Κάθε δημοκρατικός πολίτης πρέπει να χαρεί για τη σύλληψη του Κάρατζιτς. Πρέπει όμως να θυμάται ότι πολλά εγκλήματα παραμένουν ατιμώρητα.
Κάθε δημοκρατικός πολίτης πρέπει να χαρεί για τη σύλληψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς. Ενας από τους πρωταγωνιστές του βρώμικου πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, κατηγορούμενος για τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για σφαγές αμάχων γερόντων, γυναικών και παιδιών, θα οδηγηθεί επιτέλους στη Δικαιοσύνη. Θα λογοδοτήσει και για τη συμμετοχή του στο μεγαλύτερο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγκλημα που έγινε επί ευρωπαϊκού εδάφους: τη σφαγή περίπου 8.000 αμάχων στη Σρεμπρένιτσα.
Στην Ελλάδα, στην οποία (ας μην ξεχνάμε) η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία αποθέωσε τον ηγέτη των Σερβοβοσνίων, οι αντιδράσεις αυτή τη φορά ήταν ήπιες. Με εξαίρεση το ΚΚΕ, όλοι έμαθαν για τα φριχτά εγκλήματα που ο πρώην «αδελφός μας» κατηγορείται. Είδαν τα τρομαχτικά βίντεο των εκτελέσεων. Μέχρι και οι εφημερίδες δημοσίευσαν φωτογραφίες από τους μαζικούς τάφους γύρω από τη Σρεμπρένιτσα. Ακουσαν ότι στο Διεθνές Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία δεν πήγαν μόνο Σέρβοι. Καταδικάστηκαν και Κροάτες και Βόσνιοι εγκληματίες. Σίγουρα είναι περισσότεροι οι Σέρβοι, αλλά αυτό δεν οφείλεται σε κάποια παγκόσμια -ή χειρότερα, αμερικανική- συνωμοσία κατά των Ορθοδόξων. Οφείλεται στο γεγονός ότι ο σερβικός εθνικισμός υπήρξε πιο επιθετικός και το καθεστώς Μιλόσεβιτς είχε μεγαλύτερη δύναμη πυρός – ήλεγχε τον ομοσπονδιακό στρατό. Αν και η φρίκη δεν μπορεί να σταθμιστεί, ο αριθμός των σερβικών εγκλημάτων ήταν μεγαλύτερος και γι’ αυτό οι περισσότεροι κατηγορούμενοι ήταν Σέρβοι.
Με τη σύλληψη του Ράτκο Μλάντις -που ελπίζουμε ότι δεν θα αργήσει- και την έκδοση των αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου θα κλείσει το κεφάλαιο των εγκλημάτων στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Δεν θα εκλείψει, όμως, το δημοκρατικό αίτημα της απονομής δικαιοσύνης για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Δεν αναφερόμαστε μόνο στις σφαγές του Νταρφούρ, για τις οποίες κατηγορείται ο πρόεδρος του Σουδάν, Ομάρ Χασάν αλ Μπασίρ (είναι αστείο, αλλά μετά τη διατύπωση των κατηγοριών ακούστηκαν τα ίδια επιχειρήματα με όσα κάποιοι όρθωσαν για τη σύλληψη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς).
Αναφερόμαστε στα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας που γίνονται ακόμη στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Γκουαντάναμο κ. ά. Κυρίως μιλάμε για την ανάγκη να υπάρξει μόνιμο διεθνές δικαστήριο που θα εκδικάζει τέτοιου τύπου εγκλήματα, μια πρωτοβουλία που δυστυχώς υπογράφτηκε μόνο από 106 χώρες του πλανήτη. Δεν λείπουν μόνον οι ΗΠΑ (ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ απέσυρε την υπογραφή του Μπιλ Κλίντον). Απουσιάζουν η Ρωσία και η Κίνα. Και χωρίς τους μεγάλους, είναι σίγουρο ότι πολλοί εγκληματίες θα συνεχίζουν το αποτρόπαιο έργο τους.
Κάθε δημοκρατικός πολίτης πρέπει να χαρεί για τη σύλληψη του Κάρατζιτς. Πρέπει όμως να θυμάται ότι πολλά εγκλήματα παραμένουν ατιμώρητα. Τα προβλήματα του κόσμου δεν πρόκειται να λυθούν όσο εγκληματίες νιώθουν ότι έχουν νομική ασυλία. Πρέπει να δοθεί ένα μήνυμα πως η διεθνής κοινότητα είναι σε εγρήγορση. Bλέπει, κρίνει και το κυριότερο: Μπορεί να τιμωρήσει. Οσο οι σφαγείς αυτού του κόσμου νιώθουν ότι δεν απειλούνται, κανείς μας δεν πρέπει να νιώθει ασφαλής.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.7.2008
