Εμείς οι πολίτες μπορούμε να τελειώσουμε με την τρομοκρατία. Μόλις τελειώσει το παραμύθι της «επαναστατικής πρωτοπορίας», που γνωρίζει το ρου της Ιστορίας και θέλει να τον επιταχύνει…
«Η σύλληψη του Σάββα Ξηρού πριν από δύο μήνες στον Πειραιά, άνοιξε την πόρτα της “17 Νοέμβρη”. Η παράδοση Κουφοντίνα χθες την έκλεισε», έλεγε προχθές κυβερνητικό στέλεχος και μετέφερε ο έχων πάντα καλές πληροφορίες από το χώρο του ΠΑΣΟΚ δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας» κ. Γιώργος Καρελιάς. Αυτή είναι η αίσθηση που μετέφεραν στα περίπτερα χθες το πρωί και τα φιλοκυβερνητικά φύλλα. «Αυλαία στη 17Ν», τιτλοφορούσε την πρώτη του σελίδα το «Βήμα». «Εγώ και τέλος», (Ελευθεροτυπία), «Παραδίνομαι, η 17Ν τέλειωσε» (Τα Νεά). Επιτέλους τέλος, λοιπόν; Αυτή ήταν η «17 Νοέμβρη»; Οι δεκαπέντε έγκλειστοι του Κορυδαλλού συν ένας (τώρα) στη ΓΑΔΑ; Τελείωσε η ιστορία της τρομοκρατίας στην Ελλάδα;
Αν ασπαστούμε τις θεωρίες περί συγκοινωνούντων δοχείων της τρομοκρατίας και πιστέψουμε τις διαρροές από την αντιτρομοκρατική ότι ο κ. Κουφοντίνας δήλωσε ότι «τελειώσαμε. Δεν υπάρχει πια 17Ν. Και ούτε μπορεί να υπάρξει τα επόμενα 10-15 χρόνια», τότε πρέπει να ανακουφιστούμε: ο 27χρονος εφιάλτης πέρασε και μέχρι το 2012 ή 2017 ολόκληρη η πολιτική θα περνά μόνο από δημοκρατικά κανάλια, το αίμα δεν θα ακυρώνει πολιτικές διεργασίες και ο πολιτικός κόσμος δεν θα εκβιάζεται.
Λίγοι γνωρίζουν αν πραγματικά δεν υπάρχει πλέον 17Ν. Ούτε αν και πόσοι από εκείνους που ήταν στις τάξεις της, είναι ελεύθεροι – κάποιοι πρέπει να είναι, γιατί ακόμη κι αν δεχθούμε ως αληθή όλα όσα είπε ο κ. Κουφοντίνας δεν μπορεί να δολοφονούσε σε ηλικία 17 ή 18 ετών. Αυτά όμως ανήκουν στην δικαιοδοσία των εισαγγελικών αρχών και οι πολίτες αυτής της χώρας περιμένουν -καλύτερα: απαιτούν- να κάνουν απερίσπαστοι από πολιτικούς και πολιτικά τερτίπια την δουλειά τους. Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι αν τελειώσαμε με την τρομοκρατία στη χώρα μας.
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο δυσδιάκριτα. Τους επόμενους μήνες, μόλις ξεκινήσουν οι δίκες, θα στηθεί ένα απίθανο σκηνικό. Ο κ. Κουφοντίνας και η παρέα του (πλέον) θα αγορεύουν στις κάμερες και θα προσπαθήσουν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι οι 42 άνθρωποι που δολοφονήθηκαν ήταν παράπλευρες απώλειες της «μεγάλης πορείας» προς την σοσιαλιστική κοινωνία. Ίσως να προσπαθήσουν και να τους σπιλώσουν, για να ψιθυρίσουν και πάλι κάποιοι «καλά τους έκαναν». Θα προσπαθήσουν να εμφανίσουν εαυτούς ως πολιτικούς κρατούμενους. Θα ανασύρουν ιδεολογίες και οράματα για να καλύψουν το αίμα 27 χρόνων. Αυτοί, θα πουν πολλά. Το ερώτημα είναι τι θα πούμε εμείς, οι δημοκρατικοί πολίτες.
Αν μπούμε στη διαδικασία να συζητήσουμε κατά πόσο το αίμα συμβάλει στην πραγμάτωση της ιστορίας, η τρομοκρατία στη χώρα δεν θα έχει τελειώσει. Αν η Αριστερά δεν καταδικάσει την τρομοκρατία -γενικώς, κι όχι μόνο αυτό που ευσχήμως αποκαλεί «ατομική»- η «17 Νοέμβρη» απλώς θα γίνει «18 Νοέμβρη». Αν δεν αποδεχθούμε ως αυθύπαρκτο αξίωμα την ανθρώπινη ζωή, κάποιοι άλλοι θα πάρουν τα κουμπούρια. Αν μπούμε στη λογική να χωρίσουμε τα εγκλήματα σε «πολιτικά» και «κοινά», τότε προσβάλλουμε την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Αν προσπαθήσουμε να αθωώσουμε κάποιους που εγκλημάτησαν λόγω ιδεολογίας, δικαιώνουμε όλα τα φασιστικά καθεστώτα που καταδίκασαν τους άλλους λόγω ιδεολογίας. Αν η βία δεν σταματήσει να συνοδεύεται από επίθετα (Δεξιά, Αριστερή, νόμιμη, επαναστατική) η τρομοκρατία δεν θα έχει ηττηθεί. Αν μάλιστα κάποιος νομιμοποιεί κάποιας μορφής βία, τότε κάθε μορφής βία είναι νόμιμη. Αν η βία παραμείνει στην αντίληψη κάποιων ως «μαμή της ιστορίας», θα βρεθούν κι άλλοι επίδοξοι μαιευτήρες του στιλ Κουφοντίνα.
Εμείς οι πολίτες μπορούμε να τελειώσουμε με την τρομοκρατία. Μόλις τελειώσει το παραμύθι της «επαναστατικής πρωτοπορίας», που γνωρίζει το ρου της Ιστορίας και θέλει να τον επιταχύνει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.9.2002
