Μετά 27 χρόνια, τα 122 (κατά δήλωσή τους) στελέχη του αντιδικτατορικού αγώνα έχουν κάθε δικαίωμα να φωνασκούν. Μετά όμως τη σιωπή τους για 43 θύματα εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τους πάρουμε στα σοβαρά…
Έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται οι 122 πολίτες και — κατά δήλωσή τους — «στελέχη της του αντιδικτατορικού αγώνα» — που υπέγραψαν το κείμενο «Όχι παιγνίδια με το αντιδικτατορικό κίνημα». Έχουν δίκιο να αναφέρουν ότι: «η ιστορία δεν ξαναγράφεται». Ότι, «το αντιδικτατορικό κίνημα έχει τη δική του 17 Νοέμβρη, χωρίς εισαγωγικά: την κατάληψη του Πολυτεχνείου». Έχουν δίκιο, αλλά…
Το μεγάλο αλλά, είναι ένα βασικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί ευθέως και σε δεύτερο πρόσωπο: Τώρα το θυμηθήκατε κύριοι; Που ήσασταν επί 27 χρόνια, όταν μια οργάνωση φονιάδων καπηλευόταν την κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού αγώνα; Που βρισκόσασταν 27 χρόνια, όταν κάποιοι σκότωναν κόσμο, λήστευαν τράπεζες, κρατούσαν τη χώρα σε ομηρία; Δεν βλέπατε ότι κάποιοι εγκληματίες σπίλωναν με αίμα το όνομα «17 Νοέμβρη»; Δεν μπορούσατε να μαζευτείτε πέντε από σας και να υπογράψετε ένα κείμενο με τίτλο «ως εδώ η καπηλεία του αγώνα μας»; Να τους πετάξετε κατάμουτρα ένα βροντερό «σταματήστε ρε κερατάδες να αμαυρώνετε το Πολυτεχνείο»;
Εκατόν είκοσι δύο πολίτες (μεταξύ αυτών σημαίνοντα στελέχη της «Αριστεράς και της Προόδου»: Α. Αλαβάνος, Πάνος Τριγάζης, Νίκος Βούτσης, Δημήτρης Καραγκουλές κ.λ.π.) θυμήθηκαν να μαζέψουν υπογραφές για να πουν ότι «δεν έχει σχέση με την Αριστερά η αντίληψη του “τιμωρού” ή του σωτήρα.». Ότι «η Αριστερά δεν περιμένει Μεσσίες και κυρίως η Αριστερά υπερασπίζεται τη ζωή». Ότι «η καταστροφή της ζωής είναι στους αντίποδες της Αριστεράς». Πόσο καλά θα ήταν αν δημοσιευόταν το ίδιο κείμενο μετά την δολοφονία Μομφεράτου! Μετά την δολοφονία Μπακογιάννη! Μετά την δολοφονία 43 ανθρώπων! Πόσο καλό θα ήταν να όρθωναν το ανάστημά τους οι 122, τότε όταν τα 45άρια σκόρπιζαν τον θάνατο!
Στην ανακοίνωσή τους είναι βέβαιοι πως «επιχειρείται από μυστικές υπηρεσίες, από την ανθρωποφαγία των ΜΜΕ και από τους απόντες της αντίστασης η συκοφάντηση του αντιδικτατορικού κινήματος και της Αριστεράς». Δεν ξέρω πόσοι έχουν τη δική τους βεβαιότητα, αλλά όλα είναι πιθανά. Το ερώτημα όμως παραμένει το ίδιο. Όταν επί 27 χρόνια όχι μόνο επιχειρήθηκε, αλλά αιματηρά επιτεύχθηκε η σπίλωση του αντιδικτατορικού κινήματος γιατί δεν μαζέψατε υπογραφές;
Μετά 27 χρόνια, τα 122 (κατά δήλωσή τους) στελέχη του αντιδικτατορικού αγώνα έχουν κάθε δικαίωμα να φωνασκούν. Μετά όμως τη σιωπή τους για 43 θύματα εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τους πάρουμε στα σοβαρά…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 25.2.2002
