Μετά τη δολοφονία του αστυνομικού στα Πατήσια υπήρχε μια αίσθηση παραίτησης. Ακόμη και οι συνήθεις φωνακλάδες δεν εκστόμισαν κραυγές· δεν ζήτησαν καρατομήσεις, δεν έψεξαν κανένα για το φονικό.
Tο δεύτερο χειρότερο μετά τη δολοφονία του αστυνομικού στα Πατήσια ήταν το κλίμα που διαμορφώθηκε και αποτυπώθηκε χθες το πρωί στα ραδιόφωνα. Υπήρχε μια αίσθηση παραίτησης. Ακόμη και οι συνήθεις φωνακλάδες δεν εκστόμισαν κραυγές· δεν ζήτησαν καρατομήσεις, δεν έψεξαν κανένα για το φονικό. Ηταν μια ξαφνική έκλαμψη ψύχραιμης και δεοντολογικά ορθής δημοσιογραφίας; Οχι, μάλλον επρόκειτο για την αντανάκλαση μιας παραιτημένης κοινωνίας. Ενός κόσμου που πιστεύει πλέον ότι τα φονικά είναι κάτι σαν τα καιρικά φαινόμενα. Απλώς έρχονται και έχουν κάποιες παράπλευρες απώλειες.
Προ ημερών έγινε μια άλλη μαφιόζικη εκτέλεση στο Γαλάτσι. Ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων, παρ’ ότι φρουρούμενος και με θωρακισμένο αυτοκίνητο, δολοφονήθηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια δεκάδων θαμώνων μιας καφετέριας. Δεν κουνήθηκε φύλλο. Μπορεί να υπάρχουν τα στερεότυπα σχετικά με τους «ανθρώπους της νύχτας που ξεκαθαρίζουν μόνοι τους λογαριασμούς τους», αλλά μοιάζει να μην ενοχλείται κανείς για το γεγονός ότι το κάνουν μπροστά στα μάτια ανυπεράσπιστων παιδιών που εκείνη την ώρα έπιναν τον καφέ τους. Φαντάζει αδιάφορο, ότι σε τέτοιου τύπου «επιχειρήσεις» κινδυνεύουν όλοι. Και το φονικό στο Γαλάτσι δεν ήταν το μόνο ξεκαθάρισμα. Υπήρξαν κι άλλες -πολλές- δολοφονίες στο παρελθόν, βόμβες που τοποθετήθηκαν σε αυτοκίνητα, μαγαζιά που κάηκαν και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Τα «ατυχή αυτά συμβάντα» μοιάζουν πλέον με ταινία που ελπίζουμε ότι θα έχει «χάπι εντ».
Ευτυχώς μετά τη μαφιόζικη επίθεση της κ. Κούνεβα υπήρξε η κινητοποίηση ορισμένων πολιτών και δημοσιογράφων και επιχειρήθηκε η διερεύνησή της. Η καθυστέρηση όμως στην έναρξη της έρευνας δείχνει ότι, ένα φριχτό γεγονός -της επίθεσης, δηλαδή, με βιτριόλι- θα περνούσε στα ψιλά του αστυνομικού δελτίου. Είναι απίστευτο, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν λειτούργησε η περιέργεια, ούτε καν το φιλότιμο των αστυνομικών: πώς μπορεί κάποιος να κάνει μια τόσο φριχτή πράξη και να μην αναστατώνουν τον κόσμο για να βρεθεί ο ένοχος; Στην περίπτωση της άτυχης εργάτριας λειτούργησε ένα άλλο στερεότυπο: «μια Βουλγάρα καθαρίστρια ήταν! Ποιος μπλέκει τώρα με τη βουλγάρικη μαφία;»
Με κάθε συμβάν όμως αποδεικνύεται ότι στη χώρα δεν θάλλει μόνο η χαμηλή εγκληματικότητα που κυρίευσε το κέντρο της Αθήνας. Αν μαζέψουμε όλα τα περιστατικά θα διαπιστώσουμε ότι ζούμε σε μια ταινία του Ταραντίνο. Το χειρότερο είναι ότι αρχίζουμε να το συνηθίζουμε. Είμαστε σίγουροι ότι η αστυνομία αδυνατεί να βρει τον ένοχο της υπόθεσης Κούνεβα και απλώς σηκώνουμε τους ώμους. Είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ασχοληθεί με τα κυκλώματα της νύχτας και μια μαφιόζικη εκτέλεση στο Γαλάτσι περνά στα ψιλά.
Πολλοί είπαν ότι το χτύπημα στα Πατήσια ήταν απρόσμενο και δεν μπορούν να αποδοθούν συγκεκριμένες ευθύνες στην διοικητική και πολιτική ιεραρχία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Αυτό είναι αληθές. Δυστυχώς, αστυνομικοί δολοφονούνται παντού. Αν κοιτάξουμε όμως τη συνολική εικόνα οι ευθύνες είναι τεράστιες. Η Ελληνική Αστυνομία μοιάζει με διαλυμένη εταιρεία υπό εκκαθάριση. Κανείς δεν κοιτά να κάνει τη δουλειά του, απλώς όλοι μεταθέτουν ευθύνες για τη χρεοκοπία της επιχείρησης. Κι αυτό γίνεται πλέον εξαιρετικά επικίνδυνο για όλους μας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.6.2009
