Η ενημέρωση έχει κόστος 1 ευρώ. Η άγνοια μεγαλύτερο…
Αυτή η χώρα πρέπει να έχει την μεγαλύτερη κατά κεφαλή παραγωγή εντύπων στον κόσμο. Τους περισσότερους τίτλους εφημερίδων. Πρέπει να έχει τα περισσότερα κανάλια σε αναλογία με τον πληθυσμό της στις προηγμένες χώρες. Ίσως και σε απόλυτους αριθμούς. Τόνοι χαρτιού τυπώνονται κάθε μέρα -κάποιοι χαριτολογούν ότι φονεύουμε μυριάδες δένδρα χωρίς λόγο. Χιλιάδες ώρες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγράμματος αναλώνονται για ειδήσεις. Κι όμως οι περισσότεροι Έλληνες δηλώνουν μη- ενημερωμένοι. Χειρότερα: όλα τα προβλήματα της χώρας έχουν ως κατακλείδα την κακή ενημέρωση.
Το τελευταίο κρούσμα έχει να κάνει με τους ποδηλατικούς αγώνες στην Αθήνα. «Δεν μας ενημέρωσε κανείς ότι θα είναι κλειστοί οι δρόμοι», ωρυόταν οι περισσότεροι οδηγοί στα τηλεοπτικά μαρκούτσια που τους πλησίαζαν. Το ερώτημα βέβαια που δεν ετέθη ήταν: ποιος ακριβώς έπρεπε να τους ενημερώσει; Έπρεπε να πάει κάποιος σπίτι τους και να τους ρωτήσει: «Μήπως θα βγείτε Σαββατοκύριακο στην Αθήνα; Αν ναι αποφύγετε τους παρακάτω δρόμους…»
Κακά τα ψέματα. Τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις είπαν και ξαναείπαν την είδηση. Μίλησαν για τους δρόμους που πρέπει να αποφευχθούν. Οι εφημερίδες είχαν αναλυτικά ρεπορτάζ με εξαιρετικά γραφήματα για τους δοκιμαστικούς αγώνες ποδηλασίας. Είχαν με κόκκινο τους δρόμους όπου απαγορευόταν η κίνηση. Με πράσινο τους δρόμους που έπρεπε να προτιμήσουν. Είχαν βελάκια για τις διόδους εισόδου εξόδου από τον «δακτύλιο ποδηλασίας». Όλη η ενημέρωση που χρειαζόταν κάποιος βρισκόταν κρεμασμένη στο περίπτερο. Κάποιοι την προτίμησαν, σχεδίασαν τη μέρα ή την διαδρομή τους και δεν ταλαιπωρήθηκαν. Κάποιοι άλλοι βολεύτηκαν στο «ωχ αδελφέ» με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία και την γκρίνια. Αυτούς τους έδειξε και η τηλεόραση.
Έχουμε καταφερθεί πολλάκις απ’ αυτήν εδώ τη στήλη για το τοπίο που παρουσιάζει η ενημέρωση στη χώρα μας. Παρά τα προβλήματα που παρουσιάζουν τα ελληνικά ΜΜΕ, κάποια πράγματα τα κάνουν καλά. Όπως να ενημερώνουν τους Αθηναίους για τα προβλήματα που παρουσιάζει η κυκλοφορία στην πόλη τους. Μόνο που η πληροφόρηση είναι αμφίδρομο παιγνίδι. Δεν αρκεί να ενημερώνει κάποιος, πρέπει να θέλει και ο άλλος να ενημερώνεται. Με το ζόρι δεν γίνεται.
Κάποιοι θα πουν ότι η ενημέρωση έχει κόστος. Ένα ευρώ κάνουν οι εφημερίδες. Η άγνοια όμως έχει κι αυτή κόστος -ίσως και μεγαλύτερο. Κάποιοι προτίμησαν να υποστούν το κόστος του ενός ευρώ. Κάποιοι άλλοι το κόστος της ταλαιπωρίας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.8.2003
