Το παράνομο είναι ακριβό. Ο υπερπροστατευτισμός του κράτους στη γη δημιούργησε υπεραξίες δισεκατομμυρίων. Οι υπεραξίες πάντα φτιάχνουν διεφθαρμένους…
Η αυτοκτονία της Ρουμπίνη Σταθέα φέρνει με τραγικό τρόπο μια τεράστια παθογένεια της ελληνικής ζωής. Αυτής που αφορά την αγορά γης, γη την οποία προστατεύουμε με χιλιάδες νομοθετήματα -πολλές φορές αντικρουόμενα- ακόμη και με το Σύνταγμα αλλά προστασία δεν έχει. Σήμερα ζούμε ένα τεράστιο παραλογισμό, ένα παιγνιδάκι κλεφτών και αστυνόμων, αυθαιρετούντων και υπηρεσιών του Δημοσίου, ένα χορό συμφερόντων δισεκατομμυρίων δραχμών, με λαδώματα και διαφθορά, με καλοντυμένους δικηγόρους και ανίσχυρους δημόσιους λειτουργούς, με πολλές ρητορείες για πάταξη των παρακμιακών φαινομένων και ταυτόχρονο θρίαμβο της παρακμής.
Σας θυμίζει μήπως εποχή του μεσοπολέμου στις ΗΠΑ; Τότε που η ποταπαγόρευση έφτιαξε τη μαφία; Η αναλογία μπορεί να μοιάζει υπερβολική, αλλά το ζήτημα παραμένει. Ο υπερπροστατευτισμός του κράτους στη γη δημιούργησε υπεραξίες δισεκατομμυρίων. Οι υπεραξίες αυτές φτιάχνουν διεφθαρμένους. Όσο η γη είναι ακριβή τόσο οι ηθικοπλαστικές ρητορείες θα είναι φθηνές. Όσο η γη παράγει δις τόσο θα παράγονται και τα φαινόμενα διαφθοράς. «Είναι πολλά τα λεφτά γιε μου…» όπως θα έλεγε και ο συμπαθής Σπύρος Καλογήρου…
Ζούμε μια εντελώς παρανοϊκή κατάσταση. Υπεπροστατεύουμε την γη και κάθε λίγο νέα αυθαίρετα χτίσματα ξεφυτρώνουν. Βγαίνουν νομοθετήματα επί νομοθετημάτων και μετά λίγα χρόνια ολόκληρες περιοχές είναι άναρχα χτισμένες. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ήττα της Πολιτείας απέναντι στην αυθαιρεσία. Έτσι είναι, αλλά και κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Όλες αυτές οι ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων, ο φόβος του χωροφύλακα απέναντι στην αυθαιρεσία δημιουργεί υπεραξίες. Ο καταπατητής δεν καρπώνεται μόνο την αξία της γης που καταπατά, φτιάχνει και υπεραξία εξαιτίας της παρανομίας του.
Η ιστορία των αυθαιρέτων τα τελευταία χρόνια στη χώρα δείχνει ότι υπάρχουν τεράστιες οικιστικές πιέσεις στη χώρα. Σ’ αυτές τις πιέσεις η Πολιτεία δεν θέλει να απαντήσει για μικροπολιτικούς λόγους. Έτσι τις ακυρώνει με διατάγματα, αλλά η πραγματικότητα δεν ορίζεται από την φιλολογία για την διαφύλαξη του περιβάλλοντος οικολόγων και πονηρών πολιτευτών. Αυτές οι οικιστικές πιέσεις κάπως πρέπει να εκτονωθούν και καλά είναι να εκτονώνονται νόμιμα και με κανόνες. Όχι άναρχα κι αυθαίρετα. Πρέπει να απελευθερώσουμε γη για να χτίσουν οι άνθρωποι. Να μπορούν χτίσουν σύμφωνα με το νόμο -όχι νύχτα κι όπως καθείς δοκεί. Το κυριότερο: να σπάσει το απόστημα της υπεραξίας γης που ταλανίζει και την ελληνική κοινωνία και την δημόσια διοίκηση.
Χρειάζεται θάρρος για να γίνει δημόσιος διάλογος από μηδενική βάση για την γη, τα δάση και τους αιγιαλούς στη χώρα. Πρέπει όμως να διαγράψουμε το παρελθόν και να ξεκινήσουμε με γνώμονα το μέλλον και τις ανάγκες του. Μετά τις εκλογές θα είναι μια χρυσή ευκαιρία. Οφείλει η κυβέρνηση, λοιπόν, να αποσύρει όλα τα νομοσχέδια για τα αυθαίρετα και δάση για να ξανασυζητηθεί το θέμα χωρίς τις προεκλογικές σκιές. Κι ας τα καταθέσει μετά ως βάση για διάλογο. Η ζωή κινείται μακριά από τις φαντασιώσεις κάποιων για «πάντα δάσος». Το ίδιο και ο θάνατος, όπως αποδείχθηκε πριν δύο ημέρες…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.10.2003
