητα «Μερσεντές» που έκανε κατά τα άλλα συμπαθέστατος βουλευτής της περιφέρειας.
Καλός και χρυσός είναι ο μεσαίος χώρος, καλύτερο και το «κοινωνικό κέντρο». Μόνο που αυτοί οι όροι δεν πρέπει να σταθούν στην εκλογική μηχανική ή στην διαδικασία της πολιτικής. Πρέπει να γίνουν πολιτική και για να γίνουν πολιτική πρέπει να υπάρξει ιδεολογική ζύμωση. Τι λέει για παράδειγμα το δόγμα του «μεσαίου χώρου» για την μετανάστευση των επιχειρήσεων σε χώρες όπως η Βουλγαρία; Πως μετουσιώνεται το «κοινωνικό κέντρο» σε αναπτυξιακή διαδικασία; Πως αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις της ψηφιακής επανάστασης; Με ποιες διαδικασίες θα αντιληφθούν οι αγρότες ότι το πανηγύρι των επιδοτήσεων τέλειωσε; Τι θα κάνουμε με τους μικρομεσαίους; Αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και οι απαντήσεις ονομάζονται «πολιτική».
Η Νέα Δημοκρατία είναι κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό. Θα παραμείνει για καιρό αν αυτή η κυριαρχία δεν της γίνει άγχος. Κυρίως αν πάψει να σκιαμαχεί με το ΠΑΣΟΚ κι αρχίσει συγκροτημένα να προτείνει το ιδεολογικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων του τόπου. Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται τα μάλλα για την όξυνση αυτών των προβλημάτων, οι γενεσιουργές αιτίες όμως είναι πολύ πιο βαθιές κι αυτές πρέπει να ανιχνευθούν από το πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας για να αντιμετωπιστούν ριζικά. Τα μέσα για να γίνει μια ευρύτατη και επί της ουσίας συζήτηση υπάρχουν: και ο φιλικά προσκείμενος Τύπος της παράταξης, και περιοδικά και Ινστιτούτα μπορούν να χρησιμεύσουν στην ιδεολογική ζύμωση. Αρκεί να μην πνιγούν οι απόψεις από τον κυβερνητισμό.
Στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας χάθηκε μια ιδεολογική μάχη, επειδή ακριβώς δεν δόθηκε. Ο πόλεμος όμως είναι μπροστά. Η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει στο μέλλον μια διαφορετικού τύπου αντιπολίτευση. Σε κάθε βήμα της θα βρίσκεται απέναντι σε ένα σκληρό πλέγμα κοινωνικών αντιλήψεων τις οποίες θα πρέπει να ξεπεράσει. Αυτές είναι βαθιά ιδεολογικά δόγματα που καλλιεργήθηκαν χρόνια τώρα στη χώρα. Αν δεν τρωθούν σταδιακά με συνεπή ιδεολογική δουλειά δεν θα προσκαλέσουν ζημιά μόνο στη Νέα Δημοκρατία, θα συνεχίσουν να προκαλούν ζημιές και στον τόπο.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.7.2004
