Στο Λίβανο σήμερα οι θύτες είναι δύο. Πέρα από τον ισραηλινό στρατό, υπάρχουν και οι μουλάδες της «Χεσμπολά»…
Γνώριμες εικόνες μεταδίδει για μία ακόμη φορά η τηλεόραση. Φωτιές, καπνοί και αίμα. Και μαζί μ’ αυτά, απειλές εκδίκησης. Μπροστά στις κάμερες των ελληνικών τηλεοπτικών συνεργείων απελπισμένοι(;), αλαφιασμένοι(;) υποστηρικτές της Χεσμπολάχ ουρλιάζουν ότι «ο Θεός είναι μεγάλος» και οι ίδιοι, ως όργανά Του, θα σφάξουν κάθε «σιωνιστή» που θα βρεθεί στον δρόμο τους. Τα ερωτήματα στην προηγούμενη πρόταση είναι αναγκαία, διότι το έργο των δημοσιογράφων στις εμπόλεμες περιοχές, και δη στις αραβικές, δεν είναι ποτέ ελεύθερο. Πάντα κάποιος ένοπλος συνοδεύει τους ανταποκριτές καθοδηγώντας την κάμερα τι να δείξει και το μικρόφωνο τι να καταγράψει. Το ζήσαμε με το Ιράκ -όπου όλοι όσοι εμφανίστηκαν στα κανάλια δήλωσαν οργισμένοι και αποφασισμένοι να πεθάνουν για τον Σαντάμ- το βλέπουμε και τώρα που όλοι ορκίζονται στο «Κόμμα του Θεού».
Οι μουλάδες της Χεσμπολάχ είχαν ένα απλό σχέδιο, το οποίο δούλεψε στο παρελθόν. Σκέφτηκαν ότι αν προκαλέσουν το Ισραήλ οι εξ επαγγέλματος εθισμένοι στη βία στρατηγοί του θα απαντήσουν ασύμμετρα. Ετσι, θα δημιουργούσαν κύματα συμπάθειας για τους νεκρούς αμάχους στη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά κυρίως: θα έφερναν σε δύσκολη θέση τις μετριοπαθείς αραβικές κυβερνήσεις, ελπίζοντας -ποιος μπορεί να το αποκλείσει;- ότι θα ξεκινήσει ένας παναραβικός πόλεμος για την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη.
Το σχέδιό τους πέτυχε. Αλλά, μόνο κατά τα δύο τρίτα. Πραγματικά, ο στρατός του Ισραήλ απάντησε με αδικαιολόγητη σπουδή. Αυτή τη φορά όμως, η κοινή γνώμη μένει ασυγκίνητη. Μέχρι και η πάντοτε ευαίσθητη στο δράμα των Παλαιστινίων Ευρώπη κρατάει αποστάσεις.
Δεν πρόκειται για μια συνωμοσία σιωπής, όπως οι πλέον ευφάνταστοι εξ ημών υποπτεύονται. Ούτε είναι ο «διεθνής σιωνιστικός δάκτυλος» που αποτρέπει να εκδηλωθούν τα κύματα συμπάθειας προς τον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό και μέρος του λιβανικού λαού. Σε αντίθεση με τα ελληνικά άρθρα (που ξεκινούν: «την περασμένη Τετάρτη άρχισαν οι επιθέσεις του Ισραήλ κατά του Λιβάνου»), όλοι γνωρίζουν ότι της Τετάρτης προηγήθηκε η Τρίτη, όταν οι ένοπλοι της Χεσμπολάχ επιτέθηκαν σε ισραηλινό φυλάκιο σκοτώνοντας επτά και αιχμαλωτίζοντας δύο. Θυμούνται επίσης ότι και στη Γάζα οι εξτρεμιστές Παλαιστίνιοι έχυσαν το πρώτο αίμα. Και οι δύο περιοχές, απ’ όπου ξεκίνησαν οι επιθέσεις, ήταν υπό την κατοχή του Ισραήλ, ο στρατός του οποίου αποχώρησε με σοβαρό πολιτικό κόστος για τις κυβερνήσεις του. Ποιος ξεχνάει τη βίαιη αποκόλληση των ισραηλινών από τη Γάζα, από τον ίδιο τον ισραηλινό στρατό; Ποιος ξεχνάει ότι κάθε φορά που γινόταν ένα βήμα ειρήνης κάποιος «τρελός του Θεού» ανατιναζόταν μέσα σε λεωφορείο ή σε σούπερ μάρκετ;
Τα αθώα θύματα κάθε διαμάχης πρέπει να έχουν τη συμπάθεια και οι θύτες την απέχθειά μας. Στο Λίβανο, όμως, οι θύτες είναι δύο. Πέρα από τον ισραηλινό στρατό, υπάρχουν και οι μουλάδες της Χεσμπολάχ, που θέλουν διά των αθώων θυμάτων να επιτύχουν πολιτικούς σκοπούς. Γι’ αυτό έχουν τις βάσεις τους σε πολυκατοικίες που διαμένουν οικογένειες, γι’ αυτό ξεκίνησαν αυτόν τον νέο κύκλο βίας.
Η καταδίκη του Ισραήλ για ό,τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή είναι αυτονόητη σ’ αυτή τη χώρα. Φάνηκε από την κοινή ανακοίνωση των ελληνικών Ενώσεων Συντακτών. «Ξεχνώντας», όμως, να καταδικάσουμε και τους «τρελούς του Θεού» εξασφαλίζουμε ότι οι τελευταίοι θα χρησιμοποιήσουν και άλλα παιδιά για να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των νεκρών. Η μονόπλευρη καταδίκη δείχνει ότι τα θύματα είναι το πρόσχημα. Το γινάτι μας για τους μισούς θύτες θέλουμε να βγάλουμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.7.2006
