Υπήρξαν δύο ειδών αντιδράσεις από τους εμπλεκόμενους στη δίκη μετά την ανάγνωση της ετυμηγορίας.
Αλίευσα χθες μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση από το athens.indymedia.org. Την μεταφέρω αυτούσια (μόνο με ορθογραφικές διορθώσεις): «7/11/03, 1:30μμ. Μια πρωτότυπη δράση αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης στον ανισόπεδο κόμβο Π. Ράλλη και Κηφισού. Τρεις σύντροφοι “κρεμάστηκαν” με σκοινιά από την γέφυρα της λ. Κηφισού μαζί με 3 πανό: “ΝΟ JUSTICE”, “NO PEACE”, “NO OLYMPICS”. ενώ ένα μεγάλο πανό που αναρτήθηκε πάνω στη γέφυρα έγραφε για αλληλεγγύη και ολική αμνηστία στους κατηγορούμενους διαδηλωτές της Θεσσαλονίκης. Οι 3 σύντροφοι παρέμειναν κρεμασμένοι για μια ώρα και η εναέρια ενέργεια υποστηρίχθηκε από έδαφος από μια πολυεθνική ομάδα 30 συντρόφων/ισσών από την Ισπανία, τη Βρετανία και την Ελλάδα που διέκοψαν μέρος της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων.»
Κατ’ αρχήν το (σε ελεύθερη μετάφραση) «Χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη, δεν θα γίνουν Ολυμπιακοί» ακούγεται απειλητικό. Χειρότερο όμως είναι το βασικό σύνθημα της διαμαρτυρίας όπως εμφανίζεται στις φωτογραφίες: «Συνολική αμνηστία για τους συλληφθέντες διαδηλωτές της Θεσσαλονίκης». Aρα δεν θέλουν να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Αμνηστία δικαίων και αδίκων ζητούν. Κι αν δεν δοθεί η -εξ ορισμού άδικη αμνηστία- απειλούμαστε: «No peace. Νo Olympics».
Η είδηση αυτή δεν θα είχε ενδιαφέρον -παρά μόνο στο σκέλος που αφορά το τριεθνές της διαμαρτυρίας- αν δεν υπήρχε μια υπόγεια ταύτιση αντιλήψεων των διαμαρτυρομένων της Πέτρου Ράλλη με απόψεις που καταγράφτηκαν έξω από το δικαστήριο με την ετυμηγορία των δικαστών για την «17 Νοέμβρη».
Υπήρξαν δύο ειδών αντιδράσεις από τους εμπλεκόμενους στη δίκη μετά την ανάγνωση της ετυμηγορίας. Η πρώτη ήταν από τους συγγενείς των θυμάτων. Έκριναν όλοι τη δίκη ως δίκαιη και τις αποφάσεις σεβαστές. Aσχετα αν μέσα τους πίστευαν κάτι διαφορετικό για τους αθωωθέντες, ουδείς είπε «δικαίως καταδικάστηκε ο κ. Κουφοντίνας, αλλά αδίκως αθωώθηκε ο κ. Σερίφης». Παρά τον πόνο τους, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν θα δουν ξανά τους ανθρώπους τους, είχαν την δημοκρατική γενναιότητα να πουν «δεν είμαστε δικαστές, χαιρόμαστε που απονεμήθηκε δικαιοσύνη».
Από πλευρά των κατηγορουμένων όμως γεμίσαμε δικαστές. Δεν θα ασχοληθούμε με τις μεγαλόστομες ανοησίες των κ.κ. Γιωτόπουλου και Κουφοντίνα: ο πρώτος θεωρεί εαυτόν εκφραστή των λαϊκών αγώνων και ο έτερος περιμένει δικαίωση από την ιστορία! Πρέπει όμως να προσέξουμε τις δηλώσεις συνηγόρων και αθωωθέντων. «Δίκαιη» χαρακτήρισε την αθωότητα της κ. Σωτηροπούλου η συνήγορός της κ. Ιωάννα Κούρτοβικ, «άδικη» όμως ήταν η απόφαση για τους άλλους. Η ίδια δικαιοσύνη που έκρινε ορθώς στη περίπτωση του κ. Σερίφη εγκαλείται ότι έκανε λάθος στην περίπτωση του κ. Γιωτόπουλου.
Για την απόφαση θα υπάρχουν σήμερα περί τις 9 εκατομμύρια απόψεις. Όσοι και οι Έλληνες. Μόνο που σε ένα κομμάτι της Αριστεράς υπάρχει μια α λα καρτ άποψη για το δίκαιο. Η δικαιοσύνη θριαμβεύει μόνο όταν αθωώνει κατηγορουμένους. Αντιθέτως: είναι υποτελής στους Αμερικανούς όταν καταδικάζει. Αυτή τη στάση κάποιοι την ερμηνεύουν ως «μεγάλο σχέδιο» ή «δίκτυο υπεράσπισης κάθε κατηγορούμενου σε τρομοκρατική υπόθεση». Δεν πρέπει να είναι έτσι. Πρέπει να είναι χειρότερα τα πράγματα: ένα δίκτυο το πολεμάς, οι στρεβλές αντιλήψεις δύσκολα ξεριζώνονται. Μάλλον αυτή η στάση έχει να κάνει με την αμηχανία της Αριστεράς απέναντι στην ήττα της. Από τη μια μεριά δεν μπορεί να αμφισβητήσει την Δημοκρατία και τις τεράστιες κατακτήσεις της και από την άλλη τη θεωρεί «κόλπο του ταξικού της εχθρού».
Η σταλινογενής Αριστερά και τα γκρουπούσκουλά της δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα της τι θέλει από το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν έχει ξεκαθαρίσει τι είναι «κράτος δικαίου». Γι’ αυτό δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν σε μερικούς μήνες δούμε κάποιους κρεμασμένους στον ανισόπεδο κόμβο στον της Π. Ράλλη να ζητούν όχι «δίκαιη δίκη», αλλά αμνήστευση των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη»…
Κοντός ψαλμός αλληλούια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.12.2003
