Οι κατ’ επιλογή ειρηνιστές δεν ασχολούνται με το πως μπορεί να επιτευχθεί η ειρήνη, βολεύονται καταγγέλλοντας τον πόλεμο.
Mέχρι τώρα η «Αριστερά και η Πρόοδος» χάλαγε τον κόσμο για την απουσία της διεθνούς κοινότητας από τη σπαρασσόμενη Μέση Ανατολή. Ελεεινολογούσαν τη Δύση επειδή, κατά την άποψή τους, έμενε «απαθής στο δράμα του Λιβάνου». Πολλοί έκλαιγαν και οδύρονταν (κατά προτίμηση στα τηλεπαράθυρα) για «το έγκλημα της ισραηλινής εισβολής» και μπορεί κατά καιρούς να ψιθύριζαν κάτι για τα «λάθη της Χεζμπολάχ». (σ.σ.: ως γνωστόν, ο «ιμπεριαλισμός» διαπράττει μόνο εγκλήματα, ενώ οι «αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κάνουν μόνο λάθη).
Γενικώς συμπέραναν ότι στα χρόνια του «ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού» και της «καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης» κυριαρχεί η απανθρωπιά, ενώ η δική τους βαθιά ανθρώπινη συγκίνηση έμενε στα διεθνή αζήτητα.
Ηρθε ο καιρός λοιπόν που αυτό που ονομάζουμε «διεθνής κοινότητα» αποφάσισε να διαθέσει πόρους και στρατιώτες για την ειρήνη. Προχωρεί, έστω αμήχανα και άτσαλα, για να φτιάξει ένα ακόμη μπάλωμα στο κουρελιασμένο πολιτικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στους διεθνείς οργανισμούς, για το πώς μπορεί να αναπτυχθεί μια ειρηνευτική δύναμη, τι στόχους θα έχει, ποιοι θα είναι οι κανόνες εμπλοκής κ. ά.
Και ενώ θα περίμενε κανείς την «Πρόοδο» να πανηγυρίζει διότι έπιασε τόπο η οργή της, ότι επιτέλους η διαβόητη «διεθνής κοινότητα» ευαισθητοποιήθηκε από τις καταγγελίες του κ. Κολοζώφ, το αριστερό παραμύθι άλλαξε: «Κανείς Ελληνας στρατιώτης στον Νότιο Λίβανο» είναι το καινούργιο σύνθημα, λες και η Ελλάδα δεν ανήκει στη «διεθνή κοινότητα», αλλά είναι χώρα από άλλο πλανήτη.
Είναι σίγουρο, δε, πως οι κατ’ επιλογήν ειρηνιστές θα καταγγείλουν και όποιους από τη διεθνή κοινότητα ανταποκριθούν στο κάλεσμα και στείλουν τελικά στρατεύματα στην περιοχή. Ηδη, το ΚΚΕ άρχισε να μιλάει για «ιμπεριαλιστική επέμβαση στον Λίβανο με πρόσχημα την ειρήνευση».
Είναι λογικό, βέβαια, να εκφράζονται προβληματισμοί σχετικά με την ανάπτυξη διεθνούς δύναμης σε μια περιοχή που τα μίση περισσεύουν και δεν υπάρχει ένα σαφές μέτωπο για να ειρηνεύσει κάποιος. Είναι θεμιτός ο φόβος εμπλοκής σε μια αιματηρή διελκυστίνδα ετών, όταν μάλιστα μια σπίθα (π.χ. ένας θυμωμένος ισλαμιστής με «Κατιούσα» στην αυλή του) μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή. Μπαίνουν και πολλά άλλα ζητήματα, τα οποία πρέπει να διασαφηνιστούν, όπως π.χ. ποιος θα είναι ακριβώς ο ρόλος του λιβανέζικου στρατού (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν απών στις 34 μέρες του πολέμου), τι θα κάνουν οι κυανόκρανοι αν ανακαλύψουν κάποιο μικρό ή μεγάλο οπλοστάσιο κ.λπ.
Ολα αυτά είναι θέματα που πρέπει να εξεταστούν σε βάθος, άσχετα αν ο χρόνος πιέζει, και κάθε άποψη, ακόμη και προκατειλημμένη, είναι χρήσιμη. Μόνο που η «Πρόοδος» δεν μπαίνει ποτέ στις λεπτομέρειες της εφαρμογής όσων προτείνει. Απλώς ανέξοδα καταγγέλλει, συμπεραίνοντας ότι «ένας ειρηνικός κόσμος είναι εφικτός».
Τα εγχώρια, λοιπόν, δάκρυα που χύθηκαν για το ανθρωπιστικό δράμα στον Λίβανο δεν ήταν παρά μια άλλη μορφή καταγγελίας του «ιμπεριαλισμού». Τα σκοτωμένα παιδάκια χρησίμευαν μόνο για να αναδειχθεί «ο κατήφορος στον οποίο μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο ο καπιταλισμός και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση».
Οι κατ’ επιλογήν ειρηνιστές δεν ασχολούνται με το πώς μπορεί να επιτευχθεί η ειρήνη, βολεύονται καταγγέλλοντας τον πόλεμο. Κάθε σύγκρουση τους είναι χρήσιμη για να ελεεινολογούν εκείνους που δεν μπόρεσαν ιδεολογικά να νικήσουν στα νιάτα τους. Και κυρίως να αποδείξουν πόσο δίκιο είχαν τότε αυτοί, αλλά η παραπλανημένη από την ευημερία ανθρωπότητα δεν τους άκουσε και ακολούθησε τον δρόμο του κακού.
Η σύγχυση στην Αριστερά δεν είναι, όπως πολλοί εικάζουν, ιδεολογική. Μάλλον για φαινόμενα συναισθηματικής διαταραχής πρέπει να μιλάμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 24.8.2006
