Ο συλλογισμός που φοβούνται διάφοροι -«οι τρομοκράτες είναι Αριστεροί, άρα όλοι οι Αριστεροί είναι τρομοκράτες»- ήδη εφαρμόζεται στο χώρο των ηλεκτρονικών παιγνιδιών με την μορφή: «οι κουλοχέρηδες είναι ηλεκτρονικά παιγνίδια, άρα όλα τα ηλεκτρονικά παιγνίδια είναι κουλοχέρηδες».
Τελικά πρέπει να έχουν δίκιο όλοι εκείνοι που φοβούνται συνολική ενοχοποίηση της Αριστεράς με αφορμή την εξάρθρωση της τρομοκρατίας. Αν δούμε την κυβερνητική πολιτική σε άλλους χώρους θα διαπιστώσουμε ότι διαπνέεται από το δόγμα της συλλογικής ευθύνης. Ο συλλογισμός που φοβούνται διάφοροι -«οι τρομοκράτες είναι Αριστεροί, άρα όλοι οι Αριστεροί είναι τρομοκράτες»- ήδη εφαρμόζεται στο χώρο των ηλεκτρονικών παιγνιδιών με την μορφή: «οι κουλοχέρηδες είναι ηλεκτρονικά παιγνίδια, άρα όλα τα ηλεκτρονικά παιγνίδια είναι κουλοχέρηδες». Χειρότερα: «οι κουλοχέρηδες είναι ηλεκτρονικά παιγνίδια, άρα απαγορεύστε όλα τα ηλεκτρονικά παιγνίδια».
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί μια κυβέρνηση που στην προσπάθειά της να πατάξει τα παράνομα «φρουτάκια» απαγορεύει και το «Πάκμαν», να μην κάνει το αντίστοιχο και στην πολιτική; Γιατί μαζί με την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» να μην απαγορεύσει και την λειτουργία του ΚΚΕ; (Το επιχείρημα ότι το «Πάκμαν» έχει ενσωματωμένη περισσότερη ευφυΐα από ότι το ΚΚΕ, θεωρείται χυδαίο και απορρίπτεται άμα τη διατυπώσει του).
Η υπόθεση των ηλεκτρονικών παιγνιδιών είναι μια συνολική αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος. Δεν τα θαλάσσωσε μόνο η κυβέρνηση (πράγμα σύνηθες) αλλά απέτυχε και η κουτσά αποκεντρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην αστυνόμευση της οποίας περιήλθε ο ηλεκτρονικός τζόγος. Τοπικά μικροσυμφέροντα, αδυναμία στοιχειώδους διαχείρισης επέτρεψαν σε ένα φαινόμενο να φουντώσει τόσο, ώστε να δώσει την ευκαιρία στην συγκεντρωτική και αντιφιλελεύθερη κεντρική διοίκηση να αρθρώσει εκ νέου το απεχθές «αποφασίζουμε και διατάσσουμε».
Το ζήτημα είναι βαθύτερο από την απαγόρευση του «Τέτρις» σε κάποιες αίθουσες ηλεκτρονικής ψυχαγωγίας. Το πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι το κόστος της ανικανότητας διαχείρισης και της κεντρικής αλλά και της τοπικής διοίκησης μετακυλύεται και πάλι στις πλάτες του κοινωνικού συνόλου με την μορφή των γενικευμένων απαγορεύσεων. Και για να το κάνουμε πιο λιανά: μιας και η κυβέρνηση και οι δήμαρχοι δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, απαγόρευσαν τα άχυρα. Όσο για τα γαϊδούρια… Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!
Εύλογα λοιπόν, ο κ. Λαφαζάνης και οι συνοδοιπόροι του μπορούν να θέσουν το εξής ερώτημα. «Αυτοί που μας κυβερνούν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ηλεκτρονικό σκάκι, από τον ηλεκτρονικό κουλοχέρη. Τι μας εγγυάται ότι μπορούν να διακρίνουν τις διαφορές του “Συνασπισμού” από τον “ΕΛΑ”;» Θα ‘χουν κάποιο δίκιο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.8.2002
