Χρόνο με τον χρόνο οι καταλήψεις αυτονομούνται των αιτημάτων για την Παιδεία
Χρόνο με τον χρόνο, οι καταλήψεις χάνουν τον σκοπό τους. Αυτονομούνται των αιτημάτων για την Παιδεία. Γίνονται κάτι σαν επαναστατική λιτανεία κάποιων πολιτικών χώρων για να υπενθυμίσουν ότι «υπάρχει κοινωνική αντίσταση» σε κάποιους αόρατους εχθρούς (σαν τον νεοφιλελευθερισμό) και κάποια δαιμονικά συμπτώματά τους (όπως η παγκοσμιοποίηση).
Σήμερα, τριακόσια και πλέον σχολειά βρίσκονται υπό κατάληψη με αιτήματα τα οποία σπανίως βρίσκονται στο χώρο του πραγματικού (βελτίωση λειτουργίας των εκπαιδευτικών μονάδων) και, κυρίως, βρίσκονται στο χώρο του παραλόγου (π.χ. να μην υπάρξει «Καποδίστριας 2»). Πολλοί μαθητές δηλώνουν ότι κατέλαβαν το σχολείο τους για να μην ιδιωτικοποιηθεί η εκπαίδευση. Κάτι τους έχουν πει για το άρθρο 16 (διανθισμένο με δράκους της Μπολώνιας) με αποτέλεσμα να βάζουν λουκέτο στα σχολεία.
Η νόσος των καταλήψεων οφείλεται σε δύο διαδεδομένους ιούς της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η άγνοια των πραγματικών προβλημάτων (αυταπόδεικτο για τα παιδιά, αλλά όχι τόσο τιμητικό για τους γονείς και καθηγητές που στηρίζουν, αν δεν ενθαρρύνουν, τις καταλήψεις) και μια διαχεόμενη λατρεία μιας περίεργης επαναστατικότητας, άσχετα αν αυτή δεν έχει στόχο.
Η τελευταία πήρε διαχρονικά πολλές εκφράσεις. Από τον θαυμασμό για πολλούς δικτάτορες και λαϊκιστές ηγέτες στον κόσμο (από τον Μιλόσεβιτς, μέχρι τον Τσάβες) που μόνη τους αρετή είναι η ασχέτως μεθόδων «αντίσταση στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων», μέχρι την ανοχή στους φονιάδες της «17 Νοέμβρη» και μέχρι τις ετήσιες εξεγέρσεις της νεολαίας. Μοιάζει σαν οι μετά το Πολυτεχνείο γενιές να επιχειρούν με δόσεις την επανάσταση που δεν πρόλαβαν. Να πάρουν κάτι από τη δόξα του «Νοέμβρη». Τι κι αν δεν έχουμε δικτατορία πια και οι καταλήψεις δεν χρειάζονται, τι κι αν κανείς δεν απειλεί την ακαδημαϊκή ελευθερία και το «άσυλο» είναι εργαλείο κάθε λογής παρανόμων; Η αντίσταση είναι πρώτιστο καθήκον. Γενικώς, αορίστως, ασχέτως μεθόδων και κόστους στο κοινωνικό σύνολο.
Η Ελλάδα τρέφεται με μύθους και διαρκώς πολεμά αόρατους εχθρούς. Από τους «Σκοπιανούς ιμπεριαλιστές» μέχρι τους «παγκοσμιοποιημένους νεοφιλελεύθερους». Τα συνθήματα περισσεύουν και η σκέψη περιττεύει. Η αντίσταση σε κάθε αλλαγή θεωρείται πρώτιστο καθήκον. Η «αντίσταση», ακόμη κι αν δεν υπάρχει αιτία, χρειάζεται για να είναι το «κίνημα σε εγρήγορση». Δαιμονοποιούνται οι μεταρρυθμίσεις, ακόμη και οι προθέσεις μεταρρυθμίσεων. Η τροποποίηση του νόμου για το άσυλο μεταφράστηκε σε «εγκαθίδρυση αστυνομικού κράτους». Η πώληση της χρεοκοπημένης «Ολυμπιακής» ως «επέλαση του νεοφιλελευθερισμού». Ο συμβιβασμός για το όνομα της ακατονόμαστης χώρας ως «υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων». Τελευταία, επιχειρείται ακόμη και οι ληστείες να εμφανιστούν ως επαναστατικό καθήκον, απέναντι σε ένα άδικο τραπεζικό σύστημα.
Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της διαρκούς επαναστατικότητας είναι η αυξανόμενη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Οποιαδήποτε αλλαγή φαντάζει απειλητική αλλά δεν θα αργήσει ο καιρός που η ελληνική κοινωνία θα μπουχτίσει και θα πετάξει μαζί με τα σκουπίδια της διαρκούς επαναστατικότητας ακόμη και τα δίκαια για την Παιδεία αιτήματα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.11.2007
