Ο κύκλος του αίματος στην Μέση Ανατολή μας μαθαίνει πως το «τζίνι του μίσους» δύσκολα μπαίνει στο μπουκάλι.
Δίκαιος ο κλαυθμός για τους αμάχους που πέφτουν θύματα της ισραηλινής επίθεσης στον Λίβανο και στη Γάζα. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη ζωή, άσχετα αν ανάμεσά τους κρύβονται εκείνοι που θέλουν να σπείρουν τον θάνατο – άσχετα αν αυτά τα παιδιά χρησιμοποιούνται ως ασπίδα από εκείνους που θέλουν να σφάξουν άλλα παιδιά.
Υποκριτική η οργή για τους αμάχους της Γάζας και του Λιβάνου σε μια χώρα που δεν θύμωσε για τις σφαγές αμάχων στη γειτονιά της. Βεβαίως: όσοι έκλεισαν τα μάτια στη σφαγή 41 πολιτών από μια σέρβικη οβίδα στη λαϊκή αγορά του Σεράγεβο, μπορούν να θρηνούν για το αίμα που χύνουν οι ισραηλινές οβίδες στις παραλίες της Γάζας. Είναι καλοδεχούμενη και η όψιμη ευαισθησία, αρκεί να είναι διαρκής. Πρόβλημα γεννάται όταν δεν μας ενοχλούν τόσο τα θύματα, αλλά οι θύτες. Οταν η ύπαρξη θυμάτων προβάλλεται ή αποσιωπάται προκειμένου να στηρίξει τις προκαταλήψεις μας για τους θύτες. Οταν οργιζόμαστε μόνον για τα «μαντρόσκυλα του ιμπεριαλισμού» σε κάποια γωνιά της γης.
Χρήσιμος ο οδυρμός για τον διαρκή κύκλο του αίματος στη Μέση Ανατολή. Μας μαθαίνει πως το «τζίνι του μίσους» δύσκολα μπαίνει στο μπουκάλι. Αλήθεια! Τι θα κάναμε άραγε εμείς αν κάποιοι παρακρατικοί της Αλβανίας απήγαγαν δύο στρατιώτες και η επίσημη κυβέρνηση της γείτονος σήκωνε τα χέρια ψηλά; Πώς θα αντιδρούσαμε αν από τη «ΦΥΡΟμία» εκτοξεύονταν πύραυλοι εναντίον ελληνικών κατοικημένων περιοχών; Εδώ διακόσιοι τσάμηδες κάνουν ένα τηλεοπτικό χάπενινγκ και ξεσηκώνεται η ιερή οργή των καναλιών -με αποτέλεσμα να διακοπεί η επίσημη επίσκεψη του Προέδρου μας- σκέφτεστε να υπήρχαν πραγματικές προκλήσεις εκ μέρους των γειτόνων μας; Διότι είναι καλό, αλλά κι εξαιρετικά εύκολο, να καταδικάζουμε την αδιέξοδη οργή των Ισραηλινών, αλλά θεωρούμε κακό (κι ανέφικτο) να καταδικάσουμε τη δική μας ιερή οργή αν ένας Τούρκος παράφρων εκτοξεύσει, όχι «Κατιούσα», αλλά βαριές κουβέντες κατά της χώρας μας. Οταν παίζουμε με τη φωτιά του μίσους, για να εξυπηρετήσουμε τακτικές δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θράκα που μένει. Ακόμη κι αν υπηρετηθούν οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι, το δηλητήριο που έχει χυθεί υπονομεύει τους επόμενους τακτικούς σκοπούς. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν. Το «γεράκι», που κάποτε επένδυσε στο μίσος έπεσε θύμα αυτού του μίσους.
Αλλά και σήμερα τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για ηγεσίες που θέλουν να επενδύσουν στην ειρήνη. Η Φατάχ αποδέχθηκε έπειτα από πολύ αιματοχυσία το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, κάτι όμως που τροφοδότησε τη Χαμάς. Ετσι, ακόμη κι αν η ηγεσία της τελευταίας αποφασίσει σήμερα την ειρήνη, το μίσος θα γεννήσει μια νέα Χαμάς για να συνεχίσει τον κύκλο του αίματος. Αλλά και από την άλλη πλευρά, ποιος θα μπορέσει να συμμαζέψει τους εποίκους που γαλουχήθηκαν με το δόγμα των «ιστορικών τους δικαίων» στη γη της Παλαιστίνης; Η επένδυση στο μίσος είναι εύκολη και πολιτικά πληρώνει αμέσως. Μόνο που μετά δεν συμμαζεύεται. Το αίμα στην Παλαιστίνη αυτό αποδεικνύει.
Υ.Γ.: Στην τραγική ιστορία της Μέσης Ανατολής δεν μπορούσε παρά να εμφιλοχωρήσει και η ελληνική αμετροέπεια. Οι πρωτοδίκως καταδικασθέντες για σωρεία δολοφονιών Δ. Κουφοντίνας και Χ. Ξηρός αποχώρησαν από τη δίκη για να διαμαρτυρηθούν για τη σφαγή στη Γάζα! Το εκπληκτικότερο όλων είναι ότι το δικαστήριο δέχτηκε να διακόψει τη διαδικασία! Οπότε με αυτό το δεδικασμένο όλοι μας μπορούμε να αποφύγουμε τον κολασμό των παρανομιών μας. Οσο συνεχίζεται ο κύκλος του αίματος στην Παλαιστίνη, ουδείς πρέπει να δεχθεί να δικαστεί. Τα εγκλήματα των Ισραηλινών δεν πρέπει να περάσουν ατιμώρητα. Τα δικά μας όμως…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.7.2006
