Η αντιπολίτευση του κ. Παπανδρέου σε πολλές περιστάσεις δεν επιτρέπει στους χαχόλους να νιώσουν ΠΑΣΟΚοι. Δεν ανάβει τα αίματα ούτε καν τα μηχανάκια της AGB.
Πολλοί γκρινιάζουν στο ΠΑΣΟΚ για το ύφος της αντιπολίτευσης που ασκεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Του καταλογίζουν, για παράδειγμα, μειωμένη ικανότητα αντίδρασης, επειδή δεν έβαλε φωτιά στα τόπια μόλις το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) κατέθεσε κάποιες προτάσεις. Ο κ. Παπανδρέου κατηγορείται, διότι δεν σήκωσε ανακλαστικά το μπαϊράκι του λαϊκισμού μόλις ακούστηκε η λέξη «απελευθέρωση». Δεν έκανε πύρινες ανακοινώσεις -δεν έβρισε καν τον κ. Σιούφα, υπό τη σκέπη του οποίου φώλιασαν οι επάρατες νεοφιλελεύθερες απόψεις. Μίλησε στο ΣΕΒ και (θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί του) ζήτησε μείωση του κράτους…
Πραγματικά! Η αντιπολίτευση του κ. Παπανδρέου σε πολλές περιστάσεις δεν επιτρέπει στους χαχόλους να νιώσουν ΠΑΣΟΚοι. Δεν ανάβει τα αίματα ούτε καν τα μηχανάκια της AGB. Είναι άλλο να λες, για παράδειγμα, ότι οι προτάσεις του ΚΕΠΕ «είναι μονόπλευρες» και άλλο να ισχυρίζεσαι ότι «αποτελούν μανιφέστο νεοφιλελευθερισμού». Στην πρώτη περίπτωση, μοιάζει να καταλαβαίνεις τη λύση. Στη δεύτερη δεν κατανοείς καν το πρόβλημα. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το νταβαντούρι, έτσι για να δικαιολογούν και τις αργομισθίες που απολαμβάνουν οι συνδικαλιστές σ’ αυτόν τον τόπο. Γι’ αυτό πιέζουν για λιγότερη δομική και περισσότερη αποδομική αντιπολίτευση.
Ο όρος «δομική αντιπολίτευση» πρωτοδιατυπώθηκε από τον κ. Κώστα Σημίτη το 1977. Έχει δύο συνιστώσες: Η μία είναι ο συντεταγμένος αντιπολιτευτικός λόγος, όχι επί παντός, αλλά όπου χρειάζεται. Η άλλη, η οποία πρέπει να διατυπώνεται ταυτόχρονα, είναι οι προγραμματικές-κυβερνητικές θέσεις του αντιπολιτευόμενου κόμματος.
Στον αντίποδα της Σημιτικής «δομικής αντιπολίτευσης», υπάρχει η Αριστερή «αποδομική αντιπολίτευση». Αυτή συνήθως έχει να κάνει με την άρνηση χωρίς θέση των πάντων, με πρόσχημα διάφορα νεφελώματα, όπως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Το ΠΑΣΟΚ, την περίοδο 1990-1993, είχε ασκήσει δυναμική αποδομική αντιπολίτευση. Η ιστορία του Κινήματος εμπεριέχει λαμπρές σελίδες και είναι κρίμα που η νυν ηγετική ομάδα δεν αντλεί διδάγματα από την τριετία Μητσοτάκη για να χαρεί η ψυχούλα των ανεγκέφαλων.
Πώς θα μπορούσε να γίνει μια στιβαρή αποδομική αντιπολίτευση; Καταρχήν όλοι πρέπει να ενστερνιστούν την παρακαταθήκη του ιδρυτή του Κινήματος «κανένας θεσμός, μόνον ο λαός». Μετά τα πράγματα θα είναι εύκολα, αρκεί να υπάρχει φαντασία. Ομάδες πράσινων συνδικαλιστών, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να παραφυλάξουν έξω από το ΚΕΠΕ και να ξεβρακώνουν όποιον μπαίνει ή όποιον βγαίνει μην τυχόν και λαθραίως εισάγει ή εξάγει νεοφιλελεύθερες σκέψεις. Αν κάποιοι αποτροπιάζουν στην ιδέα, μπορούν να βλέπουν σε ντοκιμαντέρ τα ανδραγαθήματα των συντρόφων τους με τους λεωφορειούχους για να παίρνουν μαθήματα.
Αν το ξεβράκωμα δεν θεωρείται αρκετό, πρέπει να τους γιαουρτώνουν ή να τους πετούν αυγά. Αν ξέχασαν πώς γίνεται, μπορούν να συμβουλευτούν τις παλιές καραβάνες του Κινήματος στην Πάτρα (έτσι υποδέχτηκαν τον κ. Σωτήρη Κούβελα το 1992) ή να απευθυνθούν στον Περισσό. Η συνδικαλιστική οργάνωση του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ) έχει τεχνογνωσία για τέτοιου είδους πολέμους. Το απέδειξε πριν από λίγες ημέρες, όταν τόλμησαν να συνεδριάσουν οι κοινωνικοί εταίροι χωρίς να ζητήσουν την άδεια του κόμματος.
Είναι πολλά αυτά που μπορεί να κάνει το ΠΑΣΟΚ ασκώντας αποδομική αντιπολίτευση. Όρεξη για εκτόνωση να υπάρχει. Μόνον που και οι αντιπολιτεύσεις κρίνονται. Κυρίως για το πόσο δομικά ασκούνται…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.6.2005
