Η Αριστερή ορθοδοξία, που παίζει χωρίς αντίπαλο στα ελληνικά πανεπιστήμια, βρίσκει κάθε λίγο και λιγάκι τρόπους για να μεταφέρει διαστρεβλωμένα στους ιθαγενείς την «ανάλγητη ρητορεία του νεοφιλελευθερισμού» που κυκλοφορεί στο εξωτερικό.
Όλοι όσοι θέλουν να πλήξουν τον «ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό» ποτέ δεν ανατρέχουν στα κείμενά του. Που να τα βρουν άλλωστε; Στην Ελλάδα ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης σκέψης είναι απαγορευμένο στον δημόσιο διάλογο. Τα βιβλία των Χάγιεκ, Νόζικ, Φρίντμαν κ.λ.π. δεν κυκλοφορούν στα ελληνικά και τα επιχειρήματά τους χρησιμεύουν μόνο για να τους βρίζουν. Είτε για κάτι που είπαν, είτε συνηθέστερα για κάτι που δεν έγραψαν.
Μπορούμε όμως να πετύχουμε πολλά από τα «νεοφιλελεύθερα τσιτάτα» σε βιβλία και άρθρα εκείνων που τους πολεμούν. Η Αριστερή ορθοδοξία, που παίζει χωρίς αντίπαλο στα ελληνικά πανεπιστήμια, βρίσκει κάθε λίγο και λιγάκι τρόπους για να μεταφέρει στους ιθαγενείς την «ανάλγητη» ρητορεία που κυκλοφορεί στο εξωτερικό και μπορεί να μολέψει κάποια στιγμή και τη χώρα μας. Μεταφέρει όμως τα πράγματα διαστρεβλωμένα.
Συνήθως η διαστρέβλωση γίνεται έντεχνα. Ξεκόβεται ένα επιχείρημα από το συνολικό σκεπτικό και ρίχνεται στα σκυλιά της συνθηματολογίας. Πολλές φορές αναγράφεται η μισή αλήθεια (π.χ.: κατά την παγκοσμιοποίησης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι). Κάποιες φορές γράφονται κι ολόκληρα ψέματα.
Έτσι ο γκουρού της εν Ελλάδι Αριστερής σκέψης κ. Κώστας Βεργόπουλος έγραψε πρόσφατα («Οι άθλιοι της παγκοσμιοποίησης», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 24.10.2004): «Σύμφωνα με τη φιλελεύθερη προσέγγιση, της οποίας οι περγαμηνές ανατρέχουν στον Τόμας Μάλθους (1766-1834), η ανεργία και η φτώχεια συνιστούν προβλήματα των ανέργων και φτωχών, όχι της κοινωνίας… Στην εποχή μας, σε παρόμοιο μήκος κύματος ο “αρχιερεύς” του μονεταρισμού, οικονομολόγος του Σικάγου Μίλτον Φρίντμαν διακηρύσσει: “Με τους φτωχούς, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους αφήσουμε στην ησυχία τους. Έχουν ήδη στη διάθεσή τους ό,τι αξίζουν και ό,τι έχουν πραγματικά επιδιώξει στη ζωή τους” (1)».
Σύμφωνα με τον κ. Βεργόπουλο, αυτά τα φριχτά κι ανάλγητα υπάρχουν σε άρθρο αμερικανού νομπελίστα, άρθρο για το οποίο ο Έλλην καθηγητής του Πάντειου, έδωσε και βιβλιογραφική αναφορά: «1. Βλ Milton FRIEDMAN, The Role of Monetary Policy, American Economic Review, 58, 1968.»
Το ευτύχημα είναι ότι αυτή τη φορά ένας άνθρωπος είχε μελετήσει τον κ. Μίλτον Φρίντμαν κι έψαξε για το εντός εισαγωγικών κείμενο που του προσήψε ο κ. Βεργόπουλος. Ο κ. Αριστείδης Χατζής, λέκτορας του πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε χθες στην «Κ.Ε.»: «Ξαναδιάβασα το άρθρο του Φρίντμαν και διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στους φτωχούς, πολύ δε περισσότερο η συγκεκριμένη απαξιωτική για τους φτωχούς παράγραφος. Αλλά, απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, παρόμοια παράγραφος δεν υπάρχει σε κανένα έργο του Φρίντμαν. Θα ήταν, άλλωστε, περίεργο να υποστηρίξει κάτι τέτοιο ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα σε μια φτωχή οικογένεια μεταναστών και είναι σήμερα ένας από τους διασημότερους υποστηρικτές του αρνητικού φόρου εισοδήματος (negative income tax) που στοχεύει στην εξασφάλιση ενός ελάχιστου εισοδήματος για όλους τους πολίτες…» («Ο Φρίντμαν και η φτώχεια», «Κ.Ε.» 28.11.2004)
Στο ίδιο φύλλο απάντησε και ο κ. Βεργόπουλος: «Η φράση του Μίλτον Φρίντμαν για τους φτωχούς δεν αποτελεί παραπομπή σε έργο του (Σ.Σ.: ήταν εντός εισαγωγικών με βιβλιογραφική αναφορά!), αλλά αποδίδει τη σκέψη του στο πρόβλημα της φτώχειας. Είναι τόσο γνωστή και διαδεδομένη, ώστε αποτελεί κοινοτοπία που μνημονεύεται από πλείονες οικονομολόγους.» Και συνέχισε διαστρεβλώνοντας το έργο του κ. Φρίντμαν -εκτός εισαγωγικών αυτή τη φορά- φορτώνοντάς του όλα τα κρίματα της παγκόσμιας οικονομίας.
Η περίπτωση του κ. Κ. Βεργόπουλου είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου -όμοια με εκείνη περί της δήθεν ρήσης του Χ. Κίσιγκερ για την ελληνική γλώσσα. Το πρόβλημα όμως είναι άλλο. Όσο μια ολόκληρη περιοχή της παγκόσμιας σκέψης παραμένει terra incognita για τον ελληνικό δημόσιο διάλογο εκτός από λαθροχειρίες, δεν μπορούμε να περιμένουμε σοβαρές απαντήσεις στα πολύπλοκα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Όσο ο διάλογος είναι χωλός, οι λύσεις δεν μπορεί να είναι καλές. Αν δεν το πιστεύετε ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Αυτού που ζούμε σήμερα είναι βασικά αποτέλεσμα επιλογών που είχαν οδηγό τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της Αριστερής μας Ορθοδοξίας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 29.11.2004
