Η τηλεόραση είναι όπλο για τους πολιτικούς, μόνο που η υπερβολική της χρήση την κάνει επικίνδυνη. Πολλοί έχουν αυτοπυροβοληθεί, νομίζοντας ότι τη χρησιμοποιούν.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι έχοντες και κατέχοντες τηλεοπτικούς σταθμούς διαθέτουν απέραντη δύναμη, τόση που να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις ή να ορίζουν ηγεσίες στα κόμματα. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία αυτοί επέβαλαν τον κ. Κ. Σημίτη, επένδυσαν στον κ. Γ. Παπανδρέου και τώρα προωθούν τον κ. Ευ. Βενιζέλο.
Αν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι έχουν τόση δύναμη τότε δεν γνωρίζουμε τι είναι χειρότερο: η εξουσία που κατέχουν ή η ανόητη χρήση της. Διότι υπερπροβάλλοντας τον κ. Βενιζέλο, τον καίνε. Οπως έκαψαν τον Φεβρουάριο του 2004 και τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Εξέθεσαν όλες τις δραστηριότητες του φερέλπιδος τότε αρχηγού, όλες τις λεπτομέρειες της προσωπικότητάς του και φυσικά τις πολλές αδυναμίες του.
Η τηλεόραση είναι δίκοπο μαχαίρι. Καταναλώνει διαρκώς πρόσωπα και χρειάζεται να προβάλει νέα. Η προσεκτική προβολή βοηθά. Η υπερπροβολή κάνει τα πρόσωπα οικεία. Απομυθοποιεί τους πολιτικούς, κάτι που κατάλαβε νωρίς ο πρωθυπουργός. Εξ ου και η προτροπή του προς τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου: μείνετε μακριά από την τηλεόραση.
Στον βαθμό λοιπόν που υπάρχει σχέδιο ποδηγέτησης της πολιτικής ζωής τότε πρέπει να θαυμάσουμε το μέγεθος της ανοησίας αυτού του σχεδίου. Οταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Σημίτης τα τηλεοπτικά κανάλια συντήρησαν επί μακρόν μια πρώτη κρίση. Οι φωτιές στα μπλόκα των αγροτών τροφοδοτούνταν από την τηλεοπτική προβολή. Από ένα χρονικό σημείο και μετά ο «κόμβος της Βιοκαρπέτ» ήταν άδειος. Γέμιζε μόνο στις 8.00 μ.μ. για την απευθείας μετάδοση. Μια κινητοποίηση που θα τέλειωνε σε μερικές μέρες κράτησε βδομάδες για τις ανάγκες της τηλεόρασης.
Το 2004 ο κ. Γ. Παπανδρέου ήταν το νέο που χρειαζόταν τα κανάλια. Το επιτελείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης νόμιζε ότι χρησιμοποιεί την τηλεόραση, αλλά δεν κατανοούσαν ότι η τηλεόραση χρησιμοποιούσε τον κ. Παπανδρέου. Με τις διαρκείς έκτακτες μεταδόσεις τα κανάλια μετέτρεψαν τον υπουργό Εξωτερικών με τη διεθνή λάμψη στο «παιδί με το κασκόλ», όπως τον χαρακτήρισε ο κ. Μητσοτάκης.
Το 2007 τα κανάλια βρήκαν ένα νέο δράμα να καλύψουν. Την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Η ροπή του κ. Βενιζέλου προς στις κάμερες τον τσουρούφλισε, αν δεν τον έχει κάψει. Η ακατάσχετη πολυλογία και η απέραντη λατρεία του στις λεπτομέρειες τον εκθέτουν.
Η τηλεόραση είναι όπλο για τους πολιτικούς, μόνο που η υπερβολική της χρήση την κάνει επικίνδυνη. Πολλοί έχουν αυτοπυροβοληθεί, νομίζοντας ότι τη χρησιμοποιούν. Εξ ου και η προτροπή του πρωθυπουργού προς τους υπουργούς του να την αποφεύγουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 29.9.2007
