Έβγαλε «βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσανε» και πεισθήκαμε όλοι πως ξόφλησε κι η οικουμένη.
Κατάγομαι από μια περιοχή που μεγαλούργησε την εποχή των ανοιχτών συνόρων. Ήταν η εποχή που από την Κοζάνη και τη Σιάτιστα, από την Καστοριά και το Λέχοβο ξεκινούσαν με φορτωμένα τα μουλάρια οι «κυρατζήδες» για να εμπορευθούν στην καρδιά των Βαλκανίων και μακρύτερα. Ήταν η εποχή που οι Ρωμιοί δεν φοβόταν να μπουν σε ξένες αγορές να πουλήσουν και να διαπραγματευτούν, να προκόψουν και να προκόψει μαζί τους και ο τόπος.
Τα απομεινάρια εκείνης της εποχής είναι ορατά ακόμη: Πανέμορφα αρχοντικά (ειδικά στην Σιάτιστα και την Καστοριά), σχολειά που χτίστηκαν με τα λεφτά ευεργετών. Θαρρείς πως στα σοκάκια της άγονης Σιάτιστας ακούς τον αχό εκείνης της δημιουργίας.
Και στο Νότο οι Έλληνες μεγαλούργησαν γιατί είχαν ανοιχτές θάλασσες κι αγορές να εμπορευτούν. Από τους Αρχαίους Έλληνες, μέχρι τους καραβοκύρηδες της Επανάστασης του ’21, και μέχρι τους σύγχρονους εφοπλιστές, τούτη η άγονη χώρα ένα τρόπο μονάχα είχε να ξεχωρίζει. Ανοιγε τα φτερά της στον κόσμο και πρόκοβε. Πρόκοβαν οι άνθρωποί της και μαζί τους ο τόπος.
Πως γίνεται λοιπόν μια χώρα με τέτοια παράδοση, με Ευάγγελο Ζάππα και Ανδρέα Συγγρό, με Γεώργιο Σίνα και Νικόλα Δούμπα, με Σταύρο Νιάρχο και Αριστοτέλη Ωνάση, να παρουσιάζεται ως η πιο φοβική στην παγκοσμιοποίηση; Πως γίνεται αυτός ο τόπος που πάντα μεγαλουργούσε στις ανοιχτές αγορές, τώρα να τις φοβάται τόσο; Συγκεκριμένα, στο ερώτημα «αν η ανάπτυξη της παγκοσμιοποίησης που θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας πραγματικής παγκόσμιας αγοράς είναι θετική ή αρνητική» το 51% των Ελλήνων την έκρινε αρνητική και το 47% θετική. Στις 15 χώρες της ΕΕ η εικόνα είναι σχεδόν αντίστροφη, αφού το 63% των Ευρωπαίων πολιτών είναι ευνοϊκό έναντι της ανάπτυξης της παγκοσμιοποίησης και το 29% τοποθετείται αρνητικά.
Μια απάντηση μονάχα υπάρχει. Τα κόμπλεξ της Αριστεράς έγιναν και συμπλέγματα του κόσμου. Λαχτάρισε το 1989, μπήκε στην σφαίρα της άρνησης και λόγω της ιδεολογικής της κυριαρχίας συμπαρασέρνει όλο τον τόπο σε φοβίες. Δαιμονοποίησε η Αριστερά την παγκοσμιοποίηση, την αποτάσσει και ο τόπος. Δαιμονοποίησε η Αριστερά την Δύση, την δαιμονοποιεί και ο κόσμος. Έβγαλε «βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσανε» και πεισθήκαμε όλοι πως ξόφλησε κι η οικουμένη. Τέλειωσε το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός και τα συμπαρομαρτούντα Κινήματά τους και μας φόβισαν πως μαζί τους τελειώνει ότι ονειρευτήκαμε. Το τέλος της δογματικής Αριστεράς στην Ελλάδα φαντάζει (ακριβώς επειδή μέχρι σήμερα είναι τρομαχτική η ιδεολογική της κυριαρχία) ως το τέλος του κόσμου.
Η Αριστερά πρόσφερε στον τόπο. Έφερε νέα ρεύματα σκέψης, μπόλιασε τη Δημοκρατία όσο κανείς άλλος. Ας ξοφλήσει εν ειρήνη. Στην Ελλάδα αξίζει ένα καλύτερο μέλλον από το φοβικό το οποίο της παρουσιάζει. Σε όλους μας αξίζει ένας καλύτερος πολιτικός λόγος, από τις παρόλες Κωνσταντόπουλου και Σία. Έτσι κι αλλιώς, το δικαίωμά τους να ομιλούν δεν σημαίνει και υποχρέωσή μας να τους παίρνουμε στα σοβαρά…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.11.2003
