Ο όρος «κάποιος» πρέπει να βρίσκεται ψηλά στο «τόπ – 10» των πλέον χρησιμοποιούμενων λέξεων στον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Ειδικά όταν συνοδεύεται από τη λέξη «κέντρο»
Ο πρώτος κανόνας είναι η ασάφεια. Για να είναι πειστική μια θεωρία συνομωσίας ποτέ δεν λέμε «ποιος, που, πότε και γιατί». Δημιουργούμε απλώς μια αχλή, και με βαριά, χαμηλή φωνή εξομολογούμαστε: «Υπάρχουν κέντρα που θέλουν να πετύχουν το α’, το β’ και (συνηθέστερα) το γάμα». Υπήρχε προχθές, για παράδειγμα, μια ολοσέλιδη συνέντευξη ενός νέου λογοτέχνη. «Κάποιοι δεν θέλουν να γράφω…», ήταν το απόσταγμα των δηλώσεών του. Σοβαρή καταγγελία, αλλά… Ποιοι -δεν θα ήθελαν να γράφει (μυθιστορήματα!) ο συμπαθής κατά τα άλλα λογοτέχνης; Aγνωστο -εκτός αν πρόκειται για κάποιους αναγνώστες οι οποίοι βλασφήμησαν την ώρα και την στιγμή που αγόρασαν το βιβλίο. Γιατί δεν θα ήθελαν «κάποιοι» να γράφει ο εν λόγω κύριος; Aγνωστο κι αυτό -εκτός κι αν πρόκειται για οικολόγους οι οποίοι ανησυχούν για τα αδίκως σκοτωμένα δενδράκια. (Οπότε η ένστασή τους μάλλον δεν θα ήταν στο γράψιμο, αλλά στην εκτύπωση αυτών που γράφει.)
Ο όρος «κάποιος» πρέπει να βρίσκεται ψηλά στο «τόπ – 10» των πλέον χρησιμοποιούμενων λέξεων στον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Ειδικά όταν συνοδεύεται από τη λέξη «κέντρο». «Κάποια κέντρα» μονίμως υποσκάπτουν κάτι σ’ αυτή τη χώρα. Από την εδαφική της ακεραιότητα μέχρι τα ήθη και από τη γλώσσα μέχρι το φρόνημα. Ενίοτε «κάποια κέντρα υποσκάπτουν και …ανθρώπους». Έτσι σε κάθε συνέντευξη πολιτικού κι εσχάτως σε κάθε δήλωση καλλιτέχνη υπάρχει πάντα και μια αναφορά σε «υποσκάψιμο». Τη δεκαετία του 1980 μάθαμε ότι υπάρχουν «Δεξιά» και «ιμπεριαλιστικά κέντρα» που ήθελαν να πνίξουν τον νεογέννητο τότε σοσιαλισμό. Στην δεκαετία του 1990 μάθαμε ότι τα ίδια «ιμπεριαλιστικά κέντρα» ήθελαν να πνίξουν τα Βαλκάνια και μαζί μ’ αυτά την Ελλάδα. Τώρα υπάρχουν «κάποιοι» οι οποίοι κινούν τα νήματα της παγκοσμιοποίησης και θέλουν να πνίξουν όλο τον κόσμο.
Ο δεύτερος κανόνας για μια αποδοτική θεωρία συνομωσίας είναι να αναφέρεται σε υψηλά κλιμάκια. Όσο ψηλότερα, τόσο καλύτερα. Όταν οι αόρατοι εχθροί σου είναι μεγάλοι, μεγαλώνει και μπόι σου. Έτσι, αν είσαι τραγουδιστής σκυλάδικου, είναι προφανές ότι οι πολυεθνικές που συνωμοτούν να πλήξουν τον ελληνικό πολιτισμό -ο οποίος φυσικά αποτυπώθηκε στον τελευταίο δίσκο που δεν πήγε καλά. Αν είσαι Αριστερός -ένοπλος ή άοπλος, δεν έχει σημασία- είναι οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, άντε στην καλύτερη περίπτωση ο Λευκός Οίκος, που θέλει να πλήξει το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα κι έχει βάλει στο μάτι τον σαμπκομαντάτε Μάρκος και την ΚΟΒΑ Aνω Πετεινίτσας. Αν είσαι ένας απλός Δεξιός, τότε είναι οι απανταχού Εβραίοι που αιώνες τώρα ζηλεύουν τον πολιτισμό μας. Αν είσαι μικροπωλητής είναι το πολυεθνικό κεφάλαιο που δεν σου επιτρέπει να πουλήσεις την τομάτα προς 100 ευρώ το κιλό και κινδυνεύεις να χάσεις όλους τους πελάτες από τα πολυκαταστήματα τα οποία πουλάνε προς 2 ευρώ. Αν είσαι πάλι δημόσιος υπάλληλος, τότε είναι ο νεοφιλελευθερισμός με τα 9 κεφάλια που απειλεί με τις δηλητηριώδεις ιδιωτικοποιήσεις του μια από τις παραδοσιακές ασχολίες της χώρας, το ραχάτι.
Γενικώς σ’ αυτή τη χώρα είμαστε πολύ απασχολημένοι να ανακαλύπτουμε και να αποκαλύπτουμε συνομωσίες. Ίσως γι’ αυτό δεν μας μένει καθόλου χρόνος να δουλέψουμε για να πάει μπροστά ο τόπος. Εξάλλου, δεν είμαστε δα και τόσο τρελοί. Σκέφτεστε να δουλεύαμε, να δημιουργούσαμε κάποια πράγματα, να γινόταν μια συνομωσία και να τα χάναμε; Οπότε, τώρα «τι είχαμε, τι χάσαμε;» Δεν πα να λυσσομανούν οι συνωμότες; Εμάς, δεν πρόκειται να μας αγγίξουν. Αφήστε δε το γεγονός ότι θα είχαμε αποκαλύψει τη συνομωσία πριν προκάνουν αυτοί να την σκεφτούν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 10.11.2003
