Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να προβάλει πλέον την δική της πρόταση. Ριζοσπαστική και φιλελεύθερη. Γι’ αυτό θα κριθεί και όχι για το πόσο επιτυχημένη είναι στο σχολιασμό όσων γίνονται στο ΠΑΣΟΚ…
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η ελληνική ιντελιγκέντσια εξεπλάγη όταν εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ ένας ηθοποιός (και μάλιστα δεύτερης διαλογής). Έκλεισε το θέμα βιαστικά και η εκλογή αποδόθηκε στη γονιδιακή -ή έστω επίκτητη- ηλιθιότητα των Αμερικανών. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ρόναλντ Ρίγκαν, χλευάστηκε στην χώρα μας όσο κανένα άλλο πολιτικό πρόσωπο στον κόσμο. Κανείς δεν του απέδωσε στην Ελλάδα την μεγάλη του νίκη επί της ΕΣΣΔ. Η κατάρρευση (επί των ήμερων του) των σοσιαλιστικών παραδείσων (για τους ελάχιστους που το πληροφορήθηκαν) αποδόθηκε σε «εσωτερικές αντιφάσεις του συστήματος του υπαρκτού σοσιαλισμού». Για το μεγάλο κοινό ο κ. Ρόναλντ Ρίγκαν παραμένει ένας «αποτυχημένος ηθοποιός που μυστηριωδώς εκλέχτηκε δύο φορές στην προεδρία των ΗΠΑ», για τους χυδαίους «ένας κλόουν που ταίριαζε στους φονιάδες των λαών» και για τους πιο εγγράμματους «το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της κοινωνίας του θεάματος».
Οι προσεγγίσεις αυτές εμπεριείχαν, εν μέρει, κάποια αλήθεια. Ο κ. Ρόναλντ Ρίγκαν, ήταν μεγάλος επικοινωνητής. Κατ’ αρχήν, σε κάθε συνέντευξη τύπου του έλεγε κι ένα ανέκδοτο. Στοχευμένο. Όσοι παρακολούθησαν εκείνη την εποχή τον Λευκό Οίκο θα θυμούνται ότι διηγήθηκε ανέκδοτα για την ΕΣΣΔ, για την γραφειοκρατία των δημοσίων υπηρεσιών κ.λ.π. Έλεγε και τσιτάτα που προκαλούσαν τον γέλωτα των παρισταμένων. Π.χ. «δεν ανησυχώ καθόλου για το έλλειμμα. Είναι πλέον αρκετά μεγάλο για να φροντίζει τον εαυτό του» ή «Δημόσια υπηρεσία είναι το πιο κοντινό πράγμα στην αιώνια ζωή που μπορεί να βρει κανείς σ’ αυτόν εδώ τον πλανήτη.»
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κάνει μόνο ρηχές αναγνώσεις. Στάθηκε στον πρώην ηθοποιό, στον «κλόουν», στον επικοινωνητή αλλά δεν είδαμε ποτέ τι υπήρχε πίσω του. Ο κ. Ρόναλντ Ρίγκαν άλλαξε την Αμερική και τον κόσμο. Είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Η ΕΣΣΔ δεν γκρεμίστηκε από μόνη της. Ήταν η μεγάλη μπλόφα του «Πολέμου των Aστρων» που οδήγησε σε εσωτερικές διεργασίες το Πολιτμπιρό κι έγινε η προσέγγιση επί Γκορμπατσόφ. Ήταν τα «Ριγκανόμικς» μια ολόκληρη οικονομική θεωρία -καλή ή κακή, δεν το εξετάζουμε τώρα- που οδήγησαν τις ΗΠΑ σε μια νέα ευημερία και σε μια κοινωνία αποκλεισμών. Ο κ. Ρόναλντ Ρίγκαν ήταν κάτι περισσότερο από τα ανέκδοτα που έλεγε. Ήταν ηγέτης που άλλαξε τον κόσμο. Και κέρδισε δύο συν μία (του Senior Bush) εκλογές.
Στην Ελλάδα ποτέ δεν καταλάβαμε το «φαινόμενο Ρίγκαν». Το απαξιώσαμε ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Το αφήσαμε στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μια από τις πολλές παραξενιές των Αμερικανών. Είδαμε τον ηθοποιό, αλλά ποτέ αυτό που κουβαλούσε πίσω του.
Αυτού του τύπου η ανάλυση βολεύει να εξηγηθούν τα αδιέξοδα της Αριστεράς. Η επικοινωνία, χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να εξηγηθεί γιατί η γη δεν έγινε ακόμη κόκκινη. Κάποιοι «κλόουν» καταφέρνουν να ξεγελούν τον κόσμο και τελικά να παίρνει μερικές ανάσες ο καπιταλισμός πριν το προδιαγεγραμμένο τέλος του.
Η αποθέωση της επικοινωνίας που γίνεται στην ελληνική κοινωνία δείχνει την φτώχεια της ανάλυσης συνοδευόμενη από την σχεδόν έμφυτη συνωμοσιολογία μας. Δυστυχώς, την ίδια αποθέωση της επικοινωνίας ζούμε και σήμερα. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου αντιμετωπίζεται μετά τον Σημίτη ως ο «ηθοποιός β’ διαλογής» -ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα που απλώς θέλει να δώσει μια ανάσα στο ΠΑΣΟΚ. Το μεγάλο ερώτημα για την Ν.Δ. είναι: τι γίνεται αν ο κ. Παπανδρέου δεν είναι μια απλή επικοινωνιακή φούσκα; Πως θα αποδομηθεί ο λόγος του, αν σήμερα αντιμετωπίζεται ως «πυροτέχνημα» κι αύριο ως, «κακό επιχείρημα»;
Η επικοινωνία έχει κοντά ποδάρια. Αν ο κ. Παπανδρέου είναι ένα επικοινωνιακό φαινόμενο θα ξεφουσκώσει γρήγορα κι από μόνος του. Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να προβάλει πλέον την δική της πρόταση. Ριζοσπαστική και φιλελεύθερη. Γι’ αυτό θα κριθεί και όχι για το πόσο επιτυχημένη είναι στο σχολιασμό όσων γίνονται στο ΠΑΣΟΚ…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 20.1.2004
