Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως η ακρίβεια στην αγορά δεν αντιμετωπίζεται με νομοθετικά μέτρα, αλλά το γεγονός ότι όλοι καμώνονται πως δεν το γνωρίζουν.
Στην Ελλάδα το «η δίκαιη τιμή» (αν και αναζητήθηκε από καθολικούς μοναχούς) μοιάζει να ανήκει στις μακραίωνες παραδόσεις του έθνους. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ελεεινολογούμε στα σοβαρά την τιμή των κολοκυθιών, τοματών κι αγγουριών. Είμαστε σίγουροι ότι τα 3 ευρώ ανά κιλό δεν προσεγγίζουν τη «δίκαιη τιμή» των κολοκυθιών, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει σε ποιο ύψος θα έπρεπε να είναι η τιμή για να θεωρηθεί δίκαιη. Πιθανότατα αν μοιραζόταν τζάμπα, όπως το μάννα από τον ουρανό, να ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι και οι τιμές θα άγγιζαν την δικαιική τελειότητα. Τότε θα χορταίναμε κολοκυθάκια στο καταχείμωνο και θα εκπληρωνόταν το αρχαίο σοσιαλιστικό ρητό («καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές του, καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του») τουλάχιστον κατά το δεύτερο ήμισυ.
Διακινείται μια συνωμοσιολογία νέας κοπής από τα ελληνικά ΜΜΕ κάθε που πλησιάζει ένα γιορτινό τραπέζι. Η αγορά παρουσιάζεται ως μια συνωμοσία όπου συνασπισμένοι οι κολοκυθοπαραγωγοί έχουν αποφασίσει να αλλάξουν τα φώτα του πτωχού πλην άβουλου καταναλωτή. Η «συνωμοσιολογία της ακρίβειας» μπορεί να μην έχει στόχο, έχει όμως ιδεολογικό υπόβαθρο το οποίο εμφανίζεται στη μόνιμη επωδό: «Τι κάνει το κράτος;». Ε, λοιπόν, κάποια στιγμή ίσως πρέπει να το αντιληφθούμε. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες των κυρίων Τσοχατζόπουλου και Θεοδώρου να δείξουν ότι δήθεν κάτι κάνουν, το κράτος δεν μπορεί να κάνει -ευτυχώς!- τίποτε. Διότι όταν προσπάθησε να επιβάλλει «δίκαιες τιμές» στις πρώην σοσιαλιστικές κοινωνίες, το μόνο που κατάφερε ήταν να στραγγαλίσει και τις τιμές αλλά και τις κοινωνίες.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως η ακρίβεια στην αγορά δεν αντιμετωπίζεται με νομοθετικά μέτρα, αλλά το γεγονός ότι όλοι καμώνονται πως δεν το γνωρίζουν. Συνεχίζουν να ελεεινολογούν την αγορά και το κράτος για τ’ αγγούρια, με αποτέλεσμα η ηγεσία του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης να δείχνει πλέον σημάδια παραφροσύνης. Τώρα τους ήρθε νέα φαεινή ιδέα εξαγωγής γραφειοκρατίας από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα: να αναγράφουν, λέει, οι πωλητές στις τιμές των προϊόντων και το ποσοστό αύξησης της τιμής από πέρυσι! Θαυμάσια ιδέα και να την εμπλουτίσουμε: θα έπρεπε επίσης να αναγράφεται ο βαθμός καμπυλότητας και τρυφερότητας των αγγουριών, στοιχεία που σαφώς θα επηρεάζουν την τιμή και τις πιθανές αυξήσεις. Και πώς θα εξασφαλίσουμε ότι τα ταμπελάκια δεν θα λένε ψέματα; Θα προσλάβουμε ράμπο των λαϊκών. Εξάλλου εκλογές έρχονται, όλο και κάποιους θα πρέπει να βολέψουμε. Απλά πράγματα και καθόλου δίκαια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.12.2002
