Παρά τα όσα θρυλούμε η Ελλάδα δεν είναι για τις ΗΠΑ (όπως και για τον υπόλοιπο κόσμο) το άπαν της οικουμένης. Είναι μια χώρα που έχει έκταση όσο η Αλαμπάμα, πληθυσμό όσο το Οχάιο και είναι μοναδική στο γεωπολιτικό χάρτη, όσο μοναδικό είναι και το Πακιστάν.
Οι Έλληνες έχουν μια τραγική εμπειρία σε σχέση με τις αμερικανικές εκλογές. Το 1976 σύσσωμο το ελληνικό λόμπι στις ΗΠΑ (και ο ελληνικός λαός στο μέτρο που μπορούσε να επηρεάσει) υποστήριξε τον Δημοκρατικό υποψήφιο κ. Τζίμι Κάρτερ για την προεδρία των ΗΠΑ. Πίστεψε στις ασαφείς δημόσιες προεκλογικές του υποσχέσεις ότι «θα εργαστεί για την δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος». Οι Έλληνες, παρά τον διάχυτο αντιαμερικανισμό της εποχής, πίστεψαν ότι ο τότε ηγέτης του «Ελευθέρου Κόσμου» θα υποστήριζε τα δίκαιά του.
Η απογοήτευση ήταν μεγάλη όταν το 1978, επί της δικής του Προεδρίας, ήρθη το εμπάργκο όπλων που είχε επιβάλλει η Αμερική στην Τουρκία, επειδή η τελευταία είχε χρησιμοποιήσει αυτόν τον οπλισμό για εισβολή και κατοχή ενός ανεξάρτητου κράτους. Οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ χρειαζόταν την Τουρκία (και κυρίως την βάση του Ιντσιρλίκ) απέναντι αυτή που φάνταζε κραταιά, την ΕΣΣΔ. Έκτοτε οι Έλληνες δεν πίστεψαν ποτέ ότι κάποιος πρόεδρος μπορεί να διαφέρει από τον άλλο. Έμαθαν τοις πράγμασι τη σοφή ρήση του Βρετανού πολιτικού Χένρι Πάλμερστον: «Δεν έχουμε αιώνιους εχθρούς, δεν έχουμε αιώνιους φίλους. Μόνο τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και καθήκον μας είναι να τα υπηρετούμε.»
Κατά μια άποψη το κοινό αίσθημα έχει βάση. Παρά τα όσα θρυλούμε η Ελλάδα δεν είναι για τις ΗΠΑ (όπως και για τον υπόλοιπο κόσμο) το άπαν της οικουμένης. Είναι μια χώρα που έχει έκταση όσο η Αλαμπάμα, πληθυσμό όσο το Οχάιο και είναι μοναδική στο γεωπολιτικό χάρτη, όσο μοναδικό είναι και το Πακιστάν. Φυσικά η χώρα μας έχει ρόλο στα διεθνή φόρα (είναι μέλος της Ε.Ε., του ΟΟΣΑ κ.λ.π.), αλλά ο συσχετισμός δυνάμεων είναι τέτοιος που ποτέ οι επιθυμίες μας ή τα δίκαιά μας δεν πρόκειται να γίνουν στρατηγική προτεραιότητα της υπερδύναμης.
Εκεί που μπορούμε να ελπίζουμε είναι οι λεπτομέρειες στην εφαρμογή της στρατηγικής, οι οποίες προϊόντος του χρόνου αποκτούν τεράστια σημασία. Η διεθνής πολιτική είναι μια χαοτική διαδικασία, τέτοια που το πέταγμα μιας πεταλούδας (ειδικά) στην Ουάσιγκτον μπορεί να δημιουργήσει μετά από καιρό καταιγίδα στο Αιγαίο.
Με την έννοια αυτή ο Τζον Κέρι ταιριάζει περισσότερο στις επιδιώξεις μας. Η υπόσχεσή του για πολυμερή πολιτική στα διεθνή ζητήματα δίνει την ευκαιρία και σε μικρότερους -αλλά καλά τοποθετημένους στη σκακιέρα- παίκτες (όπως είναι η Ελλάδα) δυνατότητες άσκησης επιρροής. Ας μην ξεχνάμε ότι γινόμαστε και μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Θα είναι μεγάλη αυτή η επιρροή; Φυσικά όχι, αλλά είναι προτιμότερη η μικρή επιρροή από την μονομερή πολιτική που εισήγαγε ο Τζορτζ Μπους, ο οποίος παραμέρισε ακόμη και χώρες σαν τη Γαλλία και τη Γερμανία, για να κάνει του κεφαλιού του στο Ιράκ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.11.2004
