Πολιτική αμπελοφιλοσοφία επιπέδου αριστερίστικου καφενέ η έγγραφη απολογία του «ΑΠΟ»…
Ήταν μια αποκάλυψη η έγγραφη απολογία του κ. Αμπτουλάχ Οτσαλάν, τουλάχιστον το πρώτο μέρος της όπως το δημοσίευσε η εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Ποντίκι» (Πέμπτη 12.6.2003). Αποκάλυψη αρνητική. Το 16σέλιδο πρώτο μέρος του κειμένου που δημοσιεύτηκε βρίθει μπαρούφας! Πολιτική αμπελοφιλοσοφία επιπέδου αριστερίστικου καφενέ, ανάγνωση της ιστορίας επιπέδου Γυμνασίου και εκείνη η σταλινική υπεροψία η οποία είναι χαρακτηριστικό όλων των απολυταρχικών ηγεμονίσκων. Ένα παράδειγμα: «Η ιστορία που διανύουμε ως χρόνος και ως χώρος (sic) φανερώνει ένα βαθύ αδιέξοδο. Η περίπου 20χρονη προσπάθειά μου στη Μέση Ανατολή, παρ’ όλο που προκάλεσε σημαντικές εξελίξεις, δεν κατάφερε να απελευθερώσει μόνιμα την κοινωνία της Μέσης Ανατολής από τον Γόρδιο Δεσμό στον οποίο έχει παγιδευτεί…» Είναι εμφανές ότι στην ανάλυση του δεν υπάρχει Κουρδικός λαός, ούτε καν το σταλινικό ΡΚΚ. Υπάρχει απλώς ένα πελώριο «ΕΓΩ», το οποίο μάλιστα απέτυχε να λύσει και το χρόνιο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής!
Δεν θα σταθούμε καθόλου στην σύλληψη, ούτε στην «διεθνή συνομωσία» που κατά τον ίδιο «εξυφάνθηκε για να δοθεί στους Τούρκους». Στον βρώμικο κόσμο των μυστικών υπηρεσιών- παρτιζάνων- τρομοκρατών όλα είναι πιθανά και χωρίς μπέσα. Υπάρχει μια δίκη σε εξέλιξη που πρέπει να κρίνει τα καθ’ ημάς και διαρκώς νέα στοιχεία προστίθενται στον όζοντα αυτόν φάκελο. Η «κατάθεση» του κ. Οτσαλάν σε ότι αφορά τις λεπτομέρειες της σύλληψής του μπορεί να φωτίσει κάποια πράγματα, αλλά μπορεί και να τα συσκοτίζει.
Σ’ αυτό που πρέπει να σταθούμε είναι στην ανάγνωση που κάνει της ιστορίας του ελληνισμού, με την οποία κυριολεκτικά μας περνά «γενεές δεκατέσσερις». Βέβαια, ενώ η μαρξιστική ανάλυση είναι πολύτιμη για την κατανόηση της μακρο-ιστορίας, η πλειοψηφία των μαρξιστών ιστορικών αλλάζουν τα φώτα της μικρο-ιστορίας. Πόσο μάλλον «ιστοριολογούν» ηγέτες κομμουνιστικών κινημάτων που δεν έχουν και τις βαθιές γνώσεις των επιστημόνων. Έτσι μαθαίνουμε από το κείμενο του κ. Οτσαλάν ότι «η λέξη “δημαγωγία” προέρχεται από την ελληνική κυρίαρχη τάξη», λες και το προλεταριάτο ή οι δούλοι της Αρχαίας Αθήνας χρησιμοποιούσαν άλλη γλώσσα.
Το κείμενο είναι φύρδην μίγδην μαρξισμός, μύθοι και ιστορία. Διαβάζουμε: «Η δουλοκτητική ελίτ [της Αρχαίας Αθήνας] ή η κυρίαρχη τάξη κυβερνούσε και εκμεταλλευόταν το λαό με μια δημαγωγική κουλτούρα (sic) η οποία περιλάμβανε και την προσφυγή στη συνομωσία. Λένε ότι ο Δίας δημιούργησε την Αθηνά από το μέτωπό του. Εάν θεωρήσουμε τον Δία ως σύμβολο του ελληνικού δεσποτισμού που βρισκόταν σε άνοδο, μπορεί να καταλάβει κανείς πως ήταν η πόλη της Αθήνας και η Θεά Αθηνά η οποία δημιουργήθηκε από το μέτωπό του. Δεν είναι αδιανόητο το πώς ένας φιλόσοφος σαν τον Σωκράτη. Δεν είναι αδιανόητο το πώς ένας φιλόσοφος σαν τον Σωκράτη δεν κατάφερε να αναλύσει επαρκώς αυτό το χαρακτηριστικό της. Η Αθήνα έδωσε τα πιο αναπτυγμένα παραδείγματα ταξικού ή ατομικού δεσποτισμού που έφεραν το επιχρύσισμα της δημοκρατίας. Δεν υπήρξε αδικαιολόγητη η οργή της Σπάρτης. Η Σπάρτη συμβόλιζε την γενναιότητα και την ταξική ευγένεια ως βασίλειο… Μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο παράδοξος χαρακτήρας του ελληνικού πολιτισμού αποτελεί την βάση του δυτικού πολιτισμού.. Ενώ η ορθότητα αποτελούσε βασικό χαρακτήρα του ανατολικού πολιτισμού (Σ.Σ.: των Μήδων όπως προαναφέρει), το ψέμα και η δημαγωγία υπήρξαν χαρακτηριστικά του δυτικού πολιτισμού…»
Βέβαια, αυτού του τύπου οι ανοησίες θάλλουν και στην οδό Συγγρού και μάλιστα φορούν πανεπιστημιακή τήβεννο. Ουδείς, όμως, καθηγητής του Παντείου έχει γράψει: «Για να αντιληφθώ ως ΑΠΟ αυτή την πραγματικότητα (Σ.Σ.: της ψευτιάς και της δημαγωγίας) θα έπρεπε να καταλάβω τον πολιτισμό της ταξικής κοινωνίας και τον ελληνισμό -ο οποίος είναι ένα κομμάτι του- και θα έπρεπε να βιώσω αυτή την κατάσταση φρίκης, στην οποία με σπρώξανε.» Τουλάχιστον δεν το έχει γράψει ακόμα…
Είναι πολλά τα σημεία που βγάζουν μάτι από το κείμενο-ποταμό του κ. Οτσαλάν, αλλά ένα πρέπει να προσέξουμε. Ενώ το κείμενο απευθύνεται στις ελληνικές αρχές, ο ίδιος προσπαθεί να δικαιολογήσει τις τουρκικές. Γράφει: «Η άμεση ενοχοποίηση της τουρκικής κυβέρνησης και η λανθασμένη μη διεισδυτική αξιολόγηση του ρόλου της Τουρκίας στο παγκόσμιο σύστημα … οδηγεί στην άμεση ή έμμεση συγκάλυψη των συνωμοτικών δυνάμεων, όπως αυτές προσδοκούν». Μας πληροφορεί επίσης ότι ο ίδιος ήταν υπέρ της ειρηνικής (δια της Ευρώπης) λύσης του Κουρδικού προβλήματος αλλά «ο εκφυλισμός που βίωνε το ΡΚΚ που του είχε επιβληθεί από τους παρτιζάνους του τυφλού πολέμου, είχε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσε και ενθάρρυνε την τάση βίας». Και προηγουμένως: «Καθώς εμπιστευόμουν πάντα το μυαλό μου και την σκέψη ότι θα έπρεπε να παίξω τον ρόλο μου στην ιστορία … δεν εγκατέλειψα την άποψη ότι ο απαραίτητος τρόπος επίλυσης των ζητημάτων που ταιριάζει στην κοινωνία της Μέσης Ανατολής δεν πρέπει να είναι η αιματοχυσία…» Με άλλα λόγια: δεν φταίω εγώ για την βία και το αίμα, το ΡΚΚ φταίει. Και είναι να αναρωτιέται κανείς πως ένας άνθρωπος ο οποίος ήθελε να σώσει το την Μέση Ανατολή δεν κατάφερε να επιβληθεί καν στο κόμμα του;
Τέλος ο ηγέτης του Κουρδικού Κομουνιστικού Κινήματος κατηγορεί το κατηγορητήριο του εισαγγελέα κ. Αντώνη Πλωμαρίτη ως «μια εγωιστική και στενή προσέγγιση, που στερείται ιστορικής προοπτικής και αγνοεί τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού λαού». Η αλήθεια είναι πως έχουμε πολλούς αυθεντικούς ερμηνευτές των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Κάποιους τους εκλέγουμε, άλλους τους ανεχόμαστε. Εισαγόμενοι, πάντως, δεν χωράνε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.6.2003
