Δυστυχώς και με το νέο αναπτυξιακό νόμο ξένες επενδύσεις δεν πρόκειται να έρθουν. Όχι γιατί θέλουν περισσότερα κίνητρα, αλλά επειδή χρειάζεται μακροβιότερη σοβαρότητα.
Η αλήθεια είναι πως το θυμήθηκαν αργά. Και εκτός αυτού πάνε να το εφαρμόσουν στραβά. Ο νέος αναπτυξιακός νόμος που παρουσίασε χθες ο υπουργός Οικονομικών κ. Χριστοδουλάκης υιοθετεί, λέει, το «ιρλανδικό μοντέλο» προσέλκυσης επενδύσεων.
Πέρα από τα κλασικά «μπλα-μπλα» («απλούστευση, συντόμευση διαδικασιών με εξορθολογισμό κι αντικειμενικοποίηση…» κι άλλα τέτοια ευχολογικά) η καινοτομία ονομάζεται «Φορολογική Σύμβαση». Έτσι με την πραγματοποίηση νέων επενδύσεων, οι επιχειρήσεις θα συνάπτουν δεκαετή σύμβαση τεκμαρτής φορολογίας με το κράτος. Oι επενδυτές θα πληρώνουν κάποιο ποσοστό είτε επί του επενδυόμενου κεφαλαίου είτε επί του κύκλου εργασιών είτε επί των κερδών και με χαμηλότερο έναντι των ισχυόντων φορολογικό συντελεστή.
Η κυβέρνηση προχωρά σ’ αυτό το μέτρο διότι ουδείς ξέρει τι του ξημερώνει φορολογικά στη χώρα μας. Η νομοθεσία αλλάζει κατά το δοκούν κι ανάλογα με τις πιέσεις της κοινής γνώμης. Από την άλλη οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εκμεταλλεύονται την δαιδαλώδη νομοθεσία και εκβιάζουν, ειδικά τους επιχειρηματίες. Με τη νέα πρόβλεψη το κράτος υπόσχεται κατ’ ουσίαν στους επενδυτές σταθερό φορολογικό καθεστώς για μια δεκαετία.
Η πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με το πόσο ξύπνιοι είναι εκεί στην Καραγεώργη Σερβίας: πωλούν τη σοβαρότητα -αυτό δηλαδή που ούτως ή άλλως πρέπει να έχει ένα κράτος- ως παροχή! Έστω περιορισμένης διάρκειας. Βέβαια, το να ξέρει κάποιος τι θα γίνει με τα λεφτά του τα επόμενα δέκα χρόνια στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα.
Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης (και ειδικά του κεφαλαίου) ο ρωμιός υπουργός οικονομικών ξεχωρίζει τις επενδύσεις σε ελληνικές και ξένες. Η σοβαρότητα θα αφορά τους ξένους, ενώ οι ιθαγενείς θα βολεύονται με την κλασσική ελληνική αστειότητα. Οπότε, αν υπάρχουν έλληνες επενδυτές θα πρέπει να βγάλουν τα λεφτά τους έξω για να τα επανεισαγάγουν με το φωτοστέφανο του «ξένου» ή να τα επενδύσουν στην αυθεντική Ιρλανδία…
Δυστυχώς και με το νέο αναπτυξιακό νόμο ξένες επενδύσεις δεν πρόκειται να έρθουν. Όχι γιατί θέλουν περισσότερα κίνητρα, αλλά επειδή χρειάζεται μακροβιότερη σοβαρότητα. Είναι προτιμότερο λοιπόν: να καταργηθούν όλα τα κίνητρα, να μειωθεί η φορολογία και (κυρίως) να υπάρξει σταθερό περιβάλλον. Να ξέρουν οι επενδυτές πόσο φορολογούνται, τι εισφορές δίνουν. Όλα τα άλλα είναι επενδυτικοί λαϊκισμοί. Και το χειρότερο: δεν πιάνουν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.7.2003
