Υπάρχει ένα ερώτημα το οποίο λόγω της Μεγάλης Ιδέας των Ολυμπιακών Αγώνων και του φόβου της κ. Λόρα Πικ (η δημοσιογράφος των Τάιμς του Λονδίνου) δεν τίθεται φωναχτά: Έχουμε τελειώσει με την εγχώρια τρομοκρατία;
Είτε από επαγγελματική διαστροφή, είτε ως σπονδή στη νιότη διάβασα το τεσσάρων πυκνοστοιχειοθετημένων σελίδων κείμενο μια νέας (;) οργάνωσης, ονόματι «Επαναστατικός Αγώνας». Είναι η τρομοκρατική οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη για τις τρεις τελευταίες βομβιστικές επιθέσεις (Δικαστήρια σχολής Ευελπίδων 5.9.2003, Citubank Νέο Ψυχικό 14.3.2004, Καλλιθέα 6.5.2004). Η προκήρυξή της δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα «Ποντίκι» (13.5.2004).
Τσάμπα κόπος και τσάμπα σκοτωμένα δενδράκια για να τυπωθεί ένα παραλήρημα 6.000 λέξεων που προσπαθεί να μασκαρευτεί σε ανάλυση της διεθνούς πολιτικής συγκυρίας. Αριστερίστικη φρασεολογία, χωρίς ειρμό και χωρίς συμπέρασμα. Ενδεικτικό του βάρους αυτού του κειμένου της «Νέας Επαναστατικής Αριστεράς» είναι το γεγονός ότι έμεινε ασχολίαστο ακόμη και στον δικτυακό τόπο athens.indymedia.org -εκεί που συχνάζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι μένουν ενεοί στη θέα κάθε αριστερίστικης παρλαπίπας. Οπότε ούτε κι εμείς θα μπούμε στον κόπο να το σχολιάσουμε. Απλώς δεν αξίζει τον κόπο…
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα το οποίο λόγω της Μεγάλης Ιδέας των Ολυμπιακών Αγώνων και του φόβου της κ. Λόρα Πικ (η δημοσιογράφος των Τάιμς του Λονδίνου) δεν τίθεται φωναχτά: Έχουμε τελειώσει με την εγχώρια τρομοκρατία;
Δύο χρόνια πριν -όταν συνελήφθη ο κ. Κουφοντίνας- δημοσιεύσαμε από τούτη εδώ τη στήλη μερικά ερωτήματα. Αξίζει να τα θυμηθούμε:
«Λίγοι γνωρίζουν αν πραγματικά δεν υπάρχει πλέον 17Ν. Ούτε αν και πόσοι από εκείνους που ήταν στις τάξεις της, είναι ελεύθεροι – κάποιοι πρέπει να είναι, γιατί ακόμη κι αν δεχθούμε ως αληθή όλα όσα είπε ο κ. Κουφοντίνας δεν μπορεί να δολοφονούσε σε ηλικία 17 ή 18 ετών. Αυτά όμως ανήκουν στην δικαιοδοσία των εισαγγελικών αρχών και οι πολίτες αυτής της χώρας περιμένουν -καλύτερα: απαιτούν- να κάνουν απερίσπαστοι από πολιτικούς και πολιτικά τερτίπια την δουλειά τους. Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι αν τελειώσαμε με την τρομοκρατία στη χώρα μας.
»Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο δυσδιάκριτα. Τους επόμενους μήνες, μόλις ξεκινήσουν οι δίκες, θα στηθεί ένα απίθανο σκηνικό. Ο κ. Κουφοντίνας και η παρέα του (πλέον) θα αγορεύουν στο δικαστήριο και θα προσπαθήσουν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι οι 42 άνθρωποι που δολοφονήθηκαν ήταν παράπλευρες απώλειες της “μεγάλης πορείας” προς την σοσιαλιστική κοινωνία. Ίσως να προσπαθήσουν και να τους σπιλώσουν, για να ψιθυρίσουν και πάλι κάποιοι “καλά τους έκαναν”. Θα προσπαθήσουν να εμφανίσουν εαυτούς ως πολιτικούς κρατούμενους. Θα ανασύρουν ιδεολογίες και οράματα για να καλύψουν το αίμα 27 χρόνων. Αυτοί, θα πουν πολλά. Το ερώτημα είναι τι θα πούμε εμείς, οι δημοκρατικοί πολίτες.
»Αν μπούμε στη διαδικασία να συζητήσουμε κατά πόσο το αίμα συμβάλει στην πραγμάτωση της ιστορίας, η τρομοκρατία στη χώρα δεν θα έχει τελειώσει. Αν η Αριστερά δεν καταδικάσει την τρομοκρατία -γενικώς, κι όχι μόνο αυτό που ευσχήμως αποκαλεί “ατομική”- η “17 Νοέμβρη” απλώς θα γίνει “18 Νοέμβρη”. Αν δεν αποδεχθούμε ως αυθύπαρκτο αξίωμα την ανθρώπινη ζωή, κάποιοι άλλοι θα πάρουν τα κουμπούρια. Αν μπούμε στη λογική να χωρίσουμε τα εγκλήματα σε “πολιτικά” και “κοινά”, τότε προσβάλλουμε την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Αν προσπαθήσουμε να αθωώσουμε κάποιους που εγκλημάτησαν λόγω ιδεολογίας, δικαιώνουμε όλα τα φασιστικά καθεστώτα που καταδίκασαν τους άλλους λόγω ιδεολογίας. Αν η βία δεν σταματήσει να συνοδεύεται από επίθετα (Δεξιά, Αριστερή, νόμιμη, επαναστατική) η τρομοκρατία δεν θα έχει ηττηθεί. Αν μάλιστα κάποιος νομιμοποιεί κάποιας μορφής βίας, τότε κάθε μορφής βία είναι νόμιμη. Αν η βία παραμείνει στην αντίληψη κάποιων ως “μαμή της ιστορίας”, θα βρεθούν κι άλλοι επίδοξοι μαιευτήρες του στιλ Κουφοντίνα.
»Εμείς οι πολίτες μπορούμε να τελειώσουμε με την τρομοκρατία. Μόλις τελειώσει το παραμύθι της “επαναστατικής πρωτοπορίας”, που γνωρίζει το ρου της Ιστορίας και θέλει να τον επιταχύνει…» (Απογευματινή 7.9.2002, «Επιτέλους τέλος;»)
Δύο χρόνια μετά την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» πολλά απ’ όσα γράφτηκαν σ’ αυτό το άρθρο επαληθεύτηκαν. Και σόου υπήρξαν στη δίκη και η επαναστατική ρητορική έδωσε ρέστα. Ένα ερώτημα περιμένει μια τελεσίδικη απάντηση. Τι πιστεύει σήμερα η ελληνική κοινωνία για την «επαναστατική βία»;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.5.2004
