Η εξιδανίκευση του «ιδεαλιστικού χθες» και η δαιμονοποίηση του «υλιστικού σήμερα» αποσιωπούν τα μύρια προβλήματα του παρελθόντος και τις μύριες κατακτήσεις του παρόντος.
Φυσικά είναι εκ του πονηρού όλη η βαβούρα που κάνει με τα δάση η κυβέρνηση. Φυσικά θέλει να αποκομίσει προεκλογικά οφέλη από μια διαδικασία που άνοιξε ως μη όφειλε, 8 μήνες πριν τις εκλογές. Φυσικά έχει δίκιο ο επίτιμος αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.) κ. Μιχάλης Δεκλερής που καταγγέλλει τις «πελατειακές πρακτικές» του ΠΑΣΟΚ σε οικιστικά θέματα.
Το μεγάλο, όμως, πρόβλημα της διαρκούς υποβάθμισης του περιβάλλοντος παραμένει. Το να κλείνουμε τα μάτια στις νέες πραγματικότητες, δεν λύνουμε το πρόβλημα. Ούτε προστατεύουμε τα δάση, ούτε βοηθάμε τους ανθρώπους.
Ο κ. Δεκλερής, όπως φαίνεται από την συνέντευξή που έδωσε χθες στην «Απογευματινή» έχει μια μανιχαϊστική προσήλωση στην προστασία των δασών. «Θεωρώ την προστασία του περιβάλλοντος ελληνική υπόθεση και θλίβομαι που οι Έλληνες απορροφήθηκαν από υλιστικές αξίες της Δύσης», είπε. «Δεν νοείται ο ελληνικός πολιτισμός χωρίς την ελληνική φύση, αλλά ούτε η ελληνική φύση μπορεί να υπάρξει χωρίς τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού. Όλη η θρησκεία των προγόνων μας ήταν μια μεταφυσική ποιητική αλληγορία για τη φύση».
Μόνο που αυτή η προσέγγιση δεν απαντά στις σύγχρονες ανάγκες. Η απόρριψη της ανάπτυξης ακούγεται ρομαντική, αλλά αφορά ένα παρελθόν όπου οι πατεράδες μας δεν είχαν που την κεφαλήν κλίνει, και κατέστρεφαν τότε δάση για να ζεσταθούν. Η εξιδανίκευση του «ιδεαλιστικού χθες» και η δαιμονοποίηση του «υλιστικού σήμερα» αποσιωπούν τα μύρια προβλήματα του παρελθόντος και τις μύριες κατακτήσεις του παρόντος. Ακόμη κι αυτή η οικολογική συνείδηση απότοκος της ανάπτυξης και δη της Δυτικής. Οι Ρωμιοί προγονοί μας δεν την είχαν, ούτε κάποιος άλλος λαός -άσχετα αν εμείς σήμερα μυθοποιούμε κάποιες πρακτικές των προγόνων μας τις οποίες βαφτίζουμε «οικολογικές». Οι προηγούμενες γενιές ήταν ασυνείδητα «οικολογικές» γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς…
Η θεολογικού τύπου προσήλωση του κ. Δεκλερή προς το περιβάλλον -μια αντίληψη που κυριαρχεί στο Σ.τ.Ε.- δεν απαντά στις ανάγκες της χώρας, ούτε καν στις ανάγκες για το περιβάλλον. Η «οικολογική σαρία» που κολλά στο γράμμα του νόμου αποκηρύσσοντας τις ανάγκες της ανάπτυξης έχει ως αποτέλεσμα τη διαιώνιση του προβλήματος. Ο νόμος παραμένει ανέγγιχτος και οι πολίτες, παρανομούν ανεξέλεγκτα με τρομαχτικές οικολογικές επιπτώσεις.
Απαιτείται λοιπόν να γίνει στην Ελλάδα ένας εθνικός διάλογος για το περιβάλλον. Για τα δάση και τα νερά μας, για τον αέρα που αναπνέουμε και για τους οικισμούς μας. Αυτός ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει μετά τις εκλογές για να μην σκιάζεται από τις υποψίες. Πρέπει να γίνει σε βάθος και να έχει γνώμονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Μόνο με ισόρροπη ανάπτυξη θα περισώσουμε τα δάση που απέμειναν. Μόνο αν απαντήσουμε και στις ανάγκες του περιβάλλοντος και στις ανάγκες των ανθρώπων.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 30.9.2003
