Μια χώρα με μεγάλο κράτος, αναγκαστικά θα έχει υπερτροφική γραφειοκρατία. Αυτή, παρά τους ευσεβείς πόθους, πρέπει να βρίσκεται συγκεντρωμένη σε ένα γεωγραφικό χώρο.
Κι ενώ όλοι οι οικολογικώς ανησυχούντες σχίζουν τα ιμάτιά τους γιατί το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού θα κατατμηθεί σε 4.000 στρέμματα πρασίνου και 1.000 στρέμματα οικισμού (για να χρηματοδοτηθεί το μητροπολιτικό πάρκο) τα κακά μαντάτα μάς έρχονται από αλλού. Σύμφωνα με μια σημαντική μελέτη που έκανε το «Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών (ΙΣΤΑΜΕ) – Ανδρέας Παπανδρέου» την τελευταία δεκαετία στην Αττική χτίστηκαν εκτάσεις 18 φορές όσο το αεροδρόμιο του Ελληνικού!
Σύμφωνα μάλιστα με τη μελέτη, ο πληθυσμός της Αττικής αυξήθηκε την προηγούμενη δεκαετία κατά 6,6% (περίπου 200.000 κατοίκους), ενώ η αστική γη που κάλυπτε το 15,1% της Αττικής το 1990 έφτασε δέκα χρόνια μετά το 18,1%.
Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε σε σχέση με τη σημαντική αυτή μελέτη, είναι ότι λίγο θα απασχολήσει τον δημόσιο διάλογο της χώρας. Αντιθέτως αν οι συντάκτες είχαν την πρόνοια να εντάξουν στη μελέτη κάποιες …αιχμές κατά του Γ. Παπανδρέου, τότε η «παραθυρολογία» θα ανέβαινε στα κόκκινα και στα πάνελ της Δευτέρας θα συζητούσαν το μέγιστο αυτό «πολιτικό θέμα που προέκυψε με αφορμή την έκθεση για τη διόγκωση της πρωτεύουσας».
Το δεύτερο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι η πηγή του προβλήματος που ονομάζεται «τσιμεντοποίηση της Αττικής». Οταν ο πληθυσμός μιας περιοχής αυξάνει κατά 6,6% σε δέκα χρόνια επόμενο είναι να δημιουργούνται οικιστικές πιέσεις. Αυτές θα εκτονωθούν. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, είτε νομίμως, είτε παρανόμως. Αρα, λοιπόν, όσοι πολεμούν για τους ελεύθερους χώρους διαρκώς θα ηττώνται, επειδή θέλουν να θεραπεύσουν το σύμπτωμα αντί της ασθένειας. Και η ασθένεια δεν είναι καν ο υπερπληθυσμός της πρωτεύουσας. Δυστυχώς, και αυτό, είναι σύμπτωμα του μεγάλου και συγκεντρωτικού κράτους.
Μια χώρα με μεγάλο κράτος, αναγκαστικά θα έχει υπερτροφική γραφειοκρατία. Αυτή, παρά τους ευσεβείς πόθους, πρέπει να βρίσκεται συγκεντρωμένη σε ένα γεωγραφικό χώρο. (Οι αιτιάσεις για «υπουργείο Γεωργίας στη Λάρισα» είναι πολιτικαντισμοί άνευ περιεχομένου και γι’ αυτό δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Κάθε γραφειοκρατία, πάντα και παντού, έχει φυσική επικοινωνία και γι’ αυτό γεωγραφική εγγύτητα). Εχοντας μεγάλη γραφειοκρατία αναγκαστικά θα υπάρχουν κοντά και εκείνοι που θα την εξυπηρετούν: μαγαζάτορες που θα τους πουλούν τα προς το ζην, σχολεία για τα παιδιά, υπηρεσίες κ.λ.π. Εχοντας μάλιστα ένα κράτος που ελέγχει πλέον του 50% της οικονομίας και οι επιχειρήσεις πρέπει να βρίσκονται κοντά στον βασικό τους πελάτη. Πρέπει να εδρεύουν σιμά στην καρδιά του κράτους, δηλαδή στην πρωτεύουσα. Ετσι φτάσαμε σε μια πόλη των τεσσάρων και πλέον εκατομμυρίων.
Υπάρχει μια «μαύρη τρύπα» στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής οι μαύρες τρύπες δεν απορροφούν μόνο ό,τι βρίσκεται γύρω τους (ύλη και φως), στρεβλώνουν και τον χωρόχρονο. Αυτό ακριβώς κάνει και το υπερμέγεθες και συγκεντρωτικό κράτος: απορροφά κάθε οικονομική ικμάδα της χώρας και στρεβλώνει τα πάντα. Ακόμη και την κατανομή του πληθυσμού. Γι’ αυτό η αποκέντρωση αυτού του κράτους, είτε προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση είτε προς την αγορά είναι ζωτική ανάγκη. Ασχετα αν δεν θέλουμε να το συζητήσουμε και διαρκώς ελεεινολογούμε τα συμπτώματα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 12.11.2006
