Το περίεργο δεν είναι ότι κάποιοι χυδαιολογούσαν ή συκοφαντούσαν ή ακόμη και αν (αυτό μένει να αποδειχθεί) εκβίαζαν μέσω του press-gr. Το περίεργο είναι πόσοι έπαιρναν το συγκεκριμένο blog στα σοβαρά.
Το περίεργο δεν είναι ότι κάποιοι χυδαιολογούσαν ή συκοφαντούσαν ή ακόμη και αν (αυτό μένει να αποδειχθεί) εκβίαζαν μέσω του press-gr. Το περίεργο είναι πόσοι έπαιρναν το συγκεκριμένο blog στα σοβαρά. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν καλά blogs και κακά blogs. Blogs που γράφουν το κοντό τους και άλλα που γράφουν το μακρύ τους. Blogs σοβαρά και blogs που βρίζουν. Μόνο στην Ελλάδα τσουβαλιάζονται έτσι («Πρέπει να τονίσουμε ότι είμαστε υπέρ των blogs», τόνιζε κάθε λίγο και λιγάκι ένας τηλεπαρουσιαστής, λες και του ‘πεφτε λόγος ή αν ήταν «κατά των blogs» θα γκρεμιζόταν κανένας φούρνος) και μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε ένα blog να γίνει αντικείμενο διαμάχης στη Βουλή.
Το θέμα του εκβιασμού όμως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση όπου τα ερωτήματα είναι πολλά (π.χ. γιατί δεν περίμεναν οι αρχές να γίνει η συναλλαγή ώστε να συλληφθεί στα πράσα ο εκβιαστής; Ή μπορεί ένα ανώνυμο email να στοιχειοθετήσει εκβιασμό ή απλώς η κυβέρνηση έκανε μεγάλη φασαρία για να φιμώσει ένα χυδαίο, αλλά ενοχλητικό blog;) Το γενικότερο ερώτημα είναι: θα μπορούσε να γίνει εκβιασμός μέσω ενός δημοφιλούς blog σαν το press-gr; Φυσικά. Εδώ αποδείχθηκε ότι εκβιάζουν εκδότες εφημερίδων με 500 φύλλα κυκλοφορίας, δεν θα μπορούσε να εκβιάσει κάποιος με ένα blog με μεγάλη επισκεψιμότητα;
Η παρασιτική εκδοτική δραστηριότητα απαντά στο ερώτημα «πώς ζουν τόσες εφημερίδες και κανάλια στην Ελλάδα;». Το περίεργο πλέον δεν είναι ότι γίνονται εκβιασμοί. Το περίεργο είναι πως σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν τόσοι ευεπίφοροι σε εκβιασμό για να υπάρχουν και τόσοι εκβιαστές.
Αν κάποιος επισκεπτόταν την Ελλάδα, θα διαπίστωνε το εξής παράδοξο: ενώ έχουμε την αυστηρότερη νομοθεσία για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έχουμε και τη μεγαλύτερη ασυδοσία. Αν μετρούσε τον αριθμό των αγωγών που κατατίθενται κατά δημοσιογράφων, θα νόμιζε πως ήρθε σε μια πουριτανική κοινωνία, όπου τα πάντα είναι τόσο καλά καμωμένα, ώστε κανείς δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Ακόμη και μια μικρή αιχμή έχει ως αποτέλεσμα αγωγές εκατομμυρίων. Αν όλοι, όμως, είναι τόσο μυγιάγγιχτοι στην κριτική, μπορούν κάλλιστα να είναι και εκβιάσιμοι. Το πρόβλημα όμως είναι άλλο: στο μεγάλο χυλό που έχει γίνει η δημόσια σκηνή της χώρας μας, ο λόγος αντί να είναι ελεύθερος, θεωρείται ισάξιος. Ολοι και όλα έχουν το ίδιο βάρος: φήμες αναμειγνύονται με πληροφορίες, αστικοί μύθοι γίνονται επίσημες θεωρίες και οι φωνασκούντες ακροδεξιοί γίνονται συνομιλητές των σεβάσμιων καθηγητών. Δεν έχουμε καταλάβει ότι το δικαίωμα κάποιου να ομιλεί δεν σημαίνει ταυτόχρονα υποχρέωσή μας να τον πάρουμε στα σοβαρά. Το αποτέλεσμα είναι τώρα όλη η χώρα να ασχολείται με κάποια υβριστικά σχόλια που κάποιοι ανώνυμοι έγραψαν σε ένα blog.
Στην προδικτατορική Βουλή κάποιος εκστόμισε μια ύβρη κατά του Γ. Παπανδρέου. «Ποιος το είπε αυτό;», ρώτησε οργισμένος ο αρχηγός της Ενωσης Κέντρου. «Εγώ», αποκρίθηκε ένας βουλευτής της ΕΡΕ. «Καλά, τότε δεν έχει καμιά σημασία», ανταπάντησε ο ευφυής πολιτικός. Το πρόβλημα του δημοσίου διαλόγου στην Ελλάδα είναι ότι αυτή η αξιολόγηση έπαψε να υπάρχει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 2.3.2008
