Aν το δούμε τους δύο υποψηφίους για την προεδρια των ΗΠΑ με όρους του παρελθόντος οι διαφορές τους δεν φαντάζουν τεράστιες.
Μια από τις αγαπημένες φράσεις του κ. Χαρίλαου Φλωράκη -που αποτελεί και δόγμα ολόκληρης σχεδόν της Αριστεράς- είναι η παροιμία «κολιός και κολιός, από το ίδιο βαρέλι». Είναι μια αντίληψη που δεν θέλει να δει αποχρώσεις στην πολιτική, απλώς βλέπει το «μαύρο» (κι άραχλο) του καπιταλισμού και το «άσπρο» του σοσιαλισμού. Οτιδήποτε ενδιάμεσο εντάσσεται αυτομάτως στο μαύρο. Είναι η ίδια αντίληψη που απλοϊκά είχε διατυπώσει και ο Αμερικανός Πρόεδρος κ. Τζορτζ Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Κάπως έτσι η Αριστερά απαξιώνει ολόκληρη την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ και θεωρεί πως ο «κολιός Τζον Κέρι» και ο «κολιός Τζορτζ Μπους» ανήκουν στο ίδιο βαρέλι του «ιμπεριαλισμού», άρα δεν πρέπει να χολοσκάμε και πολύ ποιος τελικά θα κυριαρχήσει.
Η αλήθεια είναι πως αν το δούμε με τους όρους παρελθόντος οι διαφορές τους δεν φαντάζουν τεράστιες. Δεν επαγγέλλεται ο ένας τον σοσιαλισμό και ο άλλος τον καπιταλισμό, ούτε ο ένας σηκώνει το λάβαρο της …εθνικοποίησης των βιομηχανιών και ο άλλος της ιδιωτικοποίησης. Με σύγχρονους όμως όρους οι διαφορές τους αποδεικνύονται τεράστιες, ακόμη κι αν το δούμε υπό το πρίσμα της θεωρίας του χάους, η οποία θέλει τις λεπτές διαφορές να εξελίσσονται προϊόντος του χρόνου σε χάσματα.
Όσοι θα ήλπιζαν λοιπόν σε ένα υποψήφιο ο οποίος θα υποσχόταν και θα πραγματοποιούσε (αλα Θαπατέρο) μια άτακτη αποχώρηση από το Ιράκ θα απογοητευθούν. Μόνο κάτι γραφικοί, τύπου Ραλφ Νέιντερ (ο τρίτος υποψήφιος αυτών των εκλογών), μπορούν να υποσχεθούν -με την ασφάλεια που τους δίνει το 2% της εκλογικής τους δύναμης- ότι θα αποχωρήσουν σε έξι μήνες τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ. Ευτυχώς για τον κόσμο, οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να αφήσουν ανεξέλεγκτη τη φωτιά που οι ίδιοι άναψαν μέχρι να τεθεί υπό έλεγχο. Το ζήτημα είναι πως θα το κάνουν. Με το καουμπόικο στιλ αυτής της διακυβέρνησης που στην ουσία ρίχνει λάδι, ή η επιχείρηση θα συμπεριλάβει και τη σωφροσύνη της «Γηραιάς» Ευρώπης που πλήρωσε πολλά στην ιστορία της, αλλά έμαθε ότι τα όπλα δεν είναι πάντα ο μόνος -ούτε καν ο καλύτερος- τρόπος χειρισμού εύφλεκτων καταστάσεων. Η μία διαφορά λοιπόν Κέρι και Μπους είναι πως ο πρώτος είναι ευρωπαίος στη σκέψη και την πρακτική και ο άλλος (να το πούμε ευγενικά) «μιντγουέστ αμέρικαν».
Το κύριο όμως πρόκριμα της επόμενης προεδρικής θητείας δεν είναι το Ιράκ. Είναι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, του οποίου οι αποφάσεις έχουν ισχύ νόμου στην υπερδύναμη και αποτελούσαν -μέχρι τώρα τουλάχιστον- φάρο για τις φιλελεύθερες δυνάμεις όλου του κόσμου. Ήταν αυτό το Δικαστήριο που σφράγισε την ισονομία λευκών-μαύρων στις ΗΠΑ, επέκτεινε την ελευθερία του Τύπου ακόμη και σε καιρό πολέμου, στάθηκε εμπόδιο σε κάθε αυθαιρεσία της κρατικής ή επιχειρηματικής εξουσίας, επέμενε στον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, νομιμοποίησε την διαμαρτυρία κ.λ.π. Αν η Αμερική θεωρείται σήμερα «χώρα της ελευθερίας» (land of the free) το εν πολλοίς οφείλει στο γεγονός ότι στην έδρα του κάθισαν τεράστιες προσωπικότητες όπως οι Έρλ Γουόρεν, Θόργκουντ Μάρσαλ, Μπαίρον Γουάιτ κ.ά.
Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν της επόμενης προεδρίας είναι ότι θα επιλέξει και θα προτείνει για έγκριση από το Κογκρέσο τέσσερις (κατά πάσα πιθανότητα) από τους εννιά ανώτατους δικαστές των ΗΠΑ. Εάν επανεκλεγεί ο Τζορτζ Μπους το Ανώτατο Δικαστήριο θα αποκτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία του μια τόσο ακραία συντηρητική πλειοψηφία που θα κάνει δυνατή την ανατροπή μεγάλων κατακτήσεων των ΗΠΑ και όχι μόνο. Οι μεγάλες επιλογές στην υπερδύναμη θα έχουν αντανάκλαση σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό λοιπόν την ερχόμενη Τρίτη δεν παίζεται μόνο μία ακόμη τετραετία Μπους. Παίζεται μια τριακονταετία τουλάχιστον (αφού οι θέσεις το Ανώτατο Δικαστήριο είναι ισόβιες) ακραίου συντηρητισμού στις ΗΠΑ, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 31.10.2004
