Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι υπηρεσίες του Υπουργείου Εθνικής Αμυνας που διέγραψαν την ηλεκτρονική ιστορία τους. Σε μια πρόχειρη έρευνα που κάναμε μόνο εννιά από τα δεκαοχτώ υπουργεία προϋπάρχουν ηλεκτρονικά της «πολιτικής αλλαγής». Όλα τα υπόλοιπα αντί να επανιδρύσουν το κράτος, άρχισαν να επανιδρύουν την ιστορία του κράτους.
Αν ένας αλλοδαπός πληκτρολογήσει την ηλεκτρονική διεύθυνση των μισών τουλάχιστον υπουργείων θα νομίσει ότι το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε στις 8 Μαρτίου του 2004. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι υπηρεσίες του Υπουργείου Εθνικής Aμυνας που διέγραψαν την ηλεκτρονική ιστορία τους. Σε μια πρόχειρη έρευνα που κάναμε μόνο εννιά από τα δεκαοχτώ υπουργεία προϋπάρχουν ηλεκτρονικά της «πολιτικής αλλαγής». Όλα τα υπόλοιπα αντί να επανιδρύσουν το κράτος, άρχισαν προφανώς να επανιδρύουν την ιστορία του κράτους.
Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Και δεν γίνεται μόνο όταν αλλάζουν τα κόμματα στην εξουσία. Τον Μάιο του 2002, λίγους μήνες μετά την ανάληψη της υπουργίας ΠΕΧΩΔΕ από την κ. Βάσω Παπανδρέου, αποκαλύφθηκε ότι από τον δικτυακό τόπο του υπουργείου είχαν εξαφανιστεί τα δελτία τύπου της εποχής Λαλιώτη.
Γράφαμε, λοιπόν τότε, απ’ αυτή εδώ τη στήλη: «Η υπόθεση της διαγραφής της ηλεκτρονικής ιστορίας του ΥΠΕΧΩΔΕ έχει δύο γελοίες και μια σοβαρή διάσταση. Το γελοίον του πράγματος αφορά τις πολιτικάντικες πρακτικές του υπουργείου για να δυσκολέψουν εκείνους που θέλουν να ασκήσουν κριτική στη δραστηριότητα του. Παλιότερα οποιοσδήποτε Πολίτης (και φορολογούμενος, που πληρώνει τον δικτυακό τόπο κάθε υπουργείου) μπορούσε να πληκτρολογήσει www.minenv.gr ώστε να συγκρίνει εξαγγελίες και πεπραγμένα. Με την διαγραφή των αρχείων, η κριτική δυσκολεύει αφάνταστα. Η άλλη γελοιότητα αφορά το γεγονός ότι κάθε νέος υπουργός που αναλαμβάνει ένα τομέα, προσπαθεί να σβήσει (πέραν των συνεργατών) μέχρι και τα ηλεκτρονικά αποτυπώματα του πρώην. Το σοβαρό της ιστορίας είναι πως όλες οι ηλεκτρονικές ανακοινώσεις της δημόσιας διοίκησης αποτελούν ψήγματα της ιστορίας αυτού του τόπου. Πρέπει να υπάρχουν online εσαεί, είτε βολεύει τους υπουργούς, είτε όχι.» (Απογευματινή 22.5.2002)
Τότε, είχε ξεσηκωθεί σάλος και δικαίως. Ότι πληροφορία παράγει το δημόσιο είναι ιδιοκτησία του ελληνικού λαού και ουδείς μπορεί να την διαγράφει.
Δεύτερο παράδειγμα: Όταν έσκασε το σκάνδαλο «Γουοτεργκέιτ» στις ΗΠΑ, αποκαλύφθηκε ότι ο τότε πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον ηχογραφούσε τις συνομιλίες που είχε με τους συνεργάτες του στο Οβάλ Γραφείο. Οι δικαστικές αρχές ζήτησαν τις μαγνητοταινίες και η πρώτη γραμμή άμυνας του Λευκού Οίκου ήταν πως αυτές εμπεριείχαν προσωπικές συνομιλίες του Προέδρου και αφορούσαν μόνο τον ίδιο. Οι δικαστές νομολόγησαν πως οι συζητήσεις έγιναν σε κρατικό χώρο και με κρατικά μηχανήματα. Αρα ήταν δημόσια περιουσία και ανήκαν στην ιστορία των ΗΠΑ. Τελικά ο Ρίτσαρντ Νίξον παρέδωσε τις κασέτες, αλλά είχαν σβηστεί απ’ αυτές δέκα λεπτά. Αυτό ήταν το τέλος του.
Πρέπει να καταλάβουν κάτι οι πολιτικοί. Το διαδίκτυο δεν είναι απλώς μια υπόθεση δημοσίων σχέσεων του υπουργείου τους -«Α, ξέρετε! Είμαστε κι εμείς στο internet!»- αλλά εργαλείο για τους πολίτες. Είναι δημοσιευμένη και πληρωμένη από τους πολίτες πληροφορία που δεν μπορεί να διαγράφεται ή να εξαφανίζεται ανάλογα με τα κέφια των υπουργών. Είναι ιστορία, πρόσφατη μεν, πολύτιμη δε. Πρέπει να υπάρχει εσαεί ηλεκτρονικά ώστε να βρίσκουν οι πολίτες όχι μόνο τι κάνουν οι πολιτικοί τους, αλλά και τι έκαναν…
Υ.Γ.: Τα υπουργεία που σεβάστηκαν την ηλεκτρονική ιστορία τους είναι: Αιγαίου, Ανάπτυξης, Δημόσιας Τάξης, Εξωτερικών, Ναυτιλίας, Μακεδονίας Θράκης, Μεταφορών και Πολιτισμού.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.12.2004