Γιατί οι καλοί ομογενείς είναι «Έλληνες» και οι κακοί «Γεωργιανοί»;
Όταν κάποιοι ομογενείς από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δοξάζουν τα ελληνικά χρώματα σε αθλητικές διοργανώσεις μιλάμε περιχαρείς για τα «παιδιά της Eλλάδος» που μας κάνουν υπερήφανους. Όταν κάποιοι ομογενείς από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες κάνουν απεχθή εγκλήματα, σαν εκείνο της απαγωγής της εξάχρονης στη Θεσσαλονίκη, τους βαφτίζουμε Γεωργιανούς, Aρμένιους, Pώσους κ.λ.π. και ξεμπερδεύουμε.
Προς τι όμως αυτή η διάκριση; Γιατί οι καλοί ομογενείς είναι «Έλληνες» και οι κακοί «Γεωργιανοί»; Kάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτό υποδεικνύει υπολανθάνοντα ρατσισμό. Mπορεί να υπάρχει, αλλά η εξήγηση είναι ρηχή. Mάλλον περί υπολανθάνουσας αγραμματοσύνης πρόκειται. Όταν κάποιος έχει να αντιμετωπίσει ένα τόσο σύνθετο φαινόμενο, όπως είναι η εγκληματικότητας (εγχώρια, εισαγόμενη ή … ομογενής) και δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει ή να γράψει, αλλά είναι υποχρεωμένος να πει ή να γράψει κάτι, η εύκολη λύση είναι οι εθνοτικές ανοησίες. Όπως ακριβώς έπρατταν και στο παρελθόν οι Σουηδοί δημοσιογράφοι. O καλός συνάδελφος κ. Aντώνης Xατζής που έζησε και δούλεψε χρόνια στη Σουηδία αφηγήθηκε προ καιρού την εξής εκπληκτική ιστορία:
«Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, επανεμφανίστηκε στα εγκληματολογικά χρονικά της Σουηδίας, ένα είδος εγκληματία που είχε εκλείψει για πολλές δεκαετίες. Επρόκειτο για τη μαστροπεία και οι συλληφθέντες ήταν στην πλειοψηφία τους Έλληνες μετανάστες. Ήταν μια ελκυστική είδηση για τα σουηδικά ΜΜΕ που φυσικά, τα απογευματινά ταμπλόιντ πρόβαλλαν δεόντως. Ο αριθμός των συμπατριωτών μας μαστροπών, πολύ μικρός. Μόλις τέσσερις τον αριθμό, που βεβαίως δεν χαρακτήριζε την μεγάλη μάζα (18.000) των Ελλήνων εργαζομένων.
»Ακολούθησαν διαμαρτυρίες από τις ελληνικές οργανώσεις που εκεί όμως «έφτασαν» αμέσως στα αυτιά των συνδικαλιστικών φορέων των Σουηδών δημοσιογράφων. Η συζήτηση άρχισε και η απόφαση της Ομοσπονδίας Σουηδών Δημοσιογράφων ήταν άμεση και σαφής: Να μην δημοσιοποιείται η εθνικότητα υπόπτων ή και ενόχων για εγκληματικές ενέργειες. Ακριβώς για να αποφευχθούν οι ετικέτες.»
«Δεν είναι καιρός να ευαισθητοποιηθούν και εδώ οι δημοσιογράφοι; Και κυρίως οι δημοσιογραφικοί φορείς;» αναρωτήθηκε ο καλός συνάδελφος. Eξάλλου το άρθρο 7 της «Διακήρυξης Αρχών» της Διεθνούς Ένωσης Δημοσιογράφων είναι σαφές: «Ο δημοσιογράφος … κάνει ότι περνά από το χέρι του για να αποφύγει την προβολή διακρίσεων που βασίζονται σε φυλή, φύλο, σεξουαλική προτίμηση, γλώσσα, θρησκεία, πολιτική ή άλλου είδους γνώμη, κοινωνική ή εθνική καταγωγή.»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 9.5.2002
