Γιατί εκπλήσσονται άπαντες από την απήχηση του νεοκομμουνιστικού ΣΥΝ;
Αν πιστέψουμε την εφημερίδα «Το Βήμα» ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ο γιος που κάθε ένας της γενιάς του Πολυτεχνείου επιθυμούσε να έχει. Τον περιγράφει, όπως εύστοχα γράφτηκε σε ένα blog, ως «πρώτο στα μαθήματα, πρώτο στους αγώνες, και πρώτο στα ματς του Παναθηναϊκού». Αν πιστέψουμε τον κ. Πάγκαλο «πρόκειται για αλλοπρόσαλλο άτομο που πάσχει από εμφανή ναρκισσισμό». Αν πιστέψουμε την κ. Παπαρήγα είναι αρχηγός «με προδιαγραφές μανεκέν». Για το 70% των συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελπίδα να αποκτήσει η Αριστερά διψήφιο ποσοστό. Ποιος όμως είναι ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και τι σηματοδοτεί για την αριστερά;
Καταρχήν ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κ. Τσίπρας έχει τις προδιαγραφές που η τηλεοπτική αναπαράσταση της πολιτικής χρειάζεται. Είναι εύμορφος και εύγλωττος. Μπορεί να συγκινήσει εκείνους τους νέους που είτε δεν θα ψήφιζαν, είτε βαριεστημένα έριχναν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που τους ενεχείριζαν οι γονιοί τους.
Θα τον ψήφιζαν όμως και οι μεγαλύτεροι «αντιστασιακοί» της μεταπολίτευσης, εκείνοι που έκαναν δόγμα την «τσάμπα επανάσταση», που πιστεύουν ότι η «Ολυμπιακή» πετάει χωρίς κόστος και τα ΑΕΙ θα γίνουν πανεπιστήμια αν δεν αλλάξει τίποτε και ότι μια δημοκρατική παιδεία επιτρέπει στους μαθητές να αντιγράφουν, να κανονίζουν αυτοί ποια μαθήματα θα παρακολουθούν, κι αν παρ’ όλα αυτά δεν πιάνουν το «δέκα» να μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο. Υπό την έννοια αυτή ο κ. Τσίπρας είναι πραγματικό παιδί της γενιάς του Πολυτεχνείου. Μια trendy εκδοχή του παλαιοκομμουνιστικού λόγου που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση. Eτσι κι αλλιώς αυτός ο λόγος αποτυπώνεται ρητά στην πολιτική απόφαση του 5ου Συνεδρίου του ΣΥΝ: «Το περιεχόμενο της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης που διεκδικούμε δεν είναι μια επανάληψη ή μια πιο σύγχρονη εκδοχή των σοσιαλδημοκρατικών μοντέλων διαχείρισης του καπιταλισμού που εφαρμόστηκαν σε σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Δεν αποτελεί μια απόπειρα κοινωνικότερης διαχείρισης του καπιταλισμού, εγχειρήματα που κατά καιρούς δοκιμάστηκαν, δεν μπόρεσαν να έχουν διάρκεια και βιωσιμότητα και προκάλεσαν σειρά ανισορροπιών και απέτυχαν. Η προοδευτική μας πρόταση, είναι μια πρόταση περιορισμού και τελικής εξάλειψης των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων με στρατηγικό στόχο μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…»
Η τακτική του ΣΥΝ είναι έξυπνη. Θα καρπωθεί τις πικρίες πολλών που δυσανασχετούν από το ατελέσφορο της κρατικοπαρεμβατικής πολιτικής υποσχόμενο ένα γενικό κι αόριστο «άλλο κόσμο», στον οποίο όλοι θα μπαίνουν στο πανεπιστήμιο ανεξαρτήτως επιδόσεων, όλοι θα σιτίζονται από τον κρατικό κορβανά ανεξαρτήτως της προσπάθειας, που το πανταχού παρόν δημόσιο θα αναπληρώνει, αλλά και θα πνίγει κάθε προσπάθεια ατομικής πρωτοβουλίας. Αυτό δεν ήταν το όνειρο της μεταπολίτευσης και δεν το ενσάρκωσε επί χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.; Γιατί εκπλήσσονται άπαντες από την απήχηση του νεοκομμουνιστικού ΣΥΝ;
Μια κοινωνία σε κρίση θα πιαστεί από τα προβλήματα πριν αγκαλιάσει τη λύση. Εξάλλου, υπάρχει και προηγούμενο στην ιδεολογικά ομογάλακτη Γαλλία: Το ίδιο δεν έγινε και στη Γαλλία το 2002, όταν εκτός από τον Λεπέν η έκπληξη ήταν το τροτσκιστικό κόμμα της Αρλέτ Λαγκιγιέ;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 12.2.2008
