…ή άλλως: «είναι πολλά τα λεφτά, Προκόπη!»
«Είναι δύο δρόμοι πάνω στους οποίους πρέπει να βαδίσουμε. Και οι δύο δρόμοι έχουν ακριβώς τον ίδιο τίτλο: Εθνικό συμφέρον. Το εθνικό συμφέρον για την υπεράσπιση του Συντάγματος που είναι η διαρκής υποχρέωσή μας και το εθνικό συμφέρον να μη χαθούν χρήματα, γιατί είμαστε μια χώρα που έχει πολύ μεγάλα οικονομικά προβλήματα και δεν έχει την ευκαιρία να χάσει ούτε ένα ευρώ από κονδύλια που στηρίζουν κοινοτικά έργα».
Θ. ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Τελικά, απ’ όλη την ιστορία του βασικού μετόχου στη λαϊκή παράδοση θα μείνει μία παραβολή. Αυτή που υπαινίχθηκε στη χθεσινή ενημέρωση των πολιτικών συντακτών ο υπουργός Επικρατείας Θεόδωρος Ρουσσόπουλος. «Μια φορά κι ένα καιρό», θα λένε οι απόγονοι μας, «ήταν μια κυβέρνηση που είχε να επιλέξει μεταξύ δύο δρόμων: Εκείνον της συνταγματικής αρετής και τον άλλον της χρηματικής κακίας. Προς έκπληξη όλων, η κυβέρνηση αποφάσισε να ακολουθήσει και τους δύο».
Δυστυχώς, όταν η ηθικολογία γίνεται πολιτική, οι πολιτικές ήττες φαντάζουν ηθικά παραπτώματα. Η πολιτική γίνεται μελόδραμα των 60’s και η κυβέρνηση αρχίζει να μοιάζει με τον Σπύρο Καλογήρου, ο οποίος απευθυνόμενος στον Νίκο Κούρκουλο είπε την ιστορική φράση: «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη».
Ήταν στραβή η γέννηση του βασικού μετόχου. Φτιάχτηκε σε μια περίοδο απέραντης ηθικολογίας από την αντιπολίτευση και βαθύτατης νομολαγνείας από την κυβέρνηση. Ήταν τότε που οι πολιτικοί εγκαλούντο, διότι συνάντησαν κάποιον επιχειρηματία, τότε που απαγορεύτηκε διά νόμου η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, διότι κάποιοι μπορεί να καταστρέφονταν παίζοντας «φρουτάκια». Ήταν τότε που η πολιτική έπαψε να είναι σύγκρουση ταξικών ή άλλων συμφερόντων, αλλά ανέβηκε στον άμβωνα κι άρχισε να κηρύσσει δίκην Βασίλη Αυλωνίτη την «τάξη και την ηθική». Ήταν η εποχή που η ιδεολογικά κυρίαρχη Αριστερά, ελλείψει πολιτικών προτάσεων, μετέφερε τεχνηέντως την πολιτική στο πεδίο της ηθικής και τσιμπήσαμε όλοι: Πολιτικοί και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μια ματιά στα πρακτικά της συζήτησης της Βουλής κατά τη διάρκεια εκείνης της ανεκδιήγητης συνταγματικής αναθεώρησης -ειδικά στις αγορεύσεις του ηθικού εισαγγελέα κ. Νίκου Κωνταντόπουλου- θα μας πείσει για του λόγου το αληθές…
Το αποτέλεσμα ήταν ανεφάρμοστες συνταγματικές διατάξεις και τραγελαφικοί νόμοι. Τι να πρωτοθυμηθούμε πέρα από το βασικό μέτοχο; Την απαγόρευση προσλήψεων των συμβασιούχων ή το ασυμβίβαστο εργασίας των βουλευτών; Το νόμο για τα «φρουτάκια», ή την απαγόρευση κατοχής μετοχών από τους «εθνοπατέρες»; Ολόκληρη η νομοθετική παραγωγή της δεύτερης τετραετίας Σημίτη κουνούσε απειλητικά το δάκτυλο, είτε προς την κοινωνία είτε (συνηθέστερα) προς τους πολιτικούς είτε (πάντα) προς τους επιχειρηματίες.
Τα παρεπόμενα εκείνης της ηθικής ανάτασης ζούμε σήμερα με τα χαστούκια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως με τη μέλλουσα αποεπένδυση στη χώρα. Το αστείο είναι πως η Αριστερά και οι συνοδοιπόροι της προσπαθούν να βγουν και πάλι στον αφρό. Ο προηγούμενος νόμος τους ερχόταν κοντός («άφηνε πολλά παράθυρα»), ο τωρινός τους πέφτει μακρύς -«παραείναι αυστηρός», ισχυρίζονται…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.4.2005
